Κώστας Τσιαχρής Ο εμπρηστής

 

Όχι ,δεν είμαι εγώ αυτός που γύρισε τα χέρια σας

καταπάνω στη φωτιά

Δεν τάχτηκα εγώ με το μέρος  εμπρηστών

Ας μαθήτευσα πλάι τους 

Ας μου έταξαν τίτλους 

Δεν υπέγραψα με το αίμα μου 

Συνέργια καμιά 

Δεν πυράκτωσα κάρβουνα 

Δεν ετοίμασα την πυρά 

Όχι, το μπιτόνι με τη βενζίνη 

Το πέταξα μακριά σας 

Το κουτί με τα σπίρτα 

Το ξόδεψα καίγοντας λέξεις 

που τσίριζαν  

Ένοχος Ένοχος Ένοχος

Όσο για τη  στάχτη 

που μαυρίζει τα χείλη μου 

Τι νομίζετε; 

Παράσημο φρίκης είναι 

Που πρώτος τόλμησα

φίλησα τη φωτιά 

Κώστας Τσιαχρής Ιερός Νιπτήρας

 

Ο  μαθητής που τράβηξε το πόδι 

απ' τον Νιπτήρα 

Ήξερε τον λόγο 

Αισθάνθηκε που το νερό 

δεν ήταν παρά ιδρώτας

Κόμπος μιας αγάπης 

που άρχισε σιγά σιγά 

να σχηματίζει αγχόνη 

Που περπάτησε άφοβα

πάνω στα κύματα 

Για να αποδείξει τάχα

τη φαιδρότητα του βάρους

Ήξερε από την αρχή 

Η αγάπη είναι σκληρότερη θητεία 

Πιο τρομερή 

Από  τέτοιες αγυρτείες

αυτοταπείνωσης

Κώστας Τσιαχρής Αποκόλληση αμφιβληστροειδούς

 

Χίλια κομματάκια  

άλλη μια φορά   ένα πετραδάκι 

έσπασε   τον  κόσμο  στο κεφάλι μου 

Από τα μάτια απλώνεται ρωγμή 

ως τον κάτω κόσμο 

Τρύπια η βάρκα 

Τρύπιος  ο Αχέροντας στη μέση 

Πέφτει από τα χείλη μου 

το νόμισμα στο μέλλον 

Α και να' ρθει  Θε  μου πάλι αυτό  το βουητό 

που δίνει Θε μου πάλι ακοή 

σε όλα τα βαρύκοα ένστικτα μου 

Που  πως μ' αρέσει 

Με βρεμένα δάχτυλα 

Μ' αρέσει 

να  χαϊδεύω  σκέψεις  

κεραυνούς 

ηλεκτροφόρα λόγια 

Ας   κηδεύω πτώματα μετά 

Χωρίς στεφάνι δωρεά  από κανέναν 

ή  ένα μοιρολόι για την ανάπαυσή  τους 

Εν  ειρήνη 

Και εν τόπω  χλοερώ

Γιώργος Πρεβεδουράκης Κλέφτικο

 

Μόνο  με έναν εκστατικό   παροξυσμό   μπορεί ένας ποιητής να καβαλήσει  το ουρλιαχτό που  καλπάζει στα άγρια μέρη του μυαλού του και να το μεταμορφώσει από θηρίο της ζούγκλας σε ...θηρίο της αποκάλυψης.Το πέτυχε με μοναδικό τρόπο ο Γκίνσμπεργκ,γράφοντας με  ματωμένες λέξεις το έπος του αίματος της γενιάς του.Στο Κλέφτικο ο Πρεβεδουράκης έφερε την κληρονομιά της γραφής του Γκίνσμπεργκ  πρόσωπο με πρόσωπο με την  παράνοια  της ελληνικής   πραγματικότητας  του 2010. Λόγος πύρινος , αναρχικός , διαπεραστικός , "εκτροχιαστικός", φουλ επιθετικός,  ελάχιστα απολογητικός. Λόγος που σπέρνει όταν θερίζει , που χτίζει με πρώτο υλικό του τα  ερείπια ,που   αναπνέει μέσα στον πνιγμό. Ο αφηγητής- μάρτυρας καταθέτει τον αποτροπιασμό και τη χλεύη του, σημαδεύει και πυροβολεί στο κεφάλι αδίστακτα τις εικόνες του, αποχρωματίζει το ρόδινο δέρμα μιας ευημερούσας Ελλάδας και περιφέρει με δικό του , αρχικά,  σπαραγμό τις πληγές της σε έναν αναγνώστη που κάνει πως αγνοεί τις μαχαιριές,αλλά στην πραγματικότητα τις σκεπάζει έντρομος  κάτω από τόνους υποκρισίας.

Κώστας Τσιαχρής 

Κώστας Τσιαχρής Αθλοπαιδιά

 

Kατά μια ειρωνεία

κάθε  πόλη είναι  για τα παιδιά

ένα μάθημα θανάτου 

Ιδίως τα απογεύματα του χειμώνα 

Όταν πίσω από τα σφαλιστά παράθυρα 

λιώνουν με τους υδρατμούς  

τα κολλημένα  τους πρόσωπα 

πάνω στα τζάμια 

κι ούτε μια ηλιαχτίδα   δεν κάθεται να τους μάθει 

την προπαίδεια ή την αλφαβήτα 

των χρωμάτων

Κόκκινο για τα μάγουλα 

που συνήθισαν να μένουν ωχρά 

στα μεγάλα ψέματα 

Κίτρινο για τη λιποθυμιά  που αφήνει 

το κυνηγητό του άγχους στο μικρό τους στήθος 

Μπλε γιατί με το που βλέπουν ουρανό 

τα μάτια τους ξεβάφουν 

Άσπρο για τα δόντια που τους πέφτουν 

μασουλώντας καραμέλες από φρίκη  

Μαύρο για το παραμύθι 

που έσκισε από μόνο του 

το ευτυχισμένο τέλος