Εμφανιζόμενη ανάρτηση

Ονειροπόληση

  Ένα ταξίδι χωρίς παράθυρο μας έφερε  η καινούρια  άνοιξη Και ταξιδεύουμε τυφλά σ΄ ένα απέραντο ταβάνι τρένου Κι ούτε κάποια εικόνα...

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2021

Κώστας Τσιαχρής Γκραν Γκινιόλ



Όταν αισθάνεστε να σας δικάζουν χίλια χέρια

Αλλά το ένα που σας αγαπάει

Σας δείχνει πρώτο τη θηλιά

Μην απορείτε Σας μετράει

Από τα νύχια ως την κορφή

Στην πιο ολέθρια εκδοχή σας

Στη στιγμή του αφοπλισμού

Περίπου σαν αρχή ταινίας μελό

Που απ΄τα μισά της κι έπειτα θυμίζει

Γκραν Γκινιόλ




 

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2021

Kώστας Τσιαχρής Επί ξυρού ακμής

 



Σάμπως   σε   αυτό  το   κοφτερό  ξυράφι

κάθεται     όλη   σου   η  δύναμη   

και   πέρα   από αυτό  είσαι απλώς   ένα    ριγμένο  κάστρο

ιαχή  που βγαίνει     από    ένα  μέταλλο  

για  να  αντρειώσει  αυτά τα  μήπως   όχι     του χεριού  σου 

Όταν  σέρνεται  στο  στήθος    η  λεπίδα 

και  πετάγεται  γαρύφαλλο  το  κρέας   κομμένο 

κι     έντρομος  τραυλίζεις   :  νυν  τον δούλον  σου   απολύεις

απορώντας        τι      απομένει   

πίσω   απ’ την τομή : 

ένα    τραύμα   ή  μια  ανεμώνη  ; 




Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2021

Κώστας Τσιαχρής Ιατρική επίσκεψη

 


Τον τελευταίο  καιρό γιατρέ 

Πονάει  πολύ το  νόημα κάτω από  το στήθος μου

Βήχω και  βγάζω  λέξεις  πράσινες   παχύρρευστες   κιτρινωπές

Πώς  είπατε   ;  αν αναπνέω με δυσκολία; 

Εδώ είναι το αστείο της  υπόθεσης  ακούστε 

Όσο  περισσότερο    απλώνεται  το βάρος 

Όσο   κιτρινίζει    η  νοημοσύνη  

Όσο  με κρυφοκοιτάζει  απ΄ το παράθυρο  η αρρώστια   

Τόσο    τα πνευμόνια  μου  ανθίζουν   δυναμώνουνε   θεριεύουν

Με εισπνέουν  και   με εκπνέουν χωρίς να θέλω 

Αλλά  το πιο  επίφοβο  από τα συμπτώματα 

Φαντάζεστε ;  

Είναι  που μόλις    φτύνω 

Βλέπω    κείμενα  χαμένα  αριστουργήματα 

Μέσα στο  σιχαμένο   πτυελοδοχείο 





Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2021

Κώστας Τσιαχρής Πρόταση Μομφής

 


Αξιότιμο    Νόημα

Καταθέτω πρόταση  μομφής   κατά  της  τυραννίας   σου

Ενάντια  στον    τρόπο που  περνάς    στις  λέξεις  μου  τις   χειροπέδες  

Ενάντια  στις δικαστικές  μεθόδους  και  στο  ανακριτικό  σου πείσμα

Στην  αθέλητη   παραμονή  μου   κάτω από τη λάμπα 

Στις   θρασείες   ερωτήσεις 

Στην αναίτια στοχοποίηση  της  τρέλας 

Στους   μηχανισμούς  του  παρακράτους   της   συνείδησης

Στην καταναγκαστική   ορθοδοξία

Εναντίον  του  ήθους  και  της  πρακτικής  σου

Εναντίον   της ιστορίας   Των σχεδίων  σου  επί χάρτου  

Των  επίλεκτων     ομάδων κρούσης 

Των βασανισμών  σε  σκοτεινά  κελιά   

 

Εκπαραθυρώσου   τώρα 

Πριν  ξεσηκωθεί  το  σάλιο  η οδοντοστοιχία   ο χαλινός  της γλώσσας

Όλο το στοματικό  μου σύμπαν

Και  ζητήσει   τώρα    το κεφάλι σου    επί πίνακι   






Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2021

Κώστας Τσιαχρής Διαλέγεσθε και πληθύνεσθε

 


Σε όλη μου τη ζωή έμαθα να ανακαλύπτω τον διάλογο , αυτό το αλληλοφάγωμα της άγνοιας, τη βαθιά υπόκλιση στο εσύ ,που όμως δε λαβώνει την υπόληψη του εγώ.Σταδιακά δοκίμαζα τα κατάλληλα σκαπτικά εργαλεία και διαπίστωνα ότι το πολυτιμότερο αυτών είναι η ακροαστική ικανότητα,η θέληση να ακούω υπομονετικά και αφοσιωμένα τον αντίπαλο . Να τοποθετώ,όπως κάνουν οι γιατροί, ένα υποτιθέμενο στηθοσκόπιο πάνω του και να αφουγκράζομαι τους ήχους της συνείδησής του. Τα επιφωνήματα, τους κρότους του μυαλού , τα βουητά και τις σιωπές του σώματος , τις στιγμές που πάει να γεννηθεί μια σκέψη , τις άλλες που σωριάζεται κατάκοπη ,το χτες και το αύριο της επιθυμίας του. Μέσω της καρτερικής ακρόασης μπορούσα να διακρίνω τη χροιά του χαρακτήρα που στεκόταν απέναντι μου. Έμαθα να ξεχωρίζω την αμυντική ,την επιθετική και τη διαλλακτική τακτική του. Και ίσως κάτι αναπάντεχο : αντιλήφθηκα τις εποχές του βλέμματος των άλλων .Την καλοκαιρία , την αποσύνθεση , την παγωνιά και τη σπίθα του ξανανιώματος. Τα απορημένα , τα μισόκλειστα, τα ακίνητα , τα τρεμάμενα , τα ορθάνοιχτα , τα φλύαρα , τα λιγόλογα, τα επίμονα, τα αδιάφορα, τα απελπισμένα , τα μειλίχια μάτια . Κι ας πούμε ότι έγινα ένας μετεωρολόγος των ματιών. Αυτών που κοιτούν διαπεραστικά κι αυτών που κοιτούν επιπόλαια. Αλλά δεν έφτανε να παραμένω μονίμως ακροατής. Ήταν ανάγκη κάτι άλλο να βάλει λαρύγγι στην ακρόαση ,να μετατρέψει τον εισβολέα σε νοικοκύρη .Έπρεπε το χρυσάφι που στοιβαζόταν να κοπεί σε νομίσματα και να ξεπληρώσει τον δανειστή . Ακόμη κι αν χρειαζόταν να πουληθεί το προηγούμενο βιος μου. Ήταν ανάγκη να ξεσπιτωθώ, για να μπει ξανά στο μέλλον κάτω από κεραμίδι το είναι μου. Παρόλο που ναι , είναι μεγάλη δοκιμασία να μένεις άστεγος ,έξω απ' τις σκέψεις σου που αιφνίδια τις καταλαμβάνουν άλλα ρεύματα,άλλες κατευθύνσεις, άλλοι πειρασμοί. Και πόσο φοβερό όταν γίνεσαι καταστροφέας των όσων ήδη φύλαξες βαθιά στις αποθήκες. Σταυρωτής του βολεμένου εαυτού σου. Σα να σχίζεις ποιήματα που ξέρεις ότι έπρεπε ήδη να πορεύονται για το τυπογραφείο.