Κώστας Τσιαχρής "Νέκυια"

Δεν  ξέρω αν ο άνδρας 
που παριστάνει   κάθε  απόγευμα   τον θάνατο  στο πάρκο
αν είναι  απλώς  μια  αυταπάτη 
αν  τρέφεται και   τρέφει  νεύματα  από  άλλους   τόπους 
αν  γεννιέται   από  τις  επικίνδυνες  μεριές  της  μνήμης
κι ύστερα   αν  πάλι  πέφτει  σ' έναν    χώρο  άδειο  από  φοβίες
Έρχεται  κάθε  απόγευμα  κοντά  στα  δέκα  χρόνια 
μ'ένα   παλτό  μαύρο  και  μακρύ 
μ' ένα   χαμόγελο  βγαλμένο  από   πίνακες
αρρωστημένο  κάτω  από  την άνοιξη  του
Φτιάχνει   πηγάδι  ανάμεσα   στους  ζωντανούς  και  κατεβαίνει
του  σφυρίζουν τα  παιδιά αλλά  κατεβαίνει  τον πιέζουν  σα χρησμό  πίσω  απ' τα χείλη  κατεβαίνει
του χαράσσουν    στα  παγκάκια ζωγραφιές  και    δυναμώνει μνήσθητί   μου σκοτεινιάζει   
Αν κάποιος  πλησιάσει  βλέπει 
ένα  κατάρτι στο  στήθος  του  βλέπει  φύκια 
πετρωμένες γοργόνες  στις   πληγές του βλέπει  άνεμο   παντού 
αλλά   πάνω  απ' όλα   νοσταλγία   για   ένα ατέλειωτο   ταξίδι
Μόνος   και  σκληρός 
αλλά  έτσι   κι  αλλιώς   η μοναξιά   σκληραίνει   αυτούς   που   ζουν  χωρίς  ν' αγγίζουν 
Καθόλου  δεν  παραξενεύομαι  ας   είναι 
μέσα  σε  τόσους  δήθεν     ζωντανούς ας  είναι  κι   ένας   γνήσια   πεθαμένος