Συνάνθρωποι αιμορραγώ Είμαι η κόκκινη όψη του πόνου σας Χρειάζομαι επειγόντως μια μετάγγιση από πάγο Ανταρκτικής στην αρτηρία της κα...
Συνάνθρωποι αιμορραγώ
Είμαι η κόκκινη όψη του πόνου σας
Χρειάζομαι επειγόντως
μια μετάγγιση
από πάγο Ανταρκτικής
στην αρτηρία της καρδιάς
Χρειάζεστε επειγόντως
η βελόνα να τρυπήσει πιο βαθιά
τη μοναξιά σας
Είναι σπάνιο πια το αίμα
που κυκλοφορεί ανάμεσα μας
Κώστας Τσιαχρής
Πάρε το θάρρος και κόψε την αλήθεια στη μέση
Έχει πάνω της τη ρετσινιά των άκρων
Κοίταξε επίμονα το χάσμα
σα φλυτζάνι από καφέ
που ρούφηξες με απόλαυση
το κατακάθι του
Κοίτα καλά
Θα βρεις ένα ξεριζωμένο κρίνο
Άρπαξέ το να ξεριζωθείς μαζί του
από τη μοναξιά
ή το κορμί σου που προδίδεται
απ'το σκύψιμό του στο γκρεμό
Μια ετοιμόρροπη χαρά
το συνεπαίρνει
Κρίμα που ολοένα τραγουδάς για χάος
και δεν έρχεται ποτέ στ' αυτιά των άλλων
ο χαρούμενος σκοπός σου
Υπήρξα ένα χαμηλότονο τραγούδι
Που ολοένα δεν ακούγονταν
οι στίχοι του ξεκάθαρα
Οι νότες με ακουμπούσαν
μα δεν έβγαζε κανένα φέρσιμό μου
μουσική
Τα όργανα σα να σιωπούσαν
Σα να έσβηναν ερήμην μου
πεντάγραμμα σε κάθε παίξιμο τους
Και σα να έπρεπε από την αρχή
κάθε φορά
Να ξαναμπαίνω στο τραγούδι
φάλτσος
ή να γίνομαι ξανά
μαέστρος
σε ορχήστρα
για κωφάλαλους ακροατές
Κώστας Τσιαχρής
Κοίτα με με κόπο μες στα μάτια
Ίδρωσε να μου μιλάς
Να ακούγεται λαχάνιασμα
όταν μ' ακουμπάς στη φλέβα
Ουρλιαχτό λιποθυμιά
σαν λείπει η μυρωδιά μου
Δεν είναι παιχνιδάκι η αγάπη
Να περνάς τις Κυριακές σου συντροφιά
στον καναπέ
Θέλει να απομένεις
τσακισμένος
Ολοζώντανο συντρίμμι
Ύστερα από κάθε επιδρομή
σε μια ανοχύρωτη πληγή
που σου φωνάζει "εάλω"
Κώστας Τσιαχρής
Από το ψυγείο
πέταξα τη χαλασμένη φέτα
Ήταν εκεί ολόκληρη βδομάδα
Κι ένα δίχτυ από μούχλα
σκέπαζε με νεκρική σιωπή
το ολόλευκο γαλακτοκομικό
Από το συρτάρι της ντουλάπας
Πέταξα παλιές φωτογραφίες
Ήθελα στην επιτύμβια στήλη
αντί για πρόσωπο να βάλουν
το χαμόγελο ενός φαντάσματος
Από το γραφείο στο σαλόνι
πέταξα ένα μισοτελειωμένο ποίημα
Και την άλλη μέρα
διάβασα το τέλος του
σε μια φωλιά χελιδονιών
που χάλασε η γειτόνισσα
στο απέναντι μπαλκόνι
Από μένα τέλος
Πέταξα τα πάντα
Πώς μπορούσα να κρατήσω κάτι
από ένα σώμα
με ανατροφή πουλιού ;
Κώστας Τσιαχρής
Αρκεί να σηκωνόταν
το μυαλό
στις μύτες των ποδιών του
Και θα έβλεπα
Ένα τάγμα από κανίβαλους
Να παίζει
Και να βγάζει σώo
όλο το ιππικό
και τη βασίλισσα του
Σε ένα σκάκι
με αντίπαλο
την πιο γαλαζοαίματη
επιφάνεια της ζωής μου.
.jpeg)
Όσο πλατύτερη είναι η γλώσσα μου
Τόσο περισσότερο σκοντάφτω
στην τρικλοποδιά της
Κι όσο μαζεύω λέξεις
από άλλες λέξεις
Μου πατάνε το λαιμό
με καρυδώνουν
σημασίες δίχως σημασία
Κι αδυνατώ να πω αυτό
που θα' λεγε χωρίς φωνή
Μόνο με το προνόμιο
του πετάγματος στα ύψη
Ένα γεράκι
με τα νύχια γαντζωμένα
στην αλήθεια
Κώστας Τσιαχρής
Το έγκλημα έμεινε στη μέση
Ο δολοφόνος απελπίστηκε
μετά από τόσες πρόβες
Το θύμα σήκωσε ανήξερο τους ώμους
περιμένοντας
Τα σκάγια που ήσαν έτοιμα
να βγουν απ'το πιστόλι
επέστρεψαν στην αρχική τους θέση
Ένας περίεργος μουρμούρισε σ' έναν περίεργο :
Σημεία των καιρών
Μετά από λίγο η καθαρίστρια
μάζεψε τα σκηνικά
Η ατμόσφαιρα ξεθύμανε από το σασπένς
Κι ο δολοφόνος με το θύμα
σκάζοντας στα γέλια
Πήγαν στο απέναντι μπαράκι
για τεκιλες
Κώστας Τσιαχρής
Στον αριθμό 54 της λεωφόρου Μεσογείων
Ξαναζωντάνεψε το ερωτικό μου παρελθόν
σ' ένα ωραίο χαμόγελο
που πέρασε και διασταυρώθηκε
για μια στιγμή με το δικό μου
Και τώρα περιμένω στο φανάρι υπομονετικά
Ένας άνθρωπος με πνιγηρό παρόν
να τρέξει απ'την απέναντι πλευρά
ένας έρωτας
να με ξεθάψει
Φανάρι κόκκινο φανάρι πράσινο
Αναβοσβηνουν όλα εκείνα
που με γέρασαν
χωρίς ποτέ μου να τα ζήσω
Και πώς σβουρίζουν έτσι αλύπητα
τα μηχανάκια που περνούν;
54 απόπειρες αυτοκτονίας εν κινήσει
Μονάχα η ελπίδα μου απομένει
Να σε λίγο όπου να' ναι θα φανεί
Πεζός ή φτερωτός
ο έρωτας απ'την απέναντι πλευρά
Και θα κραυγάσει
μες στο πανδαιμόνιο από φωνές
και από κόρνες :
Νεογέννητος
Με το σπαθί σου
Πάλι νεογέννητος
Κώστας Τσιαχρής
Εγώ κι άλλοι 53
53 και άλλοι εγώ
Κάποιος απ' όλους
κι όλοι από κάποιον
τρέφονται και ζουν
μαζί με μένα
που δε ζω ποτέ μαζί τους
Λένε περπατούν κοντά μου
Αλλά δε μένει
ούτε ένας ίσκιος
πίσω από το βάδισμα τους
στη σκιά μου
Είμαστε 53 μέσα σε έναν
Κι ένας που δουλεύει για 53
Μπροστά από το κεράκι αριθμός 53
δίνουμε μεγάλες υποσχέσεις
Στα 53 θα κόψω τα τηγανητά
Θα αλλάξω τη βαφή μαλλιών
Για να ταιριάζει
στην αισθητική σας
για τους πενηνταρηδες
Θα βάλω γκρίζα μούσια
γκρίζα οπτική στις συννεφιές μου
Θα γεράσω σα να ζω 53 ζωές
και για 53 φορές
θα στερηθώ το σεξ
Μπας και μονάσει στο μυαλό μου
μια για πάντα
Ο πειρασμός μιας παραπάνω
ψευτοεφηβείας
Κώστας Τσιαχρής
Όσοι κατοίκησαν αυτό το σώμα
Τις αναπνοές του
Το ασημένιο λέπι του ιδρώτα
Ξαφνικά τινάγματα στον ύπνο
από κολλώδη όνειρα
Τις μυστικές του συμφωνίες
Με τον διάβολο ή με τον Θεό
Αυτοί που βάστηξαν στο χέρι
τα κλειδιά του
Που έπαιξαν το φάντασμα
και τρόμαξαν οι ίδιοι
απ' το κυνηγητό του
Που έβαψαν το φράχτη αόρατο
Σκοντάφτοντας επάνω
στην ανυπαρξία τους
Κι όσοι έκλεισαν τα τετραγωνικά του
στην παλάμη τους
κι αισθάνθηκαν ευήλιοι κι ευάεροι
κατοχυρώνοντας στην πυλωτή μια θέση
να παρκάρουν τη ζωή τους
ΠΡΟΣΟΧΗ!
Αυτό το σώμα προσεχώς
Κατεδαφίζεται
Και πριν προφτάσουν
οι πλανόδιοι παλιατζήδες
και ρημάξουν τα σιδερικά του
Ας φροντίσουν οι παλιοί του εραστές
Να επισκεφθούν
για τελευταία φορά
απαθανατίζοντας την πρόσοψή του
Κώστας Τσιαχρής
Πως άλλο δε μου λείπει πια
ένα μικρό μπουμπούκι αμυγδαλιάς
στο τέλος του χειμώνα
Μια μαλακιά γραμμή
στο βάθος του ορίζοντα το σούρουπο
Δε μου χρειάζονται
ένα άγγιγμα στον ώμο
Ένα κεφάλι
ακουμπισμένο στοργικά
στο στήθος
Και δε μου λείπει να σου λείπω
αργά τα βράδια
Πατώντας στην οθόνη μου ένα κλικ
Μπορώ και ρέω παντού
Κι είμαι τα πάντα
Κώστας Τσιαχρής
Έτσι όπως ανεβαίνουν πια
τα μάτια μου
στην όραση φιλήσυχου πολίτη
Και βλέπω μόνο τάξη και ασφάλεια στο κορμί μου
Φοβάμαι μη κι ένας ρουφιάνος πόθος με προδώσει
Και σκίσει μπρος στα μάτια
του αστυφύλακα της βάρδιας
Το πιστοποιητικό των σαρκικών μου φρονημάτων
Μην καταλήξω πάλι εξόριστος
να σπάω πέτρες
υπογράφοντας δηλώσεις
μουρμουρώντας δεκαλόγους
σε νησιά του μαρτυρίου
Κώστας Τσιαχρής
Αν δώσουμε
Όταν μπορέσει κάποτε με το καλό
και φτάσει η ευφυΐα μας
να ζωντανέψει ακατοίκητους πλανήτες
Μοναχά στους μύκητες στις αμοιβάδες στα βακτήρια
το προνόμιο να κατασκευάζουν
αποικίες στους μελλοντικούς αιώνες
Ίσως γεννηθεί από την αρχή
πρωτόγονα ολοκάθαρη
η έννοια της ζωής
Όσο για μας
τα απομεινάρια των ανθρώπων δίχως ανθρωπιά
ας βάλουμε τα σκήπτρα
και το στέμμα μας
στο πλάνο της οριστικής καταστροφής
που τόσο τέλεια
Χρόνο με το χρόνο
Μέρα με τη μέρα
αποθηκεύουμε
στις γλάστρες του σπιτιού μας
Κάνοντας το σπόρο του Αδάμ
μέσα στα χέρια μας
Να μοιάζει με χειροβομβίδα
Έτοιμη να εκραγεί
Κάτω απ' το φύλλο της συκής
που ακόμη την κρατάει
ασφαλισμένη
Κώστας Τσιαχρής
Για αυτό απ'την οργή
Μου απομένει μόνο
Αυτό το τρυφερό λιγνό καρφάκι
Που αν το μπήξω
μέσα στην ανάμνηση
μιας παιδικής σκηνής
Ποιος ξέρει τι στριγγλιές
απόκοσμες θα βγουν
Και θα χαλάσουν
τα χαρούμενα γενέθλια
της γεροντοκόρης μου
ζωής
Που ακόμη περιμένει
τον ωραίο της καπετάνιο
Την υπόσχεση του
Για ταξίδι μέλητος
Στην ποίηση
Των αυριανών μας φόβων
Κώστας Τσιαχρής
