Nine Inch Nails "Hesitation marks"

Εκεί που η industrial μουσική συναντιέται με την pop αισθητική , εκεί βρίσκεται ο ζωτικός χώρος στον οποίο αναπνέει ο Trent Reznor και το μουσικό του σχήμα Nine Inch Nails . Στην πραγματικότητα βέβαια ο Reznor αποτελεί το μοναδικό σταθερό μέλος του συγκροτήματος ,το οποίο διευρύνεται με τη συμμετοχή έκτακτων μελών στη διάρκεια των ηχογραφήσεων και των συναυλιών . Ο όρος ωστόσο industrial είναι πολύ περιοριστικός για τις αποχρώσεις του ήχου των Nine Inch Nails. Το συγκεκριμένο είδος αποτελεί μάλλον περισσότερο το υπόβαθρο πάνω στο οποίο περιπλέκονται επιδράσεις από ποικίλα μουσικά είδη . Συνθετική pop , jazz χρώματα , funky περιπτύξεις , heavy metal κιθάρες , ambient ηχητικά τοπία , συμμετέχουν όλα στη δόση που τους επιτρέπει ο συνθέτης ,ώστε το τελικό αποτέλεσμα να μην προδίδει τη σκοτεινή ηλεκτρονική ταυτότητα του ήχου τους. H καινούργια δουλειά των Nine Inch Nails έρχεται πέντε χρόνια μετά την κυκλοφορία των Ghosts I-IV και The Slip του 2008 ,και ονομάζεται Hesitation Marks . Στην παραγωγή του δίσκου βρίσκονται οι Atticus Ross [με τον οποίο ο Reznor είχε συνεργαστεί και στην ηχητική επένδυση των ταινιών The social network και The girl with the dragon tattoo] και Alan Moulder,  και αρχικά ο Reznor είχε κατά νου να ηχογραφήσει μόνο δύο τραγούδια ,τα οποία θα συμπεριλαμβάνονταν σε ένα πακέτο με τις μεγαλύτερες επιτυχίες των Nine Inch Nails .Ωστόσο, στην πορεία των ηχογραφήσεων προέκυψαν και άλλες συνθέσεις τις οποίες ο Reznor αποφάσισε να συγκεντρώσει σε ένα καινούργιο άλμπουμ . Πριν από την κυκλοφορία του άλμπουμ [η οποία έχει προγραμματιστεί για τις 3 Σεπτεμβρίου ] είχαν ήδη κυκλοφορήσει τα singles "Came back haunted" και "Copy of A" . Ο τίτλος "Hesitation marks"  παραπέμπει στον όρο "Hesitation wounds" ,στις πληγές δηλαδή που αφήνει η λεπίδα του ξυραφιού ,όταν δοκιμάζει κανείς να αυτοκτονήσει ή να προκαλέσει κακό στον εαυτό του .Ανέκαθεν βέβαια η στιχουργική των Nine Inch Nails έκλεινε μέσα της έναν κόσμο όχι και τόσο ρόδινο . Σαδομαζοχιστικές αναφορές ,η απόγνωση , η απληστία , οι σκοτεινές πτυχές της σεξουαλικής πράξης , ο εθισμός , ο μηδενισμός , η υστερία ,όλα αυτά δηλαδή που οι καθωσπρέπει οικογενειάρχες αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας , συνιστούν τη θεματολογία γύρω από την οποία κινούνται τα περισσότερα τραγούδια τους , χωρίς να λείπουν και κοινωνικοπολιτικές αναφορές . Ηχητικά το "Hesitation marks" συντηρεί τα κεκτημένα των προηγούμενων έργων του συγκροτήματος , κινείται όμως σε περισσότερο ηλεκτρονικά μονοπάτια ,με τις κιθάρες να βρίσκονται σε δεύτερο πλάνο . Εκτός από τα δύο τραγούδια που κυκλοφόρησαν ως singles , εξαιρετικές στιγμές αποτελούν τα All time low [με τη Red Hot chilli peppers γραμμή στο μπάσο], Satellite [η rythm section θα έλεγε κανείς ότι θυμίζει το "Hot thing" του Prince ], Everything [με μία κυκλοθυμική ανάπτυξη κι ένα riff αλά "Just like heaven" των Cure ] και In Two [με τον συγκοπτόμενο ήχο και την απειλητική του ατμόσφαιρα] . Για το εξώφυλλο του δίσκου ο Reznor χρησιμοποίησε τον Russell Mills ,τον άνθρωπο που είχε φιλοτεχνήσει το απόλυτο αριστούργημα των NIN "The Downward spiral" του  1994,και φυσικά όχι τυχαία . To Hesitation marks δημιουργήθηκε ως ένα είδος συνέχειας εκείνου του δίσκου , και μπορεί το αποτέλεσμα να μην είναι το ίδιο πρωτοποριακό όπως τότε , ωστόσο σέβεται απόλυτα τους φίλους του συγκροτήματος και στέκεται ως μία αξιόλογη ηχητική εμπειρία .

Τσιαχρής  Κώστας

Αξίζει  να θυμηθούμε και τη συγκλονιστική διασκευή  του  Johnny  Cash    στο  "Hurt"  των Nine Inch  Nails

Disclosure "Settle"

Χαρακτηρίζονται ως οι εκπρόσωποι του νέου κύματος του βρετανικού House ήχου .Οι Disclosure ,δύο αδέλφια από το Surrey ,οι Guy και Howard Lawrence , με το παρθενικό τους άλμπουμ Settle ξαναζεσταίνουν σε νέα φωτιά τον ήχο που ανδρώθηκε στα clubs του Detroit , του Chicago, του Sheffield και του Manchester .H ηλεκτρονική τους pop ,ανακατεμένη με στοιχεία από garage, disco , dubstep και βρετανικό funk , δανείζεται ασφαλώς την έμπνευση από ονόματα της δεκαετίας του 80 όπως ο Paul Oakenfold ,οι Coldcut και οι Bomb the bass ,αλλά και μεταγενέστερα ονόματα όπως οι Basement Jaxx ή οι πιο πρόσφατοι Hot Chip . Οι Disclosure ωστόσο φέρνουν όλες αυτές τις επιρροές στα δικά τους μέτρα και δημιουργούν μία σειρά εθιστικών τραγουδιών που καταφέρνουν να κάνουν τον ακροατή να σηκωθεί από τον καναπέ και να κουνηθεί στο ρυθμό τους . Στο Settle συμμετέχουν υποσχόμενες καινούργιες παρουσίες όπως οι Alunageorge ,η Jessie Ware , οι London Grammar και η Eliza Doolittle .Από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα για το 2013 στο χώρο της χορευτικής μουσικής .

Κώστας  Τσιαχρής

Ισοκράτης "Περί ειρήνης" 16 : ένα σχέδιο διδακτικής προσέγγισης

ΣΤΟΧΟΙ   ΤΗΣ  ΕΝΟΤΗΤΑΣ

1.       Να  διακρίνουν οι μαθητές   τη θέση  αλλά  και  τη σημασία   της παραγράφου  16   στη   δομή  του  ρητορικού ρόλου

2.       Να  κατανοήσουν το περιεχόμενο  της  πρότασης  ειρήνης που θα διατυπώσει  ο  Ισοκράτης

3.       Να συγκρίνουν την τωρινή άποψη  του ρήτορα  για  την  εξωτερική πολιτική της Αθήνας και  την Ανταλκίδειο ειρήνη   με την αντίστοιχη που διατύπωσε στον Πανηγυρικό λόγο του  το 380 π.Χ. , και να ερμηνεύσουν τη διαφορά

4.       Να αντιληφθούν τα κίνητρα  της πρότασης που διατυπώνει  ο Ισοκράτης [δίκαιον-συμφέρον] και να προβληματιστούν πάνω στη σημασία  των δύο  όρων για την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής ενός κράτους

ΕΠΙΜΕΡΟΥΣ  ΣΤΟΧΟΣ

1.       Να  αντιληφθούν  τη σημασία   των μορίων και των συνδέσμων για  την αποκάλυψη  της  συντακτικής  δομής   ενός  κειμένου

ΜΕΘΟΔΟΣ   ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ

·         Ομαδοσυνεργατική   μέθοδος  : Οι  μαθητές  έχουν  χωριστεί  σε ομάδες  των τεσσάρων ατόμων  με συγκεκριμένους  ρόλους :

-Υπεύθυνος  ομάδας / διαμεσολαβητής : διανέμει το υλικό  και  μεταφέρει  τις απορίες  στον υπεύθυνο  καθηγητή

-Συντονιστής : συντονίζει  τη συζήτηση  και ζητά από τα μέλη  να εκφράσουν την άποψή  τους

-Γραμματέας : καταγράφει τις  ιδέες  και  τα συμπεράσματα της ομάδας

-Αναγνώστης /παρουσιαστής : Ανακοινώνει τα αποτελέσματα  της εργασίας ,όταν αυτή ολοκληρωθεί

·         Επαγωγική  μέθοδος  : από τα επιμέρους  στο όλο

ΜΟΡΦΗ  ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ

·         Κατευθυνόμενος  διάλογος

ΤΕΧΝΙΚΕΣ  -ΜΕΣΑ 

·         Φυλλάδιο  εργασίας  

·         Σχολικό  βιβλίο

·         Πίνακας 

·         Κείμενο  για συγκριτική μελέτη

ΠΟΡΕΙΑ   ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ

1.       Σύνδεση  με τα  προηγούμενα : Με  τη χρήση  ερωτήσεων  επισημαίνονται  από τους  μαθητές  τα  κυριότερα  σημεία  της  προηγούμενης  ενότητας [η  απόφαση  του ρήτορα  να  μιλήσει  ευθαρσώς  και σύμφωνα με  τις πολιτικές  του απόψεις  παρά  το εχθρικό γι’ αυτόν κλίμα ]

2.       Ακολούθως   ο  διδάσκων  ζητεί από τους μαθητές  να παρατηρήσουν τον πλαγιότιτλο   της  ενότητας  και  να σκεφτούν ποιο μέρος του ρητορικού λόγου αποτελεί η παράγραφος  16 . Γίνεται σύντομος σχολιασμός

3.       Οι  μαθητές   έπειτα  δουλεύουν   κατά  ομάδες  των τεσσάρων   ατόμων με βάση  ένα φυλλάδιο  εργασίας  .Αρχικός  στόχος  είναι  να  ανακαλύψουν με  κατευθυνόμενο  τρόπο   και με τη βοήθεια  του διδάσκοντος τη βασική συντακτική δομή  στις δύο   περιόδους  της  ενότητας [τα  ρήματα  και   τα  αντικείμενά  τους  ] .Σημαντική  βοήθεια  θα  τους προσφέρουν οι  σύνδεσμοι και  τα μόρια που επισημαίνονται στο φύλλο εργασίας  από τον διδάσκοντα .

4.       Η επεξεργασία  του κειμένου γίνεται  κατά  περίοδο  .Οι  ομάδες  αφήνονται  να  εντοπίσουν   τα ζητούμενα   σε κάθε  περίοδο  ,και έπειτα   με  τη βοήθεια  των γλωσσικών σχολίων του βιβλίου  και  του  καθηγητή  να  κατανοήσουν  τις  λεπτομέρειες  της πρότασης  του ρήτορα και  την αιτιολόγησή  της

5.       Στη συνέχεια  με τη  βοήθεια  του  καθηγητή  και  τον σχολιασμό των βασικών σημείων    , οι  μαθητές  ερμηνεύουν  πιο  ολοκληρωμένα   το  περιεχόμενο  κάθε  περιόδου:

-προσέχουν την  υπερβολή στην έκφραση «προς άπαντας ανθρώπους»  και  αντιλαμβάνονται με τη βοήθεια  του καθηγητή  ότι ο Ισοκράτης υπήρξε ο σημαντικότερος  εκφραστής της πανελλήνιας  ιδέας

- παρατηρούν το πολυσύνδετο σχήμα ....και Χίους και Ροδίους και..... που δηλώνει την αποφασιστικότητα  με την οποία  διατυπώνει την άποψή του ο ρήτορας  και την αναγκαιότητα να περιληφθούν στη συμφωνία  όλοι  μηδενός εξαιρουμένου

-πληροφορούνται  ότι η  συνθήκη  ειρήνης  την οποία  εδώ  απορρίπτει ο Ισοκράτης ως ανεπαρκή ,προτάθηκε από το κόμμα  του Ευβούλου

-διαπιστώνουν ότι  οι  όροι  που  προτείνει ο Ισοκράτης  είναι αυτοί της Ανταλκιδείου  ειρήνης του 386 π.Χ. 

