αὐτίκα μοι κατὰ μὲν χροιὴν ῥέει ἄσπετος ἱδρώς,
πτοιῶμαι δ᾽ ἐσορῶν ἄνθος ὁμηλικίης
τερπνὸν ὁμῶς καὶ καλόν· ἐπὶ πλέον ὤφελεν εἶναι·
ἀλλ᾽ ὀλιγοχρόνιον γίνεται ὥσπερ ὄναρ
ἥβη τιμήεσσα· τὸ δ᾽ ἀργαλέον καὶ ἄμορφον
γῆρας ὑπὲρ κεφαλῆς αὐτίχ᾽ ὑπερκρέμαται,
ἐχθρὸν ὁμῶς καὶ ἄτιμον, ὅ τ᾽ ἄγνωστον τιθεῖ ἄνδρα,
βλάπτει δ᾽ ὀφθαλμοὺς καὶ νόον ἀμφιχυθέν.
..............................................................................................................................
Κάθε που αντικρίζω
εφηβικό λουλούδι
,ωραίο και χαριτωμένο,
ανείπωτος ιδρώτας
πλημμυρίζει το κορμί μου αμέσως
Κοκκαλώνω
Μακάρι να βαστούσε πιο πολύ
μα είναι λιγόχρονη σαν υπνοφαντασιά
η τιμημένη νιότη
Λίγο μετά με ασκήμια και με οδύνη
κρεμιούνται πάνω απ'το κεφάλι
άτιμα ,σιχαμερά τα γηρατειά
Κάνουν τον άντρα αγνώριστο
κι έτσι όπως χύνονται τριγύρω του
τυλίγουν με θολούρα σβήνουν
το μυαλό ,την όραση του
Απόδοση Κώστας Τσιαχρής
➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰
χροιή :δέρμα , επιδερμίδα
ἄσπετος :απερίγραπτος ,άφατος
πτοιῶμαι :τρομάζω φοβάμαι ταράζομαι
ἀργαλέος :σκληρός επίπονος οδυνηρός
τιμήεσσα : τιμημένη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου