Σε ονομάζω συνοικισμό των αστέγων
Μέσα απ’τη ρυμοτομία των άστρων
Ξέρεις να μην κατοικείσαι
Να πλαγιάζει πάνω σου όλο το τραγούδι
Όλος ο ιδρώτας του χιονιού
Οι τραμπάλες σε αφήνουν στον αέρα
Αναποφάσιστο μαχαίρι
Με την κόψη ή με τη θήκη;
Με το σύννεφο ή με το τσιμέντο;
Αιωρείσαι σαν παράσιτο
στα κύματα του ραδιοφώνου πάνω από την πόλη
Απολείπειν ο εαυτός το αιώνιον
Μπαίνοντας μες στο φθινόπωρο
που περπατάει σκυφτό
με τη μαγκούρα του στα καλντερίμια
Πώς χωράει τόσος ουρανός
σε λίγα κυβικά κρανίου
Τόση μοναξιά σε τόσο
κοσμογυρισμένα μάτια !
Σε ονομάζω χορευτή μέσα σε θρήνο
ή θρηνωδό σε γάμους των αστέγων
Τα όρια του άρτου μας
είναι τα όρια ταχύτητας που σπάει
η ελευθερία σου
Με μια παλάμη τρόμου
μας χειροκροτάς
μέσα στα πιο ωραία μας ανέκδοτα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου