Χειμερία νάρκη

Η ωραιότατη αρκούδα μας 

Η νεολαία

Αν κάποτε 

μέσα στο καταχείμωνο 

ηχήσει 

η σειρήνα ενός συναγερμού 

μετά από κάμποσα χασμουρητά 

σηκώνεται στα δύο πόδια 

Ρίχνει   την καμπούρα της 

στο χώμα 

Βγαίνει στις πορείες

Στα συλλαλητήρια 

Σα να μην ήταν

έπειτα από μήνες χειμερίας νάρκης 

άμαθα τα πόδια της από χορό 

Σηκώνει λάβαρα 

και λαβωμένα χελιδόνια 

από τα στήθη των συντρόφων 

Ζωγραφίζει σε πανό ουρανούς

που θα γεννήσουν 

κάποτε παράδεισους με μέλι 

για τις μέλλουσες αρκούδες 

των αιώνων 

Όσοι την κοιτάζουν απορούν 

Πώς γίνεται 

Να εξαφανίστηκαν

Όπως ορκίζεται  

απ 'τα πόδια της οι αλυσίδες 

και σε κάθε βήμα 

να αντηχεί επίμονα

το τρίξιμο τους; 

Κώστας Τσιαχρής 

Η εξημέρωση

Συχνά  ένα  σκυλόψαρο 

μετά από μήνες εξημέρωσης 

το βάζεις  στη μπανιέρα σου 

σε μινιατούρα 

για να παίζεις 

τα απογεύματα

μετά από τη δουλειά

Να το ζουλάς 

Κι όλος χαρά 

μέσα στις πλατσαπλούτσες

να ιστορείς στους φίλους 

την επιτυχία σου 

Και δεν προσέχεις 

Κάθε που σηκώνεσαι 

από το νερό 

Πως βγαίνεις 

με κουτσουρεμένο πόδι 

Ούτε που σε νοιάζει 

ο κατακόκκινος αφρός 

Ούτε που νιώθεις ότι 

Τα σκυλόψαρα 

Και ήμερα ακόμη

Κι από πλαστικό ακόμη 

Και με δόντια ζωγραφιές ακόμη 

Ξέρουν να μυρίζονται 

τους αφελείς κολυμβητές 

Κώστας Τσιαχρής 

Αντιβαρύτητα

 

Έναν παράξενο κανόνα 

αντιβαρύτητας 

ακολουθεί ο έρωτας 

Όπως αφήνεται 

απ'τα λόγια των πολλών 

Δεν πέφτει κάτω 

Δεν ταΐζει  

πεινασμένα στόματα 

στο χώμα 

Λύνεται απ'το βάρος 

Γίνεται ανάλαφρο έντομο

και πάει να κολλήσει 

όσο πιο ψηλά 

Στους στύλους

με το ηλεκτρικό 

Που λάμπουν 

και τυφλώνουν 

Είτε μέρα 

Είτε νύχτα

τους επίδοξους εναερίτες 

Κώστας Τσιαχρής 

Το καρμπόν

 

Τι κι αν πατάνε 

Οι ποιητές 

Για να ξεπατικώσουν 

στο αποκάτω φύλλο 

τα φερσίματα 

τους έρωτες 

και τα σκοτάδια άλλων 

Πατιέται μόνο 

κι αντιγράφεται 

το ίδιο το καρμπόν 

Σαν ίσκιοι

Μέσα σε λιοπύρι 

Που από φόβο 

μη μαυρίσουν

Παν  να κάτσουν 

κάτω από άλλους ίσκιους

Κώστας Τσιαχρής 

Ο ποιητής -ποντίκι

 

Ενσύρματος ή ασύρματος 

Δεν έχει σημασία 

Στο εξής θα σας μιλώ 

με τη μηχανική μου φύση 

Αρκεί να σέρνεται η φωνή μου 

με τη μπίλια της 

στην επιφάνεια των αυτιών σας 

Είτε ακούτε 

είτε σας κουφαίνει

το  πελώριο κλικ 

από τα βάθη της μιλιάς μου 

Άλλωστε 

Δεν είμαι τίποτε άλλο 

από μια συσκευή εισόδου 

στη ζωή σας 

Κι η ροδέλα κύλισης 

τσουλάει με τόσο πόνο 

Όταν πάει ο κέρσορας

στο στήθος σας 

Πετιέται ένα κακέκτυπο καρδιάς 

και πάντα κάνω πίσω 

Κώστας Τσιαχρής 

S.O.S.

 

Όσοι ρίχνουνε κροτίδες 

στη ζωή των άλλων 

Ας προσέξουν 

S.O.S.

Πριν πεταχτεί 

Mη σκάσει 

το βεγγαλικό 

στα χέρια τους 

Και πλημμυρίσει αίμα 

η καριέρα τρομοκράτη 

Θάβοντας 

τον υποψήφιο  τρόμο 

μέσα στον αληθινό 

Κώστας Τσιαχρής 

Το εγκώμιο του πλήθους

 

Σε κανένα πλήθος 

Δεν υπάρχει γνήσια κίνηση 

Μονάχα μια καταγωγή 

από DNA αγάλματος

Μονάχα μια μετέωρη υπόσχεση 

βημάτων προς τα μπρος 

Τα πλήθη 

Γυροφέρνουν 

σαν πλανήτες 

την εικόνα τους

ή τη φωνή του ρήτορα 

Κοιτούν μπροστά 

και η ματιά τους 

έχει μείνει μίλια πίσω 

Ακούνε μόνο 

τον αντίλαλο της ακοής τους 

που ζητοκραυγάζει 

Κάτω από τα πέλματά τους

ένα ποδοπατημένο 

χορταράκι 

ετοιμάζεται να εκδικηθεί 

Να γίνει αναρριχητική μουτζούρα 

μέσα στην καλλιγραφία

της δύναμής τους 

Κώστας Τσιαχρής 

Λιποταξία

 

Λιποτακτούμε από τη γλώσσα 

των ανθρώπων 

Πάει να πει ότι μιλάμε  

Με το λάλημα του πετεινού 

σε ανήλιαγα σημεία 

μες στο σώμα 

Που το φως δε φτάνει 

Κι αν τα φτάσει 

κόβουν τις αχτίδες του 

δυο θηριώδη σύννεφα 

τα στήθη κάθε μάνας 

που μας βύζαξε 

και δεν ανέχεται 

το σπλάχνο της για μια ζωή 

να κουβαλά τη στάμπα 

λιποτάκτη 

Κώστας Τσιαχρής 

Οι προσκυνητές

 

Σαν κύκνοι με σκυμμένο το λαιμό 

Οι επιβάτες στο μετρό 

Διαβάζουνε τα κινητά τους 

Πρόσωπα δεν έχουν 

Έχουν  ράμφη

Κι όλο σκύβουν κατανυκτικά 

προς τις οθόνες 

Με την έκσταση  προσκυνητή 

που υπόσχεται αιώνια πίστη 

Κάποτε ένα βήμα πριν 

ανοίξουν τις φτερούγες τους 

για να χαθούν οριστικά 

ανάμεσα στα πίξελ 

ένα  σκούντημα  του διπλανού 

Ένας βήχας 

Η ρομποτική φωνή 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ

Διακόπτουν την προσκύνηση 

Κι οι τρομαγμένοι κύκνοι 

ανασηκώνουν το κεφάλι 

και τα  ζαλισμένα μάτια 

προς το άθεο φως 

Κώστας Τσιαχρής 

Βάφτιση

 

Εικαστικό: Gustav Klimt 

Δεν το σκέφτηκε καλά ο Ηράκλειτος

Το θέμα είναι να μπαίνεις στα ποτάμια 

και να βγαίνεις  ίδιος 

Ούτε με βρεγμένα πόδια 

Ούτε με το τρέμουλο 

που πιάνει όσους σκέφτονται 

τις παγωμένες όχθες 

Αλλά πάντα με την όψη ενός φτερού 

απείραχτου μες στη νεροποντή 

Μιας Οφηλίας 

που ανταλλάσσει τον πνιγμό της 

μ' ένα μήνα διακοπές 

στους καταρράχτες του Νιαγάρα  

Αλλά  όπως κι αν το δούμε 

όταν  πέφτεις  στο ποτάμι 

Φέρνουν πάλι τα βαφτιστικά σου 

Το σταυρό  το λάδι 

Προσπαθούν να σε βαφτίσουν κάτι ξένο 

Βάζουν μέσα σου τα χέρια τους 

και ψάχνουν 

Μέχρι να τραβήξουν 

από την ουρά σαν ψάρι 

έξω απ' τη ζωή σου 

το  ονοματεπώνυμό σου 

Κώστας Τσιαχρής 

Ανάταση χειρών

 

Τις γνήσιες  ήττες 

τις μαθαίνουμε 

αφού σηκώσουμε 

ψηλά το κύπελλο 

κραδαίνοντας το

ώρες στον αέρα 

προς απόλαυση 

του πλήθους 

και ταπείνωση 

του εχθρού 

Μετά την αποθέωση 

τα χέρια μας 

σα να τα παίζει 

κάποιος ξένος 

παραμένουν σηκωμένα 

Όμοια με ληστών 

που παραδίδονται

μετά από μέρες 

ανελέητου κυνηγιού 

Η κούραση 

Η ατέλειωτη ανάταση 

τους δίνουν  πάτημα 

ν' αγανακτήσουν 

Νοσταλγώντας 

τις στιγμές 

που μέσα τους 

ζητούσε καταφύγιο 

το σκυφτό κεφάλι 

του ηττημένου 

Κώστας Τσιαχρής

Ημιώροφος

 

                                                        Εικαστικό :Paul Klee

Τα κτήρια τρέχουν τρέχουν τρέχουν

Το ένα  πίσω απ' το μπετόν του  άλλου

Για φανάρια μη ρωτάς 

για τροχονόμους  ή για τήρηση του ΚΟΚ 

Όταν κοιτάς στο κόκκινο τα πάντα 

Πρόστιμα δε σε τρομάζουν 

Οι άνθρωποι των ρετιρέ 

κι οι άνθρωποι των υπογείων 

όταν ανοίγουν τις πληγές τους 

έχουν ίδια θέα 

Στον ακάλυπτο 

Όπου φυτρώνει ένας ευκάλυπτος 

Και το ασανσέρ κολλάει πάντοτε 

στον ημιώροφο 

Πατήστε το κουμπί κινδύνου αγαπημένε 

Μη τα περιμένετε όλα τέλεια 

Είναι να αγγίζει κάποιος πιο βαθιά τον τρόπο 

Με τη φόρα του σπαθιού που κόβει 

Έναν γόρδιο δεσμό 

Ναι ,το αμίλητο μαθαίνει κάποτε μιλιά

Αλλά με  φθόγγους των πουλιών 

Σα χάος μιας σκέψης 

που ενηλικιώνεται

Το ένστικτο σας πάει πολύ 

Με τα γαλάζια μάτια σας 

σκοτώνετε το χρόνο 

ανάμεσα σε δεύτερο και τρίτο όροφο 

Και κολλημένος σαν αράχνη 

εγγεγραμμένη στο μητρώο ανέργων 

Τρώτε από το ίδιο σας το δίχτυ 

Πώς να περισσέψει κάτι 

για τα τόσα έντομα 

που φτερουγίζουν ενοχλητικά 

γύρω απ'τα λόγια σας ; 

Κώστας Τσιαχρής

Θεοφάνεια

 

Στην εποχή του φαίνεται 

Ο ποιητής θα κρύβεται 

Ας ψάχνουν κάτω 

από δέκα τόνους σύννεφο 

για να τον  βρουν 

Τις νύχτες 

όταν από το μπουμπουνητό

τρομάζουν κάποιοι 

και πετάγονται 

απότομα 

απ'τον ύπνο 

βλέπουν ξαπλωμένο δίπλα τους 

έναν πελώριο κεραυνό 

που τους χαμογελά 

Αγγίζουν

κι ο ηλεκτρισμός 

δε λέει ν' ανάψει 

το σβησμένο πορτατίφ 

μήπως και δουν καλά καλά 

τι ξεχασμένο θαύμα 

πλάγιαζε για χρόνια 

στο δεξί τους πλάι 

Στη σκοτεινή  μεριά 

του κρεβατιού 

Μόνο σηκώνονται 

Τινάζουν το σεντόνι 

ένα λεπτό 

Και ξαναπέφτουν 

όλο νύστα και μουρμούρα 

Στους μακάριους βυθούς

της μοναξιάς τους 

Μέχρι να τους πιάσει κάποτε 

αν τους πιάσει 

ένα κάτι ...που διψά 

Κώστας Τσιαχρής 

Σχηματάρι

 

Αντίο πορτοκαλί ποδήλατο 

Πάνω στη σέλα σου 

11 χρονών κουβάλησα το Σχηματάρι 

μιας μαρτυρικής μου ηλικίας 

Τη σκληρότητα των άλλων αγοριών  

που δε συγχώρεσαν ένα τιμόνι 

στολισμένο με ανεμώνες 

Η σκουριασμένη αλυσίδα σου 

δε δένει τίποτε από το παιδί 

που υπήρξα με τον άντρα που είμαι 

Απ' τις ακτίνες σου 

κυλάει στο αίμα μου σκοτάδι 

Αντίο 11 χρονών 

που μόλις τώρα βρίσκω  θάρρος 

και σε ξαναγγίζω 

52 χρόνια κράτησα το φρένο 

πατημένο πάνω σου 

Σε κείνη τη σκηνή  μπροστά στους Ταξιάρχες

Με κομμένη φόρα και κομμένη την ανάσα 

αντιμέτωπος με το δεκαπεντάχρονο νταή 

Που ακόμη τώρα μου ζητάει ξανά 

να κατεβώ από το ποδήλατο 

αν είμαι ακόμη άντρας 

Αντίο  ξεφούσκωτη σαμπρέλα

Που όμως κράτησες 

και μ' έφερες με τα πετάλια μου εδώ 

Σ' αυτή την άκρη των πραγμάτων

Ένα βήμα πριν από το τελευταίο μου Όχι 

Τώρα συχνά όταν δοκιμάζω 

με την τρόμπα 

Μήπως  σε  ξαναφουσκώσω 

Πώς τσουλάς από τα χέρια μου 

χωρίς να θέλω 

από μόνη σου 

πίσω σε εκείνη τη μαρτυρική ηλικία ;

Κώστας Τσιαχρής

Αναγνώριση πατρότητας τέκνου

 

Τον χρόνο 

αυτή την τερατώδη λέξη 

με τα πέντε γράμματα 

Εμείς οι μέτριοι ποιητές 

τη σχεδιάζουμε 

με ένα μελάνι που μετά από λίγο 

εξαφανίζει 

το έργο και το πρόσωπό μας 

Όλοι σχεδόν 

σκοτώνουμε τον χρόνο 

στα γραπτά μας 

Και ύστερα από πέντε 

δευτερόλεπτα 

Κρατάμε πάλι στοργικά

στην αγκαλιά το βρέφος του

Γινόμαστε κι οι ίδιοι βρέφη 

στη δική του αγκαλιά 

Πατρότητος αγνώστου 

Περιμένοντας κάποια στιγμή 

ένα μέλλον μακρινό 

να μας αναγνωρίσει 

ως νόμιμα παιδιά του 

Κώστας Τσιαχρής