Sharon Van Etten :Μια εξαίσια τραγουδοποιός

Είναι αληθινά πολύ ευχάριστο , τη στιγμή που η μουσική όλο και περισσότερο αυτοματοποιείται και χάνει τη ζεστασιά του ανθρώπινου παράγοντα , να έρχονται στο προσκήνιο παρουσίες όπως αυτή της Sharon Van Etten .Αν και η βάση της είναι το Brooklyn της Νέας Υόρκης , η Sharon και η μουσική της δε θυμίζουν σε τίποτε την αστική παράνοια της αμερικανικής μεγαλούπολης .Οι folk πινελιές του ροκ ήχου της παραπέμπουν περισσότερο στην απεραντοσύνη της αμερικανικής υπαίθρου ,στο φως και στις σκιές , στο χρώμα και στο συναίσθημα ,στον ήλιο και στις ανθρώπινες ρυτίδες . Η μουσική φόρμα πάνω στην οποία δομεί τα τραγούδια της είναι μεν απλή και στηρίζεται στο κλασικό σχήμα :κιθάρες -μπάσο -ντραμς ,ωστόσο είναι οι φωνητικές αρμονίες εκείνες που εμπλουτίζουν αυτή τη φόρμα και χαρίζουν στα τραγούδια της το στοιχείο του πολυδιάστατου.Το 2012 με είχε γοητεύσει με εκείνο το εξαιρετικό άλμπουμ Tramp στο οποίο την παραγωγή είχε κάνει ο Aaron Dressner των National .Αναμένοντας λοιπόν την καινούργια δουλειά της Are we there ,η οποία κυκλοφορεί σύντομα , αξίζει να απολαύσουμε δύο υπέροχα τραγούδια -προπομπούς αυτής της δουλειάς , το "Every time the sun comes up"και το "Taking chances" 

Τσιαχρής  Κώστας 

St Vincent "St Vincent"

Η Annie Clark ή St Vincent , όπως είναι το καλλιτεχνικό της ψευδώνυμο, είναι ήδη μία cult φιγούρα στο χώρο της εναλλακτικής ροκ μουσικής της τελευταίας επταετίας . Γεννημένη στην Tulsa της Οκλαχόμα αλλά μεγαλωμένη στο Texas , η St Vincent άρχισε να παίζει κιθάρα από τα δώδεκα και αργότερα στα εφηβικά της χρόνια εργάστηκε ως υπεύθυνη για τις περιοδείες του φωνητικού jazz σχήματος Tuck and Patti .Παράλληλα , σπούδαζε στο Berklee College of Music .Όταν ολοκλήρωσε τις σπουδές της το 2004 ,επέστρεψε στο Texas και έγινε μέλος της μουσικής κολεκτίβας The Polyphonic Spree ,συνοδεύοντάς τους στην ευρωπαϊκή περιοδεία που ξεκινούσαν τότε ,με την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους Together,we’re heavy.Αργότερα θα τους εγκαταλείψει , για να γίνει προσωρινό μέλος του συγκροτήματος με το οποίο έδινε συναυλίες ο Sufjan Stevens . H προσωπική της πορεία ξεκινά ουσιαστικά το 2007 με την κυκλοφορία του άλμπουμ Marry me στην εταιρεία Beggars Banquet .Έκτοτε θα ακολουθήσουν τρία ακόμη έργα στην εταιρεία 4AD ,τα Actor [2009], Strange Mercy [2011] και η συνεργασία της με τον θρυλικό David Byrne στο Love this giant του 2012. Υφολογικά ο ήχος της St Vincent [πήρε το ψευδώνυμό της από το St Vincent’s Catholic Medical Center στο οποίο άφησε την τελευταία του πνοή ο μεγάλος Ουαλός ποιητής Dylan Thomas] κινείται στο χώρο της πειραματικής pop και rock μουσικής . Τα τραγούδια της ξεδιπλώνονται πάνω σε ηλεκτρονικές ρυθμικές βάσεις ,οι οποίες συχνά εμπλουτίζονται με περίτεχνα και νευρώδη κιθαριστικά παιχνιδίσματα ή με μελωδικά synth περάσματα . Το φετινό ομώνυμο άλμπουμ St Vincent είναι η πέμπτη δουλειά της ταλαντούχας συνθέτριας ,τραγουδίστριας και μουσικού .Και είναι ένας αληθινός θρίαμβος σύνθεσης και αισθητικής .Περισσότερο εξωστρεφές , μετέωρο - καλύτερα ισορροπημένο - ανάμεσα στην πειραματική εξτραβαγκάντσα και στη συμβατική pop σύνθεση , εγωκεντρικά απροσδιόριστο και αταξινόμητο , τη μια στιγμή συγγενικό με τον ήχο των Talking heads και την άλλη μ’ εκείνον των Eurythmics , πατώντας με το ένα πόδι στο new wave παρελθόν της δεκαετίας του 80 και με το άλλο στο «ποιος ξέρει ποιο θα είναι» μέλλον της μουσικής , φουτουριστικό και συνάμα παραδοσιακό ,το St Vincent είναι ένα από τα αριστουργήματα του 2014 και ίσως η κορυφαία στιγμή μιας ευφάνταστης καλλιτέχνιδας . 

Τσιαχρής Κώστας

The war on drugs " Lost in the dream"

 

 

Οι   War   on  drugs   είναι   το  μουσικό   σχήμα  που  δημιούργησαν   το   2005   οι κιθαρίστες   Adam   Granduciel   και   Kurt   Vile . Στην  πορεία  βέβαια  ο  δεύτερος  αποχώρησε   , για  να   ακολουθήσει   το  δικό  του  άστρο ,σχεδόν  αμέσως  μετά  την  κυκλοφορία  της  πρώτης  δουλειάς  του  συγκροτήματος  Wagonwheel  blues   το  2008  . Τους   War   on  drugs   ,οι   οποίοι   κατάγονται   από  τη   Φιλαδέλφεια  των  ΗΠΑ , συμπληρώνουν  οι  David Hartley (μπάσο  ,κιθάρα  ), Robbie Bennett (keyboards και  κιθάρα ) και   Patrick Berkery (drums).  Μετά  το  Wagonwheel   blues  , ήταν  το      Slave  Ambient   του   2011  αυτό  που  τους  σύστησε  σε  ένα  μεγαλύτερο  κοινό   και  που τους   εξασφάλισε  σχεδόν  καθολική  κριτική  αποδοχή  . Για   να  ηχογραφήσει    το  φετινό   Lost  in the  dream  ο  Granduciel   χρειάστηκε  δύο  περίπου  χρόνια  ,ξεκινώντας  από  το  καλοκαίρι  του  2012 και  περιδιαβαίνοντας  σε διάφορες  περιοχές  της   Ανατολικής  Ακτής , από  τη  Βόρεια  Καρολίνα  μέχρι  το  New  Jersey . Πολλά   μάλιστα  από  τα  τραγούδια   ηχογραφήθηκαν  σε  διαφορετικές  παραλλαγές  , μέχρι  να  οριστικοποιηθεί  η τελική  τους  μορφή . Υφολογικά   το  άλμπουμ   συνδέει     την  παράδοση  μεγάλων   Αμερικανών  τραγουδοποιών ,όπως  ο  Dylan [το  ομώνυμο  Lost  in the dream  θα  στοιχημάτιζε  κανείς  ότι  ξέπεσε  από  το  Blood  on the tracks ]    , ο  Springsteen  [για  παράδειγμα    το  Burning  είναι  το σιαμαίο  αδελφάκι  του  Dancing in  the  dark]   , o  Tom  Petty [έντονη  η   νοερή  παρουσία  του  στο  Eyes  to the wind]   , o  Bob  Seeger , με  τους  κιθαριστικούς  ελιγμούς  του  Mark  Knopfler  και  των  Spacemen  3 .Από  τις  πρώτες  νότες  στέλνεται  το   μήνυμα  ότι  ο  ήχος  του  συγκροτήματος   απλώνεται   και   στροβιλίζεται   γύρω  από    σχεδόν   επικά   κιθαριστικά   μοτίβα  ,κλείνοντας  ταυτόχρονα  το  μάτι   σε   country   απόηχους. Ωστόσο , κατά  παράδοξο  τρόπο  τα  τραγούδια  τους   παραμένουν  στην  περιοχή  του  εναλλακτικού   και  διατηρούν  έναν   περιπετειώδη   και   αιθέριο    χαρακτήρα  που  μας  αποτρέπει  να  τα   θεωρήσουμε  ως  απλή  μίμηση  του     ύφους  των  παραπάνω   συνθετών    ή  ως  τυπικές    country   rock  ασκήσεις   .Τα  τραγούδια  του  Lost  in the dream  κατορθώνουν  να έχουν  τη  δική  τους  προσωπικότητα  κυρίως  επειδή   τρέφονται  από   την  πίστη  του  δημιουργού  τους  σ' αυτά  , επειδή  παρά  τον   κιθαριστικό   όγκο  που  κουβαλούν  ,αποπνέουν  την αύρα  του  δροσερού  και   του  αληθινού .  Πέρα  από  τις   ατμοσφαιρικές  κιθάρες  , τον  ηχητικό  καμβά  του   άλμπουμ   συμπληρώνουν  τα πνευστά  , τα  keyboards  και  τα  synthesizers , ενώ    στιχουργικά  ,  η  μοναξιά  και  η  κατάθλιψη  αποτελούν  τα δύο  κυρίαρχα   θέματα  που   διατρέχουν   ολόκληρο  το  δίσκο . Το   σημαντικότερο   ωστόσο  είναι  ότι   τα  τραγούδια  αυτά  ξεδιπλώνονται   σα  βραδυφλεγείς  βόμβες  που  ενώ  αρχικά  σου  δίνουν  την  εντύπωση  της  ευθύγραμμης  ακρόασης    ,  σταδιακά  αφήνουν  τα  γυρίσματά  τους  να  σε  συνεπάρουν  και  να  σου  ανοίξουν   την πραγματική    τους  διάσταση ,αυτή   του  συνεχόμενου  βάθους  .

