Kατά μια ειρωνεία
κάθε πόλη είναι για τα παιδιά
ένα μάθημα θανάτου
Ιδίως τα απογεύματα του χειμώνα
Όταν πίσω από τα σφαλιστά παράθυρα
λιώνουν με τους υδρατμούς
τα κολλημένα τους πρόσωπα
πάνω στα τζάμια
κι ούτε μια ηλιαχτίδα δεν κάθεται να τους μάθει
την προπαίδεια ή την αλφαβήτα
των χρωμάτων
Κόκκινο για τα μάγουλα
που συνήθισαν να μένουν ωχρά
στα μεγάλα ψέματα
Κίτρινο για τη λιποθυμιά που αφήνει
το κυνηγητό του άγχους στο μικρό τους στήθος
Μπλε γιατί με το που βλέπουν ουρανό
τα μάτια τους ξεβάφουν
Άσπρο για τα δόντια που τους πέφτουν
μασουλώντας καραμέλες από φρίκη
Μαύρο για το παραμύθι
που έσκισε από μόνο του
το ευτυχισμένο τέλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου