ἦρι μὲν αἵ τε Κυδώνιαι
μηλίδες ἀρδόμεναι ῥοᾶν
ἐκ ποταμῶν, ἵνα παρθένων
κῆπος ἀκήρατος, αἵ τ᾽ οἰνανθίδες
αὐξόμεναι σκιεροῖσιν ὑφ᾽ ἕρνεσιν
οἰναρέοις θαλέθοισιν· ἐμοὶ δ᾽ ἔρος
οὐδεμίαν κατάκοιτος ὥραν.
‹ἀλλ’ ἅθ’› ὑπὸ στεροπᾶς φλέγων
Θρηίκιος Βορέας
ἀίσσων παρὰ Κύπριδος ἀζαλέ-
αις μανίαισιν ἐρεμνὸς ἀθαμβὴς
ἐγκρατέως πεδόθεν τινάσσει
ἡμετέρας φρένας.
Άνοιξη
Κι οι κυδωνιές
ρουφάνε αχόρταγες
τις ρεματιές
Κι εδώ ένας κήπος κοριτσιών
ανέγγιχτος
Και τ'αμπελάνθια
σήκωσαν κορμί
φουντώνουν κάτω απ' τη σκιά
που ρίχνουν
τα παρθένα κληματόφυλλα
Κι εμένα ο πόθος μου
στιγμή δε λέει λιπόθυμος
να πέσει
Φλογάτος απ' τις αστραπές
Ίδιος Θρακιώτικος Βοριάς
χιμάει με πύρινο
της Κύπριδας γινάτι
Αθάμπωτος βαθύ σκοτάδι
Κρατερός
Τινάζει από τα θέμελά της
την καρδιά μου
Κώστας Τσιαχρής