Κώστας Τσιαχρής Περί ανέμων...και θυμάτων

Φυσάει   όλο  το  απόγευμα
αυτή  η μοναξιά
κουράστηκαν τα   δέντρα να  την τραγουδάνε
μ' εκείνο   το  μονότονο ββββ
δε  λέει να   κοπάσει
Έρχεται  από  μακρινούς   ασκούς
από  τις πρώτες λάσπες που έχτισαν  τον άνθρωπο
από  το πλευρό  που  λυπήθηκε  να σπαράξει  ο  Θεός
δύναμη   παραδομένη    άνευ όρων
σε  άλλη   δύναμη
όμοια  με  κλάμα  πεινασμένου  ζώου
φυσάει  με  χτύπους  πάνω στις  κορνίζες
ξεριζώνει  πρόσωπα  που υπήρξαν
κάποτε  και  κάπως
καταστρέφει     ενθύμια  πόθου
με   μανία   απατημένης  συζύγου