Κώστας Τσιαχρής "Ταλιθά κούμι"

Για  εποχές πολλές

κρυμμένο πίσω  απ' τη βαριά φωνή

χωρίς ν'αφήνεσαι να δώσεις

σήματα λεπτότητας

γεμάτο εντούτοις 

από ένταση δαιμονική 

σε  πλάκωνε  και σε φοβέριζε

με μύρια ξόρκια και προσχήματα

σου έκοβε τη φόρα

αδημονούσες να ουρλιάξεις

ν'ανεβείς  να ξεχειλίσεις

σε λογάριαζε νεκρό

"ενθάδε  κείται"

και  χτυπούσε με το δάχτυλο

επίμονα για επιβεβαίωση 

τον κρόταφο

Μα τώρα έφτασε το πλήρωμα

δεν ωφελούν περισσότερα δεσμά

ανέβα πάνω 

αναστήσου και περπάτησε

καμαρωτά

στα χέρια 

στους γοφούς του

στο χαμόγελο

ξεκίνα

να πληρώνεις τη ζωή του

όπως μπορείς,

μισοπνιγμένο

θηλυκό του

ένστικτο

Κώστας Τσιαχρής "Το μπλε σακάκι"

Και βέβαια
ώσπου να σβήσει  το αίμα μου,
το ίδιο  σακάκι 
πολυφορεμένο  σε δεκάδες  επισκέψεις
φθαρμένο  από  τα χέρια
που ακουμπήσαν
θα  φοράω
με  το  χρώμα   του  θαλασσινού  βυθού
τα κολλημένα   φύκια  στο  γιακά
το χτυποκάρδι  που φουσκώνει
δυνατά μες  στο  μανίκι
όταν  απλώνεται  και  γράφει
όπως απόψε
Αν ήξερα  σε  ποιον αιώνα
θα  μιλήσει
θ" άνοιγα    εκείνο το κουμπί
που   κράτησε  κλειστή  τη θέα
προς  το στήθος
προς  τα  μέρη  του   βοριά
Δε  θα  σιδέρωνα  τις τσέπες
που τσαλάκωσαν  απότομα
χωρίς   να  νιώσω
την οδύνη
Ώσπου να  σβήσει το αίμα μου
δε  θα το  βγάζω 
παρά  μόνο   στις  γιορτές
που η θλίψη για  κορμί
θεριεύει
και  το  νείκος
η πανάρχαια  ποίηση  των χασμάτων
μου  ξηλώνει  απ' άκρη σ'άκρη
τις ραφές