Ελένη Αρτεμίου Φωτιάδου Η λίμνη των κύκλων

 

                                                       Εξομολόγηση ενός  καρτούν

 

Ήμουν ανέκαθεν λάτρης των παραμυθιών

Σπανίως των καρτούν

Χρόνια ολόκληρα περίμενα

Από ασχημόπαπο να γίνω κύκνος

Κοίταζα στους καθρέφτες τα πρωινά

Ψάχνοντας τον ψηλό λευκό λαιμό

Τα πλούσια φτερά

Την περηφάνια της ωραιότητας

Στα παραμύθια έλεγα

Όλα τελειώνουν όμορφα

Εκ προοιμίου happy end

Στα καρτούν

Οι φυσικοί κανόνες δεν υπερισχύουν

Πέφτει το λάθος στον γκρεμό και δεν γκρεμίζεται

Ξανασηκώνεται δριμύτερο

Να κυνηγήσει τη συνήθεια

Φοβάμαι ,αισθάνομαι και ομολογώ

Αφέθηκα να μεγαλώσω σαν καρτούν

Ένα παπί που δεν σκοτώνει την ασχήμια 

Διαβάζοντας πρόσφατα το βιβλίο της Ελένης Αρτεμίου –Φωτιάδου «Η λίμνη των κύκλων» σταμάτησα σε αυτό το ποίημα . Όχι πως τα υπόλοιπα δεν έριξαν το κέρμα τους στο  πεινασμένο  μου μυαλό, αλλά αυτό κάπως περισσότερο  κουδούνισε σαν ηχείο μιας τρομερής αλήθειας που πρόλαβε να την εκφράσει αντί για μένα κάποιος άλλος . Και μάλιστα με έναν τρόπο που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση για το μετάλλευμα που έλιωσε στο υποσυνείδητο  ή σε εκείνο το κομμάτι της ψυχής , που θα μπορούσα να το ονομάσω «καταφύγιο ομορφιάς», προκειμένου να παραχθεί αυτή η αλληλουχία λέξεων , αυτός ο ποιητικός ειρμός. Στα ποιήματα εξομολόγησης τυχαίνει πολλές φορές να διαβάζει κανείς στίχους και να έχει την αίσθηση ότι εξομολογείται μια πέτρα , ένα χασμουρητό , ένας ύπνος , αλλά όχι ένας άνθρωπος με νεύρα , με παλμό , με υγρά που κοχλάζουν.  Εδώ δεν είναι δύσκολο να αισθανθείς τη μυρωδιά ανθρώπου που καίγεται . Καίγεται και γράφει. Σα μία πυρκαγιά με  χέρια και μελάνι. Το συναντάς και στ’ άλλα ποιήματα του βιβλίου. Αυτό που είναι αφαίρεση του  εσωτερικού κόσμου ενός προσώπου  γίνεται  μέσα απ΄την ανάγνωσή του πρόσθεση και πολλαπλασιασμός εντός σου . Η ποιήτρια γράφει κι η γραφή της ξαναγράφει μέσα απ΄τη δική σου πλέον ταύτιση. Συλλαβίζεις τα συναισθήματά της , ψιθυρίζεις τις ενοχές της , χορεύεις με τις δικές της κινήσεις μπαλέτου , γιατί σε πείθει ότι «ο κόσμος είναι ωραιότερος/όταν αντίστροφα τον περιγράφεις». Η «Εξομολόγηση» λοιπόν «ενὀς καρτούν» μας υπενθυμίζει ότι ακόμη και τα παραμύθια άλλαξαν στην εποχή μας , σκλήρυναν , περιβλήθηκαν με πλαστικό και χρώμα , έτειναν το αλλόκοτο προς την πιο ακραία εκδοχή του , σκότωσαν την ομορφιά  και μετέτρεψαν σε συνήθεια  την ασχήμια . Αυτή την παραδοχή  μεταφέρει στο δικό της λυρικό «είναι» η ποιήτρια , κάνοντας την εξομολόγηση να αγγίζει  ,μέσα από ένα είδος  κωμικής αυτοαναίρεσης,   το βάθος της τραγικότητας . Κάπως έτσι και στο υπόλοιπο βιβλίο , ο  ποιητικός  χορός της μοιάζει να στριφογυρίζει σε  κύκλους που  περικλείουν ένα προσωπικό υπαρξιακό δράμα και  μία  φιλοσοφική διάθεση που άλλοτε επικεντρώνεται στην αναμέτρηση με την καθημερινότητα και άλλοτε γιορτάζει με ευφορικό καρδιοχτύπι  την παραίτηση από τα πράγματα και τη δεσποτεία  του εαυτού [Στην κιβωτό ζωής /μου λείπει ένα ζεύγος /πνεύμονες αγάπης /Ο αρσενικός καιρός /Η θηλυκή εποχή /Το ουδέτερο σύμπαν /Αναστέλλεται η διαιώνιση /του αίματός μου] . Αλλά αυτό που μ’αρέσει περισσότερο σε αυτά τα ποιήματα είναι ότι παρατηρούν την καθημερινότητα όχι με τη νωθρότητα  του παρατηρητή , αλλά με τη σπιρτάδα του βουτηχτή , ο οποίος αψηφά την πίεση του βυθού και φέρνει τα κοράλλια του μόνος του κάτω από τα βλέφαρά του

Κώστας Τσιαχρής