-συγκρίνουν με  τη βοήθεια  παράλληλου κειμένου [διακειμενικότητα ] την τωρινή στάση  του Ισοκράτη όσον αφορά  την εξωτερική πολιτική της Αθήνας  και την Ανταλκίδειο ειρήνη  ,με  εκείνη που είχε διατυπώσει στον Πανηγυρικό λόγο του [Τα συμπεράσματά  τους  καταγράφονται σε φυλλάδιο εργασίας ,αφού πρώτα  εργαστούν ομαδικά ]

-Παρατηρούν το πολυσύνδετο σχήμα  και στην ανάπτυξη των όρων της συμφωνίας που προτείνει ο Ισοκράτης

-κατανοούν πως ο ρήτορας    δικαιολογεί  την πρότασή του στηριζόμενος  στις έννοιες του δικαίου και του συμφέροντος .Παρατηρούν μάλιστα  ότι το συμφέρον τονίζεται  περισσότερο μπαίνοντας  στο τέλος .Διαβλέπουν επίσης ότι   ο ρήτορας  παρουσιάζει τις δύο έννοιες  ως τα κίνητρα που τον ωθούν στη διατύπωση αυτής της πρότασης [ήθος πομπού]

-με αφορμή αυτό  εγείρεται  συζήτηση ανάμεσα στους μαθητές  για  τη σημασία  των δύο αυτών εννοιών στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής μιας  χώρας .

6.       Προχωρώντας   από τα επιμέρους  στο  όλο , στη σύνθεση καταλήγουμε  στο συμπέρασμα  ότι  ο ρήτορας  παρουσιάζει  αριστοτεχνικά  την πρότασή  του έχοντας  προλειάνει το έδαφος  στις παραγράφους 14-15 και έχοντας δικαιολογήσει το περιεχόμενό της  με  έξυπνο τρόπο [δίκαιον –συμφέρον] , στοχεύοντας και στο συναίσθημα των ακροατών .Ζητούμε τέλος μία συνολική μετάφραση  από κάποιον μαθητή

7.       Δίνονται  εργασίες  στους   μαθητές   για  την επόμενη  φορά

ΕΡΓΑΣΙΕΣ  ΓΙΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙ

1.       Υποθέστε  ότι είστε  ένας  αντίπαλος  του Ισοκράτη ρήτορας . Σε ποια στοιχεία της  πρότασης  και της επιχειρηματολογίας  του  Ισοκράτη θα στηριζόσασταν ,ώστε να  δείξετε  την αδυναμία αυτής της πρότασης ;

2.       Αν  ζούσε σήμερα ο  Ισοκράτης   ποια επιχειρήματα  , κατά τη γνώμη σας , θα χρησιμοποιούσε  για την επικράτηση  μιας πραγματικά παγκόσμιας  ειρήνης ;

3.       Αναζητήστε  στο διαδίκτυο  και στο βιβλίο της Ιστορίας  της Α Λυκείου  σύντομες  πληροφορίες  για την πανελλήνια  ιδέα  και για το ρόλο του Ισοκράτη στην προώθησή της

Από τις 2 και 3 να επιλέξετε τη μία

4.       α]συνθήκη : αλλάζοντας  κάθε φορά  την αρχική πρόθεση να σχηματίσετε  πέντε  λέξεις κρατώντας ίδιο το β’  συνθετικό β]αυτόνομος : αλλάζοντας  κάθε φορά  το β’  συνθετικό να σχηματίσετε  πέντε  λέξεις κρατώντας ίδιο το α΄ συνθετικό

Τσιαχρής Κώστας  2013

 

Ο θρυμματισμένος κόσμος της Φροσούλας Κολοσιάτου

     Ως  συνειδητοποιημένος  ειδωλολάτρης αρέσκομαι  στο να χτίζω κρυφούς προσωπικούς χώρους μέσα στους οποίους αποθέτω με πολύ μεγάλη αγάπη μικρά κομμάτια τέχνης . Εκεί  λοιπόν γδύνομαι τη  λογική  και επιστρέφω στην πρωτόγονη γύμνια μας , την καμωμένη με τις ευλογίες  του πλατωνικού "επιθυμητικού". Κολυμπάω σε μιαν απέραντη  στιγμή που περιπαίζει τις ορατές  εκδοχές της πραγματικότητας και προκαλεί το αφανέρωτο να εκτεθεί  στο φως .Γιατί νομίζω πως αυτό είναι η τέχνη : μια τιτάνια μάχη του ανθρώπου με το αφανέρωτο , μια συνωμοσία με τον προσωπικό μας μύθο ,για να κρατηθούμε λίγο ακόμα στις άμορφες περιοχές του ,προτού μας συνεπάρει οριστικά ο χείμαρρος που λέγεται λογική . Όποτε βρίσκω επομένως την ευκαιρία ,θολώνω λίγο το τζάμι της καθημερινότητάς μου , για να μπορώ πάνω στην πάχνη της να ζωγραφίζω με το δάχτυλο δράκοντες και βασιλοπούλες ,όνειρα μέσα σε  ρευστό περιτύλιγμα .Μόνο έτσι μπορώ και βάζω την ανθρωπιά μου σε κίνηση ,μόνο  έτσι γλυκαίνει μέσα μου ένα κομμάτι πικρό που το σωρεύουν με πείσμα και με αναλγησία, μέρα με την ημέρα , άλλοι. Ανάμεσα σ'αυτές τις αλλόκοτες  ζωγραφιές που  αναστατώνουν κάποτε το βλέμμα μου  είναι και η ποίηση  της Φροσούλας Κολοσιάτου . 

    Παρόλο που τ' όνομά της είναι  γνωστό  σε όσους  παρακολουθούν τις εξελίξεις  στο χώρο της νεοελληνικής ποίησης μετά το 1970 ,θα μπω στον κόπο να σας τη συστήσω .Γεννημένη στη Λάρνακα της Κύπρου  ,η ποιήτρια ανήκει  λογοτεχνικά στη λεγόμενη «γενιά της εισβολής» ,σε  έναν κύκλο Κυπρίων δημιουργών  που το έργο τους στιγματίστηκε έντονα από το γεγονός της κατοχής μεγάλου τμήματος του νησιού από τους Τούρκους εισβολείς το 1974. Ως εκ τούτου το στοιχείο του πατριωτικού  ρομαντισμού χαρακτηρίζει  σε ένα  σημαντικό βαθμό το έργο πολλών από τους ποιητές εκείνης της γενιάς ,χωρίς αυτό να σημαίνει  απαραίτητα  ότι πρόκειται  για μια μανιέρα που δεν επέτρεψε  στους δημιουργούς να  αφήσουν πίσω τους  αξιόλογο έργο .Η Κολοσιάτου  ξεκίνησε  τη λογοτεχνική διαδρομή της  λίγο αργότερα ,το 1979 ,με την «Κατοχική εποχή» κι από τότε μέχρι σήμερα έχει  δημοσιεύσει  άλλες  έξι ποιητικές  συλλογές , κατορθώνοντας  μάλιστα να αποσπάσει και  τιμητικές  διακρίσεις για τις δουλειές της .

   Το πρώτο στοιχείο που θα παρατηρήσει κανείς μελετώντας την ποίησή της είναι ο διάλογος με την ηλικία , με το χρόνο . Ο χρόνος ωστόσο δεν αντιμετωπίζεται ως μία ποιότητα με απροσδιόριστα χαρακτηριστικά ,ως μία φιλοσοφική  σύλληψη που απλώς  εξιδανικεύεται ή  ξορκίζεται από την ποιήτρια .Έχει συγκεκριμένες αποτυπώσεις  σε απτά  καθημερινά  αντικείμενα , σε αγαπημένες μνήμες από το παρελθόν ,σε πρόσωπα που συμβολίζουν μια αλλοτινή  ευτυχία καμωμένη με τα ευτελέστερα υλικά , με  μυρωδιές   και  αγγίγματα . Ακόμη και το βάρος της τραγωδίας  του τόπου της  η ποιήτρια το αποδίδει με  όρους που παραπέμπουν στη φθοροποιό δύναμη του χρόνου ,το μεταφράζει  ως απότομο γέρασμα του δικού της σώματος [Η θλίψη σου πλανιέται στα μάτια μου/Και μας ανήκει / Σήμερα θα' χω γεράσει πάλι απότομα]. Η γενικότερη   όμως αίσθηση που αφήνουν πολλά ποιήματα είναι  εκείνη μιας  βαθιάς νοσταλγίας για  κάτι που έχει αφεθεί οριστικά στο παρελθόν και  είναι αδύνατο πια να επιστρέψει .Η  μετάβαση μάλιστα  σ' αυτό γίνεται με μια τεχνική που θυμίζει το κολάζ . Το λέει άλλωστε η ίδια  η δημιουργός «Κάνω κολάζ αγαπημένων ανθρώπων που μπαίνουν μέσα  σ' άλλες  εποχές» . Χωρίς να  φεύγει κάτω από τα πόδια της το παρόν , χωρίς να μπορεί να κατηγορηθεί ότι παγιδεύεται μέσα στις ψευδαισθήσεις της , αρπάζει μια εικόνα από δω ,μια εικόνα από κει , μια κίνηση , ένα νεύμα , και τα συντάσσει  σε ένα σύνολο  μέσα στο οποίο κυριαρχεί η χαμένη αθωότητα ενός άλλου κόσμου . Σ' αυτό τον κόσμο έχουν θέση η συνομιλία με νεκρά αγαπημένα πρόσωπα που επιστρέφουν για να βάλουν σε τάξη τα πράγματα [ Μια γυναίκα ωραία , η μάνα μου , με κοιτάζει πίσω απ' τα γυαλιά της /Γλιστράει μέσα από στρατιές αγγέλων /Είναι γλυκιά και όμορφη μα είναι πεθαμένη/Μου φτιάχνει το παιδί στην αγκαλιά , χαμογελάει ]  ,η ανάκληση  τρυφερών εικόνων της παιδικής ηλικίας που κρατιούνται μέσα σε ντουλάπια όπως τα φρεσκοσιδερωμένα  ρούχα  [Παιδικές φιγούρες που τις σιδέρωσες μες στο δωμάτιο/ Τις δίπλωσες μες στις ντουλάπες  και τις φύλαξες ], οι εξομολογήσεις μεσήλικων γυναικών που θαρρείς παλεύουν για να  κρατήσουν για λίγο ακόμη την άμμο  της ηλικίας τους στο πάνω μέρος της κλεψύδρας [Έχω ήδη κρεμάσει ανάποδα /Τους καθρέφτες της σκέψης μου /Για να μη βλέπω τους φόβους μου], η  παρηγορητική   λειτουργία  του ύπνου ,ο οποίος δίνει τη δυνατότητα στο ποιητικό  υποκείμενο να απαλλαγεί προσωρινά από την ασκήμια του  παρόντος και  να μεταφερθεί σχεδόν σωματικά  σε  στιγμές  περασμένης   ευφορίας [Μυστική σύμβαση με τον ύπνο έχει / Η νοσταλγία  της επιστροφής] [Να έρθει ένας ύπνος γλυκός ν' απαλύνει τις σκέψεις σου] [Θα χρειαστώ  ένα  διαβατήριο  να αποδράσω /Έναν ύπνο  ας μοιάζει με θάνατο].

     Θα τολμούσα να πω ότι μέσα από την ποίηση της Κολοσιάτου  ξεπροβάλλει ένας θρυμματισμένος κόσμος , μια πραγματικότητα της οποίας τα κομμάτια ευελπιστεί να συρράψει η ποιήτρια .Όχι τόσο για να δημιουργήσει ένα σύνολο μέσα από το οποίο να μεταφέρει την εικόνα της ,όσο για να δείξει πως λειτουργούν μέσα στη μοναδικότητά τους αυτά τα κομμάτια ,ως αυτόνομες στιγμές μιας ζωής μοιρασμένης ανάμεσα σε δύο διαφορετικές  διαστάσεις , σε δύο αλληλοσυγκρουόμενα χρονικά επίπεδα .Υπό αυτό τον όρο , τα ποιήματά της  μοιάζουν με συστάδες από σπασμένες  εικόνες που διατρέχουν με αστραπιαία  ταχύτητα την απόσταση μεταξύ του κάποτε και του τώρα .Ξεκινούν από ένα μικρό ερέθισμα  , περιφέρονται μέσα σε διαφορετικά τοπία χρόνου , συλλαμβάνουν αθέατες λεπτομέρειες  και  τις οδηγούν στο κέντρο της προσοχής του αναγνώστη , κάνουν το λίγο να φαίνεται πολύ και το αντίστροφο , μεταφράζουν το υπαρξιακό άγχος σε λέξεις, απαιτούν να τα προσεγγίσει κανείς κομματιάζοντας και όχι συγκεντρώνοντας τη σκέψη του .

   Το βίωμα υπάρχει ασφαλώς ,είτε αυτόδηλα  δοσμένο είτε υπαινικτικά . Στιγμές από τη ζωή της ποιήτριας ,από τον κόσμο μέσα στον οποίο κατέθεσε το σώμα και την ψυχή της ,από  τις εικόνες και τα σύμβολα που αγκαλιάστηκαν μ' αυτό τον κόσμο ,υπάρχουν σε πολλά ποιήματα [Βγαίνω με τα γκρίζα μαλλιά μου/ Φέρνοντας τοπία μέσα από άλλους αιώνες/Ξενόγλωσσα βιβλία  στην τσάντα /Στη γιορτή της ανάγνωσης/ Διαβρωτικό φθινόπωρο να γλείψει /Τ' αλάτι του καλοκαιριού και τις έγνοιες μου]. Δε θα έλεγα όμως ότι η ποίηση της Κολοσιάτου είναι  αποκλειστικά πρωτοπρόσωπη .Δεν εκθέτει εύκολα το εγώ  η ποιήτρια στους στίχους της , όσο κι αν το βιωματικό στοιχείο είναι  προφανές .Συχνά επιλέγει το τρίτο πρόσωπο για να μιλήσει για δικά της τραύματα ή αφήνει τα τραύματα αυτά να  περιβληθούν έναν πανανθρώπινο  μανδύα [Μια πλανόδιος /Με πρόσωπο που είναι δύσκολο/Να το ορίσεις / Σε μεγάλο περίπατο στους αιώνες/Ελληνικό τοπίο και παράπλευρες  εικόνες / Με ξύλινα πέδιλα τριγυρίζοντας /Τα είχε χάσει όλα/ Σκαλίζει τις λέξεις /Τίποτε δεν φυτρώνει/Παντού νεκροί]. Κι εδώ πάλι ,όταν η ποιήτρια , σκαλίζει ποιητικά τα δικά  της βιώματα , κυριαρχούν αλλεπάλληλες  εικόνες που θαρρεί κανείς ότι ξορκίζουν το άγχος της να προφτάσει να κλείσει  στα σύνορα  ενός ποιήματος μια  πολύμορφη  εμπειρία . Ή ότι πραγματοποιεί  εσωτερικές  ανασκαφές προς άγραν σκοτεινών πραγμάτων [Σα να σκάβω τάφους στο κορμί μου/ Προσπαθώντας να εμφανίσω σκιές].

    Καίριο  ρόλο  στην ποιητική της παίζει  επιπλέον η μνήμη ,ως μία ενοποιητική δύναμη που αναγκάζει το παρελθόν να πλησιάσει με τις ιαματικές  του  ιδιότητες το παρόν . Η  είσοδος βέβαια στην περιοχή  των αναμνήσεων δε γίνεται πάντοτε με τη βεβαιότητα της απόδρασης σε ένα σίγουρο καταφύγιο .Υπάρχει  πολλές φορές ένα συναίσθημα ανασφάλειας , μια υποψία ότι τίποτε δεν είναι δεδομένο [Μπαίνουμε στις αναμνήσεις /Σαν σε αβέβαιο όνειρο/Γέφυρες αμφίδρομης νοσταλγίας]. Αυτό  φυσικά  που  διεγείρει τις περισσότερες  αναμνήσεις είναι ο τόπος από τον οποίο αποκόπηκε το ποιητικό υποκείμενο [Υπάρχει πάντα /Ο τόπος που συσσωρεύει αναμνήσεις]. Συνηθισμένοι χώροι , αντικείμενα  , φωνές , αρώματα , πρόσωπα , ενός άλλου τόπου και μιας άλλης χρονικής στιγμής ,   εγγράφονται στους  στίχους ως  θολές και ανάλαφρες  διαφάνειες [Έρχονται από τον κόσμο του ονείρου/Τρυφερές διαφάνειες/Ακριβές/Της παιδικής ηλικίας] , έτοιμες να διαλυθούν μόλις τις αγγίξει η παραμικρή πνοή του ανέμου  [Η μνήμη γράφεται /Στο νερό/Όταν φυσήξει ο άνεμος/ Όλοι θα σ' έχουν ξεχάσει]. Είναι  δε αξιοσημείωτο ότι η ποιήτρια αντιμετωπίζει τη μνήμη ως ένα παιχνίδι  συγκέντρωσης γνώριμων εικόνων , θέλοντας να υποτάξει με αυτό τον τρόπο το άπειρο , να το ορίσει με   κομμάτια από το δικό της οπτικό πεδίο [Άσκηση μνήμης /Συναθροίζοντας πουλιά/Στην κορυφή μιας γυμνής λεύκας /Οι πτήσεις είναι χαμηλές/Πολύ κοντά στη θάλασσα/Πολύ κοντά στον ουρανό/Στο όριο να γίνει/Το άπειρο /περατό].

    Όπως ειπώθηκε παραπάνω , η μνήμη  λειτουργεί  συνήθως ως ένα προσωρινό παυσίπονο . Απλώνει πάνω στα πονεμένα σημεία του παρόντος μιαν ανακούφιση .Τόσο που το ποιητικό υποκείμενο να αισθάνεται πλήρη ευδαιμονία όταν κουβαλά τους νεκρούς του [Προτιμώ να γελώ/Έτσι που έμαθα να κουβαλώ τους νεκρούς μου/μαζί στις εκδρομές/Στη δουλειά κι όπου να 'ναι] .Σε άλλα ποιήματα ωστόσο η μνήμη βιώνεται ως επίπονη σκέψη  που φέρνει  στην επιφάνεια της συνείδησης αλυσιδωτά ναυάγια [Πώς να τη διώξω /Αυτή τη σκέψη /Που δεν δένεται /Στοίχειωσε /Λυπημένο πλοίο που ναυάγησε /Και φέρνει άλλο ναυάγιο]. Μετατρέπεται σε μήτρα αγωνίας και άγχους για την ενδεχόμενη  επιστροφή  οδυνηρών συναισθημάτων [Πώς να σε συντηρήσω/Φοβούμαι την απορία που έχει ο θάνατος] [Η ανάμνηση μακρινή/Διευρύνει τα σβησμένα σύμφωνα/Τραυλίζουν περίεργα/Σε παιδική φωτογραφία /Κρεμασμένη στον τοίχο/Οι μεταλλαγές της απώλειας /Και το ανέφικτο με τατουάζ θανάτου]. Αυτή μάλιστα η αγωνία ξεπερνά  τα όρια του παρελθόντος και   κυρίως στα τελευταία ποιήματα της συλλογής «Μέσα από παλιά φινιστρίνια» ακουμπάει τις χορδές του μέλλοντος .Μεταμορφώνεται σε ένα είδος απειλής που υπονομεύει ό, τι καλό κατάφερε να  σωρεύσει  το παρόν [Έρχεται μες στην ακινησία/Βουίζοντας η καταιγίδα/Πίσω να πάρει/ Ό, τι έχει δώσει από την ψυχή της /Η άνοιξη] [Ταυτίζονται οι έξοδοι κινδύνου/Με τις εισόδους/Μ' έναν τρόπο που αγγίζει/Τα όρια μιας απειλής]

    Επιπλέον ,όπως  συμβαίνει με τους περισσότερους από τους ποιητές  που ανήκουν στη «γενιά της εισβολής» ,ο κοινωνικοπολιτικός προβληματισμός  διαπερνά  ένα σημαντικό κομμάτι της ποίησης της Κολοσιάτου ,ιδιαίτερα στις πρώτες συλλογές της . Η ποιήτρια  διυλίζει τη μοίρα του τόπου της  και μεταφέρει στους στίχους χαρακτηριστικές   παραστάσεις της .Δε μένει  όμως μόνο εκεί . Τα τραύματα του δικού της λαού την κάνουν ν' αφουγκραστεί με την ίδια  συγκίνηση  ανάλογες περιπέτειες άλλων λαών . Μιλά  για τη φρίκη ομαδικών  εκτελέσεων αμάχων , για πολιορκημένες πόλεις , για πρόσφυγες που γίνονται αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης .Μιλά για την Παλαιστίνη και το  Ιράκ και τις πρωτόγονες φυλές που σφάχτηκαν στο όνομα της πολιτιστικής επανάστασης, και στέκεται στο πλευρό των κάθε λογής ηττημένων .Στήνει αδιάκοπα μικρές  νάρκες στον οδοστρωτήρα ενός απάνθρωπου  καπιταλισμού που σαρώνει σταδιακά  τα πάντα  κι εξορίζει  την ανθρωπιά μας στο επίπεδο της  ρομαντικής επιδίωξης .Περιγράφει το τεχνολογικό αδιέξοδο  μιας εποχής που έχει για προορισμό της το πουθενά. Κατορθώνει  όμως να αποφύγει τον άσκοπο μελοδραματισμό , την υπερβολή που απωθεί , τη ρητορεία που κουράζει  ή το διδακτισμό .Η λυρική της πένα  υπερβαίνει  το εφήμερο των γεγονότων και των διαπιστώσεων ,και φέρνει στο προσκήνιο μια αυθεντικά βιωμένη αγωνία για το απότομο γκρέμισμα κάθε πανανθρώπινης αξίας .

    Και είναι γενικότερο  χαρακτηριστικό της ποίησης της  Κολοσιάτου ότι απουσιάζουν οι ανέξοδοι  συναισθηματισμοί .Το συναίσθημα ακουμπάει τους στίχους  της με έναν συγκρατημένο τρόπο , αφήνοντας  τον αναγνώστη να το αποστάξει μόνος του. Εκείνη απλώς παρατηρεί με διεισδυτικό βλέμμα τη διαδοχή των πραγμάτων γύρω της ,τη σύσταση  και  την εξέλιξη των εικόνων , την αναμέτρηση του ανθρώπου με τις δυνάμεις και με τη μοίρα που τον συντροφεύει . Μέσα σε αυτό το πλαίσιο , αφήνει την ανάγνωση των στίχων να είναι ρευστή , να επιτρέπει με την απουσία  της στίξης και με τη θέση των λέξεων πολλαπλές  ερμηνείες .Παράλληλα , ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι τίτλοι των ποιημάτων της . Στις περισσότερες  περιπτώσεις μοιάζουν άσχετοι με το  σώμα των ποιημάτων ,ως υποψήφιοι στίχοι που δεν μπόρεσαν ή δε θέλησαν να ενταχθούν κάπου και  παρέμειναν εκεί , στην αρχή των ποιημάτων , ως σηματοδότες  του ευρύτερου φιλοσοφικού πεδίου μέσα στο οποίο κινείται η σκέψη της ποιήτριας . 

    Κλείνοντας τη μικρή αυτή συνομιλία με την ποίηση της Φροσούλας  Κολοσιάτου ,θα μείνω στους παρακάτω στίχους από το ποίημα «Κέρινα ομοιώματα» : Ένα ποίημα/Οι στίχοι το ξεφυλλίζουν άσκοπα/Προσπαθώντας να σπάσουν το νήμα /που δένει τη σιωπή . Κάπως έτσι νομίζω ότι βιώνει την πράξη της ποίησης η ποιήτρια .Ξεφυλλίζει «άσκοπα»  σελίδες από τον εαυτό της και τον κόσμο που την περιζώνει ,κι αφήνει τη σιωπή να βγάλει προς τα έξω την εξαγνιστική της δύναμη ,να μετουσιωθεί σε  λόγο ζωντανό και γενεσιουργό υποσυνείδητων εκρήξεων .

Κώστας  Τσιαχρής 

  

Savages "Silence Yourself"

Λέγονται Savages και σχηματίστηκαν στο Λονδίνο το 2011 .To όνομά τους , σύμφωνα με την κιθαρίστρια Gemma Thompson γεννήθηκε από βιβλία , όπως το Lord of the Flies , τα οποία διάβαζε όταν ήταν νεότερη .Το παρθενικό τους άλμπουμ Silence yourself κυκλοφόρησε τον περασμένο Μάιο από τις εταιρείες Matador και Pop Noire [εταιρεία που συστάθηκε από τη γαλλικής καταγωγής τραγουδίστρια του συγκροτήματος Jehnny Beth ]. Ουσιαστικά οι Savages είναι τέσσερα κορίτσια που εισέρχονται στο θαυμαστό κόσμο της μουσικής με άγριες διαθέσεις . Ηχητικά μας επαναφέρουν στα τέλη της δεκαετίας του 70 και στην έκρηξη της new wave -punk σκηνής της Βρετανίας .Ο σκοτεινά ρομαντικός και ατίθασος ήχος τους θυμίζει με την πρώτη ακρόαση τα επιληπτικά κιθαριστικά ξεσπάσματα των Siouxsie and the Banshees ,των Magazine και των Joy Division. Ιδιαίτερα , η ερμηνεία της τραγουδίστριας Jehnny Beth δείχνει να οφείλει πολλά στη μοναδική Siouxsie .Το Silence Yourself ωστόσο κατορθώνει , παρά τις όποιες αναφορές στο παρελθόν , να σταθεί με αυτοπεποίθηση ως η δουλειά ενός νέου και εμπνευσμένου συγκροτήματος που πατώντας γερά πάνω στα θεμέλια που έχουν χτίσει τα είδωλά του ,προσθέτει έναν καινούργιο όροφο στο οικοδόμημα που λέγεται post punk μουσική . Τα τραγούδια τους είναι γεμάτα από ένταση ,απειλούν και ειρωνεύονται τον καθωσπρεπισμό ,ανακινούν μοχθηρά συναισθήματα ,στροβιλίζονται σαν μικροί κιθαριστικοί τυφώνες και ξεσκεπάζουν τα βαθύτερα στρώματα της ψυχής τεσσάρων αντισυμβατικών κοριτσιών . Αν λοιπόν θέλετε να δοκιμάσετε μία ηχητική βόλτα πάνω σε ένα τρενάκι χωρίς φρένα , ακούστε τις .Θα σας μυήσουν γρήγορα στη ζάλη τους .

Κώστας  Τσιαχρής

Διονύσης Γιατράς "Πολιτισμός"

Πολιτισμός, πόλις, πολίτης, πολιτισμένος, πολιτισμένος πολίτης στην πολιτισμένη πόλη…

   Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το γεγονός ότι στο πλαίσιο του πολιτισμού παράγονται οι απαιτούμενες συνθήκες για το πέρασμα στο αρνητικό του. Πιο συγκεκριμένα το γεγονός ότι ο ίδιος ο πολιτισμός πλαισιώνει και θέτει τα όρια για οποιαδήποτε αντίδραση εναντίον του. Ο εφησυχασμός στο άκουσμα εξεγέρσεων, επεισοδίων, συγκρούσεων, διαπληκτισμών και γενικότερων εντάσεων παρουσιάζεται για να επιβεβαιωθεί το γεγονός της ένταξης στην ασφαλή σφαίρα του πολιτισμού, της κοινωνικής ευταξίας και της διαπροσωπικής αρμονίας. Πόσες φορές όμως η επιθετικότητα, η καταστροφικότητα, η ορμή και τα πάθη φαίνονται να διαμορφώνουν καταστάσεις, κάνοντας προφανές το αρνητικό του πολιτισμού; Πόσες φορές ένα γεγονός μεμονωμένο ή συνεχόμενο μαρτυρεί ότι κάθε αίσθηση ασφαλείας εντός του πολιτισμικού συμβολικού μωσαϊκού, αποδυναμώνεται;

     Σε μία οντότητα που στόχο έχει τη διατήρηση και τη βελτίωση της ζωής σε σημείο να μη νοείται ούτε θεωρητικά ούτε πρακτικά η οντότητα της ζωής εκτός της αντίστοιχης οντότητας του πολιτισμού , τι σημαίνουν ενέργειες αυτοκαταστροφής και καταστροφής σε κατά τα άλλα πολιτισμένα κοινωνικά πλαίσια; Τι σημαίνει η υπονόμευση της ζωής σε πλαίσια φτιαγμένα για τη διατήρησή της; Αλλά το πιο ενδιαφέρον κι επίσης τρομακτικό είναι η εν πολλοίς ευχάριστη αίσθηση που αφήνει η καταστροφή ή η αυτοκαταστροφή. Η ίδια η υπονόμευση της ιδέας της ζωής από το ζωντανό ον. Ένα συναισθηματικό ξέσπασμα προσφέρει ανακούφιση πολλές φορές με καταστροφικές συνέπειες για μία σχέση ή για την μέχρι εκείνη τη στιγμή κοινωνική εικόνα του υποκειμένου. Στη σημερινή θεωρία, που παράγεται εντός του πολιτισμού έχουμε δύο ορμές: την ορμή της ζωής (drive of life), στην οποία περιλαμβάνεται η σεξουαλικότητα, ο έρωτας και κάθε ζωτική δραστηριότητα δημιουργώντας τη σύνθετη φύση του ανθρώπινου όντος και την ορμή του θανάτου (drive of death), η οποία στόχο έχει να επαναφέρει όλα τα ζωντανά όντα στην προγενέστερη κατάσταση της ανυπαρξίας. Τα δύο είδη των ορμών, εμπνεύσεις του Freud, παρά την όποια εγκυρότητα ή μη εγκυρότητα αντανακλούν το πολιτισμικό πλαίσιο της νεωτερικότητας και του ουμανιστικού συμβολικού πλαισίου. Στηριγμένες σε μία βιολογίζουσα αντίληψη περί της αντικειμενικής και κυρίως φυσικής υπόστασης της ζωής και του θανάτου αλλά με στοχευμένο περιεχόμενο, καθώς επιτελούν ένα σκοπό που είναι η απεμπλοκή από τους φόβους ως προς τη διαχείριση του φαινομένου της ζωής και του θανάτου, οι έννοιες αυτές μας δίνουν κάποια ιδεατά θεμέλια για τη φύση της ύπαρξής μας μέσα στον πολιτισμό. Όπως η επιθυμία της ζωής βρίσκει το αρνητικό της στην επιθυμία του θανάτου έτσι και η ανθρώπινη δημιουργία στον πολιτισμικό καμβά βρίσκει το αρνητικό της στην ανθρώπινη καταστροφή.

      Μία παρόμοια ιδέα συναντάται στον Ευριπίδη και στην τραγωδία Βάκχαι. Εδώ ο βασιλιάς της Θήβας Πενθέας προσπαθεί να απαγορεύσει τη λατρεία του Διονύσου, ο οποίος λατρεύεται στο φυσικό περιβάλλον προκειμένου να διατηρήσει την ασφάλεια και την τάξη εντός της πόλεως. Πέραν του κανονιστικού χαρακτήρα της ενέργειας αυτής ο Πενθέας χαρακτηρίζεται από το φόβο της λατρείας του Διονύσου. Οι γυναίκες που συμμετέχουν στη λατρεία του γιου της Σεμέλης διακρίνονται από τα φλογισμένα μαλλιά τους και από την αίσθηση μανιακής έξαρσης που τις διακατέχει, το μαιναδισμό. Ο φόβος αυτός δείχνει ένα παράδοξο φαινόμενο. Η ασφάλεια του πολιτισμού στηρίζεται στα ανασφαλή θεμέλια της ανθρώπινης φύσης. Η ανεξέλεγκτη ρευστότητα της φυσικής, μανιακής, άλογης κατάστασης, που περιβάλλει ως φυσικό τοπίο λατρείας την πόλη, λειτουργεί ως αθέατη όψη της ανθρώπινης οντότητας. H προσπάθεια του Πενθέα να απαγορεύσει τη λατρεία του Διονύσου έχει ως αποτέλεσμα το θάνατό του από τη μητέρα του, η οποία βρίσκεται σε κατάσταση παροξυσμού και ασυνειδησίας ως απόρροια της διονυσιακής επιρροής. Η δύναμη του Διονύσου εκθειάζεται από τον τραγικό ποιητή με τρόπο πασιφανή. Η διαλεκτική μεταξύ των δύο διαστάσεων (πολιτισμού και μη πολιτισμού) δεν υφίσταται όμως. Η τελική φράση της τραγωδίας είναι:

Άγνωστο τέλος δίνουν στα πράγματα οι θεοί

Εκείνα που έγιναν δεν ήταν για να γίνουν

Κι εκείνα που ήταν για να γίνουν δεν έγιναν ποτέ

    Η σύνδεση δεν υπάρχει. Ο πολιτισμός είναι εξ ορισμού οριοθετημένος όπως η πόλη των Θηβών. Οι μαινάδες πάντα θα βρίσκονται στην αντίπερα όχθη παίζοντας το ρόλο της παλίρροιας που τρώει σιγά-σιγά τα βράχια της κοινωνικής μας ασφάλειας. Οι δύο ζωτικές ορμές της ανθρώπινης φύσης στη σκέψη του Freud γίνονται - ήταν μία στη σκέψη του Ευριπίδη. Τάξη και χάος σε μία άνιση ισορροπία.

Διονύσης  Γιατράς  2013

Julianna Barwick NEPENTHE

   Νηπενθής σημαίνει αυτός που έχει απαλλαγεί ή που απαλλάσσει από το πένθος , αυτός που δεν αισθάνεται ή δεν προκαλεί πλέον λύπη . Η ρίζα της λέξης είναι ομηρική .Διαβάζουμε στην Οδύσσεια : αὐτίκ᾽ ἄρ᾽ εἰς οἶνον βάλε φάρμακον, ἔνθεν ἔπινον, / νηπενθές τ᾽ ἄχολόν τε, κακῶν ἐπίληθον ἁπάντων [ κάποιο βοτάνι επήρε κι έριξε μες στο κρασί που επίναν , ξαρρωστικό του πόνου , ανέχολο , λησμονικό της πίκρας ] . Το επίθετο Νηπενθής προσδιόριζε επίσης το Θεό Απόλλωνα , Θεό της μουσικής και του φωτός . Η λέξη χρησιμοποιήθηκε και στη νεότερη λογοτεχνία , τόσο την ελληνική [ Ο Καρυωτάκης έδωσε στη δεύτερη ποιητική του συλλογή τον τίτλο "Νηπενθή" ] όσο και την Ευρωπαϊκή [Edgar Allan Poe και Γάλλοι συμβολιστές ] .Την ίδια λέξη επιλέγει , και ασφαλώς καθόλου τυχαία , ως τίτλο για την καινούργια της δουλειά μία από τις σημαντικότερες παρουσίες στα δρώμενα της σύγχρονης εναλλακτικής μουσικής μετά το 2010 ,η Julianna Barwick από το Brooklyn της Νέας Υόρκης . Παραπέμποντας στον καθαρτήριο ρόλο της τέχνης , στην κατά Καβάφη ικανότητά της να κάνει έστω και για λίγο να μη νιώθονται οι  εσωτερικές πληγές , η μουσική αυτού του έργου δημιουργήθηκε  με  αφορμή το θάνατο ενός μέλους από την  οικογένεια  της συνθέτριας  .Τα τραγούδια γράφτηκαν , για να ξορκίσουν πρώτα απ' όλα τη λύπη μέσα από τη μνήμη της , για να λειτουργήσουν ως " νάρκης του άλγους δοκιμές" . Το παυσίλυπο ωστόσο έργο τους ,κι αυτό είναι το μυστικό της σπουδαίας τέχνης , διαπερνά  εξίσου   το μυαλό και την ψυχή του ακροατή . Ακούγοντας ξαφνικά αυτά τα εκστατικά Ωσαννά ,παρασύρεται από τη δύναμή τους κι απογειώνεται . Αφήνει από κάτω του φόβους και λύπες , κι ολοένα ανεβαίνει σε κάτι φωτεινό . Σα να βρίσκεται σε μια πορεία ανάβασης έξω από το Πλατωνικό σπήλαιο των ίσκιων προς τη ρίζα του φωτός . Σα να γδύνεται τον ίσκιο που κουβαλά   και να  παραδίδει το σώμα του στις αχτίδες .

       Η Julianna επέλεξε να ηχογραφήσει το Nepenthe στην Ισλανδία ,στη χώρα του πάγου και της φωτιάς , με τα σεληνιακά τοπία και τα δεκάδες ηφαίστεια ,επειδή ακριβώς ήθελε να μεταφέρει στα αυλάκια των τραγουδιών της το σπόρο της άγριας ομορφιάς που κρύβει αυτή η απομακρυσμένη γη . Κι ενώ συνήθιζε να ηχογραφεί τα τραγούδια της στην κρεβατοκάμαρά της ,έχοντας η ίδια την επιμέλεια της παραγωγής , αυτή τη φορά επιλέγει το studio στο οποίο ηχογραφούν οι Sigur Ros και στη θέση του παραγωγού τον Alex Sommers . Στο δίσκο συμμετέχουν το κουαρτέτο εγχόρδων από την Ισλανδία Amiina .o Robert Sturla Reynisson του πειραματικού ηλεκτρονικού συγκροτήματος Mum και μία χορωδία νεαρών κοριτσιών του Ρέικιαβικ , διευρύνοντας με αυτό τον τρόπο τις επιλογές της όσον αφορά την ενορχήστρωση των τραγουδιών ,η οποία βασίζεται κατά κύριο λόγο στα πολλαπλά στρώματα της φωνής της και σε κυκλικά ηχητικά μοτίβα .Είναι λοιπόν επόμενο το στίγμα της ισλανδικής μουσικής παράδοσης των τελευταίων χρόνων να είναι εμφανές στο χτίσιμο του δίσκου .Για παράδειγμα οι θρηνώδεις αρμονίες του "Pyrrhic" και τα φωνητικά που μοιάζουν με εκσπερματώσεις θερμού νερού από τα σπλάχνα της γης παραπέμπουν κατευθείαν στον μαγικό κόσμο των Sigur Ros .

     Ο επισκέπτης αυτής της μουσικής ωστόσο   πρέπει να είναι προετοιμασμένος για μία διαφορετική ηχητική εμπειρία . Εδώ δεν υπάρχουν ρεφρέν , δεν υπάρχουν περάσματα , δεν υπάρχουν τυπικές μελωδίες ,δεν υπάρχουν στίχοι . Υπάρχει μόνο μια ιέρεια , μια γυναίκα -χορωδία που μέσα από το στόμα της σκορπίζει δεκάδες διαφορετικές φωνές ,μια παγανιστική τελετή στην οποία προσφέρεται ως θύμα στο Θεό της μουσικής ο πόνος ,ένα ελιξήριο που γιατρεύει τα φθαρμένα κύτταρα , ένα σύμπαν από ουράνιες μελωδίες στις οποίες υποκλίνονται ευλαβικά τα Χερουβείμ . Η Julianna Barwick δημιουργεί αυτό που θα ονομάζαμε "Φουτουριστική Κλασική Μουσική" και ως υλικά για τούτο το αποτέλεσμα χρησιμοποιεί την ambient , τη folk και τον πειραματισμό . Κι αν το 2011 είχε κεντρίσει την προσοχή μας με το εξαιρετικό "The magic place" ,με το " Nepenthe" έρχεται να εδραιώσει τη φήμη της ως μίας κορυφαίας καλλιτέχνιδας .

[To  Nepenthe κυκλοφορεί  στις  20  Αυγούστου  από την εταιρεία  Dead  Oceans ]

Κώστας  Τσιαχρής