Κώστας  Τσιαχρής 

 

 

 

ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΒΑΚΗ ΛΟΙΖΙΔΗ

Διαβάζοντας    τον  τελευταίο  καιρό  τα  ποιήματα  του  Βάκη   Λοιζίδη ,ενός  πραγματικά  σημαίνοντος  δημιουργού  από  την  Κύπρο  ,  συναντήθηκα  με    τούτο  το  μικρό  στιχούργημα  που  μου  ταρακούνησε  τις  αισθήσεις  έντονα ,  και  στάθηκα  για αρκετή ώρα  πάνω του  και   μέσα  του . Εγκιβωτισμένο    στη συλλογή του   ποιητή  «Ο άγγελος κι  ο γλύπτης»  ,  ιδού    τι  μας   λέει :

Την  ουτοπία  «του  πανταχού  παρών»

Συζητούν και  περιμένουν

Με τα  ζάρια   σφιχτά στη παλάμη

Γλύπτη  γιατί  σωπαίνεις

Μια καλή  ζαριά   περιμένουν

Οι άνθρωποι από τους  αγγέλους

Δοκίμασα  να το  ερμηνεύσω ,παρόλο  που κάθε  είδους  ερμηνεία  σκοτώνει  κάτι  από  την  πρωτόγονη  ομορφιά  του  δημιουργήματος  , παρόλο  που  υποτάσσει  το  δημιούργημα  στις αισθητικές  και   διανοητικές  συντεταγμένες  του   ερμηνευτή  . Αποτελεί   ωστόσο  μια  φυσική  πράξη  άμυνας  απέναντι  στο  γήτεμα  των  αισθήσεων που  προκαλούν όλα  τα   εκθαμβωτικά  έργα . Το μυαλό  δηλαδή  σπεύδει  να   μετατρέψει  τη  συγκίνηση   σε  λόγο , για να μπορέσει  να  δικαιολογήσει  τον  στιγμιαίο   αφοπλισμό  του ,την  πρόσκαιρη  παραχώρηση  «γης  και ύδατος»   στις  ανεξέλεγκτες   δυνάμεις   των  ορμών . Εκεί  λοιπόν  καταστρώνει  , ή  αυταπατάται  πως  καταστρώνει, ένα  σχέδιο  διείσδυσης  στα δεδομένα  του  έργου . Επιστρατεύει  τον διανοητικό  και  συναισθηματικό  εξοπλισμό  του  ,  για ν’ αναμετρηθεί   με   το  ύψος  του  έργου , με την ίδια  την  τέχνη  εν τέλει .

Ας   επιστρέψουμε  στο  ποίημα  και  στη  γεωγραφία του .Ας   προσεγγίσουμε  κατ’ αρχάς  το  ανάγλυφό  του . Στην πάνω  στροφή  , στο  αέτωμά του ,οι  άγγελοι . Ανάμεσα  ο  Γλύπτης. Στην  κάτω στροφή  οι  άνθρωποι .  Λειτουργώντας  αφαιρετικά : το  μεταφυσικό , το ενδιάμεσο  και  το  υπαρκτό .  Όλο  το  ποίημα   σκηνοθετείται  σα μια  παρτίδα  τάβλι στην  οποία  οι άγγελοι  είναι    οι   παίκτες , οι άνθρωποι  τα  πούλια   και  ο  Γλύπτης ο   παρατηρητής – διαιτητής .  Θαρρείς  πως  ο ποιητής  μας  μεταφέρει  ξαφνικά  σε μια κρίσιμη  στιγμή  της  παρτίδας  , κατά  την οποία  οι άγγελοι -  παίκτες   πασχίζουν να  δώσουν  απάντηση   σ’   ένα αγωνιώδες  ερώτημα  που  καθορίζει  τον  υπαρξιακό  τους  ρόλο :   «Μπορεί  , είναι  τελικά   εφικτό  ένας  άγγελος  να  παρεμβαίνει  παντού  και  πάντοτε ;»  Και  για τούτο δε  ρίχνουν τα ζάρια  , τηρούν στάση  αναμονής .  Και  το  παιχνίδι  χρονίζει . Γιατί  η απάντηση  δε βρίσκεται . Κι ούτε  ο  Γλύπτης  , ο διαμορφωτής  των άυλων και των  υλικών  πραγμάτων , μπορεί  να τη  δώσει . Αντί  ν’ αποκαλύπτει ,σωπαίνει . Κι  η σιωπή του  δε βοηθά  το  παιχνίδι  να  ξαναπάρει  μπρος . Κι  η σιωπή  του  γεννά  την  απορία [ «Γλύπτη  γιατί  σωπαίνεις» ]. Αλλά   λύση  δε δίνεται  .Μένει  το  ποίημα   σε  μια  μετέωρη  στάση , σ’ ένα  κενό  αναμονής . Οι  άνθρωποι – πούλια   λαχταρούν    την  ιδανική  ζαριά  που  θα  ορίσει  τις   κινήσεις  τους  , μοιραίοι  και  άτολμοι .

Κώστας  Τσιαχρής