Σε όλη μου τη ζωή έμαθα να ανακαλύπτω τον διάλογο ,
αυτό το αλληλοφάγωμα της άγνοιας, τη βαθιά υπόκλιση στο εσύ ,που όμως δε
λαβώνει την υπόληψη του εγώ.Σταδιακά δοκίμαζα τα κατάλληλα σκαπτικά εργαλεία
και διαπίστωνα ότι το πολυτιμότερο αυτών είναι η ακροαστική ικανότητα,η θέληση
να ακούω υπομονετικά και αφοσιωμένα τον αντίπαλο . Να τοποθετώ,όπως κάνουν οι
γιατροί, ένα υποτιθέμενο στηθοσκόπιο πάνω του και να αφουγκράζομαι τους ήχους
της συνείδησής του. Τα επιφωνήματα, τους κρότους του μυαλού , τα βουητά και τις
σιωπές του σώματος , τις στιγμές που πάει να γεννηθεί μια σκέψη , τις άλλες που
σωριάζεται κατάκοπη ,το χτες και το αύριο της επιθυμίας του. Μέσω της
καρτερικής ακρόασης μπορούσα να διακρίνω τη χροιά του χαρακτήρα που στεκόταν
απέναντι μου. Έμαθα να ξεχωρίζω την αμυντική ,την επιθετική και τη διαλλακτική
τακτική του. Και ίσως κάτι αναπάντεχο : αντιλήφθηκα τις εποχές του βλέμματος
των άλλων .Την καλοκαιρία , την αποσύνθεση , την παγωνιά και τη σπίθα του ξανανιώματος.
Τα απορημένα , τα μισόκλειστα, τα ακίνητα , τα τρεμάμενα , τα ορθάνοιχτα , τα
φλύαρα , τα λιγόλογα, τα επίμονα, τα αδιάφορα, τα απελπισμένα , τα μειλίχια
μάτια . Κι ας πούμε ότι έγινα ένας μετεωρολόγος των ματιών. Αυτών που κοιτούν
διαπεραστικά κι αυτών που κοιτούν επιπόλαια. Αλλά δεν έφτανε να παραμένω
μονίμως ακροατής. Ήταν ανάγκη κάτι άλλο να βάλει λαρύγγι στην ακρόαση ,να
μετατρέψει τον εισβολέα σε νοικοκύρη .Έπρεπε το χρυσάφι που στοιβαζόταν να
κοπεί σε νομίσματα και να ξεπληρώσει τον δανειστή . Ακόμη κι αν χρειαζόταν να
πουληθεί το προηγούμενο βιος μου. Ήταν ανάγκη να ξεσπιτωθώ, για να μπει ξανά
στο μέλλον κάτω από κεραμίδι το είναι μου. Παρόλο που ναι , είναι μεγάλη
δοκιμασία να μένεις άστεγος ,έξω απ' τις σκέψεις σου που αιφνίδια τις καταλαμβάνουν
άλλα ρεύματα,άλλες κατευθύνσεις, άλλοι πειρασμοί. Και πόσο φοβερό όταν γίνεσαι
καταστροφέας των όσων ήδη φύλαξες βαθιά στις αποθήκες. Σταυρωτής του βολεμένου
εαυτού σου. Σα να σχίζεις ποιήματα που ξέρεις ότι έπρεπε ήδη να πορεύονται για
το τυπογραφείο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου