Bill Callahan "Dream River "

Το βασίλειο του Bill Callahan είναι χτισμένο σε μία μοναχική , απόκρημνη περιοχή της μουσικής και της ποίησης . Περικυκλωμένο από απειλητικά βάτα .Παραδομένο στη γοητεία του δυσπρόσιτου. Καμωμένο με τα πιο ταπεινά και συνάμα πιο ανθεκτικά υλικά ,αυτά που καταφέρνουν να ξεπερνούν το εφήμερο και ν' αγγίζουν το παντοτινό .Από το 1990 ο σκοτεινός αυτός τροβαδούρος τραβά το δικό του δρόμο ανάμεσα στα συναισθηματικά του ερείπια , με μοναδικό του στόχο να υποτάξει το σκοτάδι σε αλλόκοτα μουσικά σχήματα .Να αναγκάσει τους δαίμονές του να τραγουδήσουν . Η μουσική του διαδρομή ξεκίνησε με το όνομα Smog ,με το οποίο ηχογράφησε σημαντικές δουλειές στη δεκαετία του 90 μέχρι και το 2005 , οπότε άρχισε πια να δημιουργεί ως Bill Callahan .Οι πρώτες του δουλειές εντελώς άτεχνες και βασισμένες στα πρότυπα του lo-fi ήχου ,είχαν μία έντονη πειραματική υφή και ηχογραφήθηκαν με έναν υποτυπώδη τεχνολογικό εξοπλισμό .Τα πρωτόλεια αυτά τραγούδια βρίσκονταν μακριά από κάθε έννοια μελωδικής ανάπτυξης ,καθώς ήταν δομημένα σε απλές ,αλλά πυκνές και επαναλαμβανόμενες κιθαριστικές συγχορδίες . Το φετινό Dream River αποτυπώνει εύγλωττα την απόσταση που έχει διανυθεί ανάμεσα σε εκείνες τις ηχητικά και εκφραστικά φτωχές πρώτες ηχογραφήσεις και στο τωρινό ηχητικό στίγμα του καλλιτέχνη . Ο δίσκος είναι ακριβώς το απόσταγμα αυτής της περιπλάνησης του Callahan στα κατατόπια ποικίλλων μουσικών ειδών ,όπως το underground rock ,η country , η εναλλακτική folk ,ακόμα και η jazz . O ήχος του ωστόσο , παρά την προφανή βελτίωση σε ό,τι αφορά στο αισθητικό αποτέλεσμα , παραμένει μετά από τόσα χρόνια ερημικός και ασυμβίβαστος .Αφήνει στην καρδιά και στο μυαλό μια σκοτεινή αύρα που δυναμώνει τραγούδι με το τραγούδι .Ο Callahan μιλά για μοναχικούς γλάρους , για ποτάμια που γίνονται όνειρα ,για την άνοιξη και τους χειμωνιάτικους δρόμους .Τραγουδά απέριττα ,με μια βαρύτονη φωνή απαλλαγμένη από συναισθηματικές υπερβολές , μια φωνή που μετατρέπεται η ίδια σε ένα ιδιόμορφο κρουστό και συνοδεύει αισθαντικά τα υπόλοιπα όργανα . Συνολικά , για όποιον έχει παρακολουθήσει τον υπέροχο αυτό τραγουδοποιό ,το Dream River είναι , νομίζω , το αποκορύφωμα της καλλιτεχνικής του παραγωγής και για το γράφοντα ένας από τους εξέχοντες δίσκους για τη χρονιά που διανύουμε .

Κώστας  Τσιαχρής

To  Τραγούδι  Cold    blooded   old   times  είναι η μεγαλύτερή του  επιτυχία  και περιέχεται  στην ηχητική επένδυση της ταινίας  High  Fidelity

Νεκρολογία

Μια απάντηση στην κυρία  Ρεπούση

    Ακολουθώντας  την περίφημη  ρήση του Βολταίρου ,  έμαθα  να  σέβομαι  πάντοτε  τις απόψεις των άλλων όσο  αιρετικές   κι αν είναι  , όσο κι αν  αγγίζουν δικά μου αποκρυσταλλωμένα πρότυπα σκέψης  ή  κώδικες  κρίσης των πραγμάτων . Υπό έναν όρο βέβαια : κάτω από αυτές  τις απόψεις να υπάρχει  βάθος , να εξακολουθούν να έχουν κάποια υπόσταση μόλις κατακαθίσει   η σκόνη  που προκαλείται από τον αιρετικό χαρακτήρα της  εκφοράς  τους  .  Αν αυτό το βάθος  είναι παρόν , όλα  τα  μέχρι   τότε  δεδομένα είναι συζητήσιμα  και αναιρέσιμα . Σε διαφορετική περίπτωση , κάθε γνώμη που προορίζεται να προκαλέσει , ιδίως όταν εκφέρεται από  ένα δημόσιο πρόσωπο ,μένει  μόνο για μερικές  μέρες  στον αστραφτερό κόσμο της επικαιρότητας , για να χαθεί ύστερα  λαβωμένη από τα ισχυρά αντεπιχειρήματα που θα  εξακοντίσουν εναντίον της  οι επικριτές της .

   Την αφορμή για τις παραπάνω και τις παρακάτω σκέψεις μου την έδωσε η  άποψη της κυρίας  Ρεπούση σχετικά με τον περιορισμό της διδασκαλίας των αρχαίων  ελληνικών στη δευτεροβάθμια  εκπαίδευση , με βασικό επιχείρημα ότι  πρόκειται για μία νεκρή γλώσσα  την οποία ουδέποτε πρόκειται να χρησιμοποιήσουν οι μαθητές στην καθημερινότητά  τους .Κάποιοι βέβαια έσπευσαν να διαστρεβλώσουν το σκεπτικό της , μιλώντας για κατάργηση του μαθήματος από το ωρολόγιο πρόγραμμα του σχολείου  , αναγκάζοντάς την να προβεί σε διευκρινιστικές  δηλώσεις για το νόημα της παρέμβασής της . Ως άποψη   ωστόσο ,μέσα σ’ ένα περιβάλλον  ήδη οξυμμένο από  την αφύπνιση  των εθνικιστικών αντανακλαστικών  σημαντικής  μερίδας  των Ελλήνων πολιτών ,ήχησε  όντως προκλητική  και  ύποπτη . Εναντίον της   υψώθηκαν αφορισμοί και ύβρεις , εκφράστηκαν όμως και  σοβαρά  τεκμηριωμένες  ενστάσεις που εν τέλει ,θαρρώ , την απογύμνωσαν  και  έφεραν στο φως τις αδυναμίες  της .

   Νεκρό φαντάζομαι  κατά την κυρία  Ρεπούση είναι κάτι που  το αγγίζεις και  δεν κινείται , δεν αναπνέει , δε βγάζει ήχους . Έχει λιώσει το σώμα του κι απομένει  κούφια οστά που μόλις τα  χτυπάς , μαρτυρούν το κενό  ,όπως  εκείνη η εντάφια χρυσή προσωπίδα στο  Σεφερικό  «Βασιλιά της Ασίνης» . Συνεπώς , ερμηνεύοντας  το  σκεπτικό της , οι αρχαίες  λέξεις είναι πια άφωνες  , εφόσον  αν και  διδάσκονται  καταναγκαστικά  στα ελληνικά σχολειά , δεν έχουν κατορθώσει  -και μάλλον δεν έχει και πρακτική χρησιμότητα να κατορθώσουν – να  εισβάλουν  στο καθημερινό λεξιλόγιο των  μαθητών  ή και να τους μεταδώσουν τα μηνύματά τους .Παραμένουν νεκρά  σημαίνοντα  ,γεμάτα από τη λάμψη ενός αλλοτινού  μεγαλείου , παρασύροντας μαζί τους στο  σκοτάδι  και τα σημαινόμενα . Η  πολεμική της   κυρίας  Ρεπούση  φαινομενικά δε στρέφεται  εναντίον του αρχαίου  ελληνικού πνεύματος  αλλά εναντίον της εμμονής  στους τύπους  που μεταφέρουν αυτό το πνεύμα . Κι εδώ , κατά την ταπεινή μου άποψη , υπάρχει  ένα τρωτό σημείο στο σκεπτικό της . Διαχωρίζει τα  ιδανικά  και τη φιλοσοφία του αρχαίου ελληνικού κόσμου  από  τη μορφή που τα  ενσαρκώνει και τα παραδίδει ατόφια στις επόμενες γενιές .Ξεφλουδίζει τα νοήματα από  το περίβλημα που όχι απλώς τα φιλοξένησε αλλά  τα έσπρωξε προς την περιοχή του μεγαλείου .Διότι νοήματα χωρίς  φθόγγους και χωρίς συλλαβές και χωρίς λέξεις και χωρίς διαπλοκή των λέξεων μέσα σ’ ένα πλήρες κείμενο ,απλά δεν υπάρχουν.

    Θα μου πείτε από την άλλη , είναι λίγο υποκριτική η παραπάνω θέση ,καθώς τα νοήματα μιας περασμένης  εποχής  τα  αναδεικνύει  κάθε  καινούργια  γενιά με τα δικά της εκφραστικά μέσα .Άρα μας  αρκεί  απλά να μεταφράζουμε στον  τωρινό   γλωσσικό κώδικα  τα  όποια γραπτά  μνημεία ,για να προσαρμόζουμε  το πολύτιμο των νοημάτων τους  στο σφυγμό  του παρόντος και του  μέλλοντος . Μπορεί σ’ αυτό η κυρία Ρεπούση να έχει εν μέρει   δίκιο .Ακόμη κι όταν εγώ αποστηθίζω την αρχαία  έκφραση στο μυαλό μου , με το βάρος  και  τη γοητεία  της , την αποκωδικοποιώ  με λεκτικούς όρους της  σημερινής γλώσσας. Διαβάζω  τον   Επιτάφιο  του  Θουκυδίδη  στο πρωτότυπο κείμενο και  συλλαμβάνω τη μαγεία του περιεχομένου του μεταφράζοντας ενδόμυχα  στα νέα  ελληνικά .Ως εδώ εντάξει . Την ίδια ώρα όμως που  «αναγκάζομαι» να μεταφέρω τα λεκτικά σύνολα  στα δικά μου μέτρα επικοινωνίας , την ίδια ώρα συντελείται ένα μικρό θαύμα . Έχει τόσο μεγάλη ισορροπία ο αρχαίος ελληνικός λόγος που δε γίνεται θα προσέξω και θα συγκρίνω την  εκφραστική του πυκνότητα με την αναλυτικότητα  του νεοελληνικού λόγου. Θα διαπιστώσω πόσο γνώριμες μου είναι κάποιες ρίζες , κάποιες  καταλήξεις , ολόκληρες λέξεις και φράσεις . Θα παραξενευτώ  αν ψάξω λίγο καλύτερα τα δομικά στοιχεία της  ίσως ακατανόητης στην αρχή φράσης «χρώμεθα τε πλούτω μαλλον καιρω έργου  ή κόμπω λόγου»  ,διαπιστώνοντας πόσο οικεία μου είναι . «Χρώμεθα» [, χρησιμοποιώ , χρήση , χρήμα] ,καιρω [ευκαιρία ,καιροσκόπος ] , κόμπω  [κομπάζω , κομπασμός] .Θα κατανοήσω εν τέλει πως  ακόμη και στην περίπτωση της γλώσσας  ,η οποία συνιστά  κάτι που διαρκώς εξελίσσεται , μπορεί ίσως να εφαρμοστεί η αριστοτελική τελεολογία που θέλει ως  φύση ενός πράγματος  τη μορφή που αυτό έχει όταν ολοκληρωθεί η εξελικτική του πορεία . Γιατί όπως και να το κάνουμε , και δεν είναι έξαρση  εθνικής υπεροψίας , υπάρχει ένα είδος τελειότητας στον αρχαίο ελληνικό  λόγο .Αισθάνεται  κανείς  ότι πέρα από την ποιότητα της σκέψης που  αποτυπώνει , είναι κι ο ίδιος ένα αισθητικό θαύμα ,μια αρμονική συνάντηση μεταξύ συμφώνων και φωνηέντων ,μία ηχητική πανδαισία .Κι αυτήν ακριβώς τη μουσική δεν έχουμε το δικαίωμα να  τη στερήσουμε από τους μαθητές μας , όχι για να τους πείσουμε πως πρέπει ξαφνικά ν’ αρχίσουν να ανταλλάσσουν μηνύματα στα κινητά τους τηλέφωνα με τη γλώσσα του Σοφοκλή και του Θουκυδίδη , αλλά  για να τους δείξουμε πως η αγάπη για το λόγο δημιουργεί  καλλιτεχνικούς θριάμβους . Να τους  μεταδώσουμε  την επιθυμία να καλλιεργήσουν , έχοντας ένα υψηλό μέτρο σύγκρισης , και τη δική τους , την κακοποιημένη από την πολυφωνία  νεοελληνική γλώσσα .

     Συνεπώς , η κυρία   Ρεπούση μένει μόνο στο «ωφέλιμον» , αλλά εγώ προτείνω  και το «τερπνόν» .Το «ωφέλιμον» μπορεί να μου το δίνουν πράγματι οι μεταφράσεις . Θέλω όμως οι μαθητές μας να βιώσουν και το «τερπνόν»  της  ακρόασης  του αρχαίου ελληνικού λόγου. Όσο για την ένστασή της πάνω στην επιμονή των εκπαιδευτικών να  διδάσκουν  περισσότερο τη γραμματική και το συντακτικό  της αρχαίας  γλώσσας , τουλάχιστον στο γυμνάσιο , έχω την  εντύπωση πως το θέμα τίθεται σε λανθασμένη βάση . Η κάθε γλώσσα , ακόμη και οι  «νεκρές» ,προκειμένου να λειτουργήσει και να αποκαλύψει σταδιακά τους θησαυρούς της , χρειάζεται  να  παιδευθεί μέσα  στο  μυαλό  αυτού που τη μαθαίνει , με τους κανόνες της ,με τη γραμματική και με τη σύνταξή της . Αλίμονο αν προσπαθήσει κανείς έστω και να διαβάσει , όχι να μιλήσει , την αγγλική γλώσσα , χωρίς να γνωρίσει πρώτα τα στοιχειώδη γραμματικά  και συντακτικά της φαινόμενα .Αν το δοκιμάσει  ,απλώς  θα αυτοσχεδιάζει προσπαθώντας να  εικάσει τη σημασία του κειμένου που διαβάζει ,και θα οδηγείται φυσικά σε παρερμηνείες . Το ίδιο λοιπόν ισχύει και για την αρχαία ελληνική . Εφόσον θέλουμε και κατά τη γνώμη μου πρέπει να τη διδάξουμε ,χρειάζεται πρώτα να εισαχθούμε στα βασικά εργαλεία για την προσέγγισή της , ώστε σε επόμενο στάδιο ή και παράλληλα να μπορέσουμε να διεισδύσουμε και στα νοήματά της . Καλώς ή κακώς λοιπόν στο Γυμνάσιο η διδασκαλία της γραμματικής και του συντακτικού είναι αναπόφευκτη.  Απλώς θα πρέπει να συνδυάζεται αρμονικά και με  την ερμηνευτική  επεξεργασία των κειμένων  και με την ανάδειξη των αντιστοιχιών ανάμεσα στις αρχαίες και τις τωρινές λέξεις .

     Από την άλλη πλευρά στο Λύκειο  το πνεύμα της διδασκαλίας  του μαθήματος των αρχαίων ελληνικών είναι εδώ και κάμποσο καιρό διαφορετικό ,χωρίς  εντούτοις να λείπουν και περιπτώσεις  φιλολόγων που εμμένουν σε μία καθαρά τυπολατρική  αντιμετώπισή του .Δίνεται περισσότερη έμφαση  στην ανάλυση του περιεχομένου  των κειμένων  , ενώ  η γραμματική και συντακτική ανάλυση  λειτουργούν επικουρικά  , για να  διαφωτίσουν  τα σημεία εκείνα  που  θέτουν εμπόδια στην ερμηνεία .Ακόμη και οι έννοιες της διαθεματικότητας , της διακειμενικότητας  και της διεπιστημονικότητας  βρίσκουν περισσότερο έδαφος για να βλαστήσουν ,συγκριτικά με το πρόσφατο παρελθόν  .Αλλά και μέσα σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο διδακτικής προσέγγισης ,είναι πολύτιμο κληροδότημα για τους μαθητές η επαφή τους με το ύφος  του κάθε συγγραφέα , μ’ εκείνα τα μορφικά  στοιχεία που  προδίδουν μια  διαφορετική στάση απέναντι στη γλώσσα και άρα ,αφού ο κόσμος αποτυπώνεται στη γλώσσα , και στον κόσμο .Άλλες είναι οι εκφραστικές επιλογές του Ξενοφώντα , άλλες του Θουκυδίδη . Άλλος κόσμος ο πρώτος , άλλος ο δεύτερος .Κι όλα αυτά που ίσως φαίνεται δύσκολο να περιπέσουν  στην αντίληψη ενός δεκαεξάχρονου , με λίγη μαεστρία  μπορούν να αναφανούν από έναν εμπνευσμένο   φιλόλογο και να γίνουν  κατανοητά στο μαθητή του .

       Μα πάνω απ΄όλα χρειάζεται να εμπεδωθεί η ιδέα ότι νεκρός χρόνος παράγεται μετά από κάθε μας κίνηση .Με το που πάμε να κάνουμε κάτι αμέσως αυτό πεθαίνει. Γίνεται νεκρό .Ανήκει πια στη βασιλεία του περασμένου .Αλλά την ίδια ώρα ,όσο κι αν φαίνεται περίεργο , παράγει ζωή και μας κατευθύνει .Ο ομηρικός Οδυσσέας κατεβαίνει στον κόσμο των νεκρών , για να  λάβει τις απαντήσεις που θα του ξεκλειδώσουν το δρόμο για την Ιθάκη. Στην αρχή οι νεκροί παραμένουν σκιές ,όντα χωρίς λόγο .Θα χρειαστεί να γίνει μια θυσία και να τρέξει αίμα , για να ξυπνήσει μέσα τους ο λόγος .Κι εμείς αντίστοιχα θα πρέπει να ρίχνουμε αίμα στο παρελθόν ,για να γίνεται  το ακατάληπτο  στη νέα  γενιά σύμβολο  νόημα , για  να μπορέσουν κι εκείνοι  στο δικό τους ξερίζωμα να  βρουν την πορεία που θα τους  χαρίσει λίγο στέρεο έδαφος κάτω από τα πόδια τους .

Τσιαχρής Κώστας

Διονύσης Γιατράς "Σε ένα περιδιάβασμα"

Σε ένα περιδιάβασμα πιασμένος χέρι-χέρι με τις ηδονικές, ευχάριστες Ναϊάδες, ο άνθρωπος όρισε τη ζωή.

Στα ποτάμια της ηδονής, των αμέτρητων δαιμόνων και σατύρων που χορεύουν, σαρκάζουν, παγιδεύουν την ανθρώπινη ψυχή, ο άνθρωπος βρήκε τη μοναξιά του.

Στη μικρότητα του είναι, στο μαστίγωμα της συνείδησης, στον ψεύτικο βήχα της αλήθειας ο άνθρωπος θεώρησε την ανάγκη του.

Αφού έβαλε τις λέξεις στο σπιρτόκουτο της σιωπής, το σώμα στο χρυσό κλουβί της πρόσκαιρης ευχαρίστησης και τη σκέψη στο ενυδρείο της χαοτικής φαντασίας, ο άνθρωπος ένιωσε τον υδροκεφαλισμό της ύπαρξής του σε όλο του το μεγαλείο.

Στα σπασμένα κάτοπτρα των άλλων ματιών έβλεπε καθετί καλό ενώ υπερήφανα εθελοτυφλούσε εμπρός στην καλοκάγαθη πηγή που ανάβλυζε μέσα του.

Είδε τον ασίγαστο και αμέριστο φόβο που γεννιέται μπροστά στην ηδονή της αλήθειας και σαν μικρό αδύναμο ερπετό ελίχθηκε στις ασφαλείς διαβάσεις της φαντασίας.

Ανακάλυψε τη φιλία μπροστά στις περίτεχνες εναλλαγές της προδοσίας. Στον κύκλο της προδοσίας ο άνθρωπος συνάντησε τα ακίνητα, παγωμένα σώματα των προδοτών του και μίλησε μαζί τους νοητά καθώς μοιραζόταν ένα κομμάτι της παγωμένης λίμνης μαζί τους.

Μιλώντας, νοιώθοντας, μεθώντας, μαστουρώνοντας, βιώνοντας την εξάρτηση, τα δεσμά, την ελευθερία, την αγάπη, το μίσος, την κατανόηση, το ακατανόητο, ο άνθρωπος παραδέχτηκε ότι τα ανθρωπινότερα πράγματα βρίσκονται στα πιο απάνθρωπα δοχεία.

Φοβήθηκε για να νοιώσει το θάρρος του. Χάζεψε για να νοιώσει την ευφυΐα του. Έμαθε για να νοιώσει την αμάθειά του. Ερωτεύθηκε για να νοιώσει τη σκληρότητά του. Μίσησε για να νοιώσει την ικανότητά του να αγαπήσει.

Ο άνθρωπος εγκατέλειψε το θεό για να τον συναντήσει πρώτα στους άλλους και μετά στον εαυτό του. Πάντα παρέμενε καταπιεστικός αυτός ο θεός.

Σε έναν αιώνιο αγώνα με τον Προκρούστη, για να αποφύγει την κλίνη της επιθυμίας και της πραγματικότητας, ο άνθρωπος προσπάθησε να βρει το υλικό του. Μάταια.

Πάλεψε με τις φιλοδοξίες, τις φήμες, τις αναμνήσεις, την περηφάνια, την αμηχανία, τη δειλία για να καταλάβει πως μόνο στο ντροπιαστικό σπάσιμο του εαυτού ξανοίγεται ατόφια η θέαση της πραγματικότητας.

Εγκατέλειψε τη σημασία των πραγμάτων και των ανθρώπων σπάζοντας όλες τις αλυσίδες του κοινωνικού ελέγχου. Έτσι έχασε τις αξίες και κέρδισε τον κόσμο.

Έχασε την ικανότητά του να διακρίνει, να ξεχωρίζει, να αξιολογεί, βλέποντας το φως σε κάθε χρώμα και το φόβο σε κάθε ψυχή.

Σε ένα περιδιάβασμα αφού ελευθέρωσε τα χέρια του από τις Ναϊάδες, ο άνθρωπος άγγιξε το πρόσωπό του. Όχι από θλίψη, ούτε από οργή, ούτε από αγανάκτηση, αλλά από περιέργεια και πίστη. Αφού άγγιξε το πρόσωπό του, η πηγή ανάβλυσε στο παν. 

Arcade Fire "Reflektor" [single]

Τα κρουστά μοιάζουν να προέρχονται από κάποια σκοτεινή γωνιά της Αφρικάνικης ζούγκλας ,όπου ιθαγενείς σε τελετουργική έξαψη καλούν μέσω των δυνατών χτύπων τα πνεύματα της ζωής και του θανάτου να εγκαταλείψουν τις σκιές και ν' απλωθούν στον αέρα και στο φως .Ένα περιπλανώμενο σαξόφωνο κεντά στην αρχή απαλά κι ύστερα με μένος τις νότες .Ο ρυθμός αγχωτικός και συνάμα λυτρωτικός , σηκώνεται και βυθίζεται , στριφογυρίζει σ' ένα επαναλαμβανόμενο χορευτικό μοτίβο ,με τη μελωδία να υπακούει με μετρονομική ακρίβεια στο ξεδίπλωμά του .Κάπου στο βάθος οι Talking Heads της εποχής του Remain lin light και φυσικά ο άνθρωπος που μαζί με τον Brian Eno γέννησαν το new wave της δεκαετίας του 80 , ο ένας και μοναδικός David Bowie . Στην κονσόλα της παραγωγής ο James Murphy των Lcd Soundsystem δίνει τη δική του παράσταση ,κατευθύνοντας το τραγούδι σε καθαρά ηλεκτρονικά μονοπάτια ,χωρίς ωστόσο να αφανίζει την ηχητική ταυτότητα του συγκροτήματος του Win Butler . Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με ένα τραγούδι- έκπληξη για τα δεδομένα των Arcade Fire και φυσικά ενδεικτικό του προς τα που θα κινείται υφολογικά το καινούργιο άλμπουμ τους που κυκλοφορεί στις 29 Οκτωβρίου . Μέχρι τότε το "Reflektor" είναι εδώ για να σας αποπλανήσει .Αντάξιο της φήμης του συγκροτήματος ως της κορυφαίας εναλλακτικής παρουσίας στη δεκαετία που διανύουμε .

Κώστας  Τσιαχρής

Ακούστε το στο : http://www.music411blog.com/2013/09/hear-new-arcade-fire-song-two-days-early.html

9/9/9 Reflektor