Κώστας Τσιαχρής "Ελθέτω η απουσία σου" : Σχολιάζει η Άντη Μαραγκίνη

Τι μ’ αφήνεις μόνο;

Αγρίεψε  το σπίτι

Ξεστομίζει μούχλα

Κόβει ασβέστη απ’ το ταβάνι

Τον χιονίζει στα μαλλιά μου

Με γερνά

Τι  μ’ αφήνεις μόνο;

Πέντε το πρωί

Ανοίγουν πόρτες

Βγαίνουν στίχοι

Μπαίνουν ερημιές

και  στήθος λύκου

μ’ αναπνέει

Μ’ αφήνεις  μόνο

Χόρτασαν  τα κάδρα σκόνη

Βήχουν μαύρο τα συρτάρια

κρακ και κρακ

Παντού  τριγμοί

Ελθέτω η απουσία σου

Μ’ αφήνεις μόνο

Ας  έβαζα έστω

τις  ρυτίδες μου σε τάξη

Ελθέτω η απουσία σου

Ας έχωνα το χέρι έστω

να  τραβήξω μέσα απ’ τους σοβάδες

το αρχικό μου δέρμα

Ελθέτω  η απουσία  σου

ή   έστω  την κραυγή του βρέφους

που γεννάει  από τα χείλη του

τον κόσμο

Μόνος

Σφίγγω τους νεκρούς

Μεσίστια  στην παλάμη

ανεβαίνει μια  αστραπή

Ελθέτω
Απόψε βρέχει

Βρέχει  εσένα

κι ίσως

-δόξα σοι  ο λυγμός-

απ’ το πολύ νερό

ξαναφυτρώσει  κάτι

Από  το "Νέο Νόημα"  


Η  ποιήτρια  Άντη Μαραγκίνη σχολιάζει   το  ποίημα  του  Κώστα Τσιαχρή "Ελθέτω η απουσία σου"

Στο "Νέο Νόημα" τα περισσότερα ποιήματα έχουν ως σημείο αναφοράς ένα εσύ. Θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για την επίμονη προσπάθεια του ποιητή να αποκαταστήσει μία κλονισμένη επαφή με έναν κόσμο που βρίσκεται έξω από τα δικά του όρια και μέσα στον οποίο εγγράφεται το ζητούμενο νόημα. Ο τίτλος άλλωστε τςη συλλογής το επιβεβαιώνει καθαρά, υπάρχει η επιθυμία αποστασιοποίησης από το παλιό, το οποίο φυσικά ταυτίζεται με το κλειστό περίγραμμα του εγώ, και εξάπλωσης προς την επικράτεια του εσύ. Το εργαλείο για την κατάκτηση αυτής της επικράτειας είναι τις περισσότερες φορές ο έρωτας στη σπερματική του φύση, ως μία κοσμική δύναμη που αποβλέπει στην ένωση των υπαρκτών όντων και στη μετέπειτα εξαΰλωσή τους, στην άνοδό τους σε μία ανώτερη της ύλης σφαίρα. Στο ποίημα "Ελθέτω η απουσία σου" ο αντίποδας της συνένωσης, η μοναξιά, ζωντανεύει με έναν ανατριχιαστικό τρόπο και προβάλλεται εξωτερικά στους ήχους, στους χώρους και στην ατμόσφαιρα ενός σπιτιού. Το σπίτι σα να επιδιώκει να επιδεινώσει το κενό που δεσπόζει στο εσωτερικό του ποιητή, σα να κάνει τα πάντα, για να μεγεθυνθεί η αίσθηση της απουσίας. Ρίχνει τον ασβέστη στα μαλλιά του προσώπου που μιλάει και τον κάνει να φαίνεται και εξωτερικά γερασμένος. Τα έπιπλα συνωμοτούν κι εκείνα. Επιστρατεύουν τη σκόνη και τους ακανόνιστους θορύβους, για να υπενθυμίσουν το βέβαιο, ότι δεν υπάρχει ίχνος άλλης ζωής στο εσωτερικό του σπιτιού.Ο ποιητής χρησιμοποιεί έντεχνα τις επαναλήψεις στίχων για να κατευθύνει την προσοχή του αναγνώστη στο επιδιωκόμενο συναίσθημα, ενώ παράλληλα το ποίημα αποκτά μία θεατρική φυσιογνωμία. Κι ενώ αρχικά το ενδιαφέρον εστιάζεται στο εσωτερικό του σπιτιού, από τη μέση και κάτω ο ποιητής ρίχνει το βάρος στον εαυτό του και στο πώς ο ίδιος βιώνει την απουσία του αγαπημένου προσώπου ή γιατί όχι την υπαρξιακή μοναξιά του. Το ποίημα μεταφέρει έναν βιβλικό τόνο, με την επανάληψη της παράκλησης "Ελθέτω η απουσία σου". Νομίζεις ότι η προσευχή και η απευχή συνυπάρχουν, γιατί και το ίδιο το πρόσωπο που μιλά έχει συνειδητοποιήσει το αναπόφευκτο. Αισθάνεσαι πως και δε θέλει και θέλει. Ταυτόχρονα ψάχνει για υποκατάστατα. Αυτό το πνεύμα έχει η επιθυμία αποκατάστασης των ρυτίδων,η επιστροφή του αρχικού δέρματος, δηλαδή της νιότης,η επάνοδος στην παιδικότητα με την κραυγή του βρέφους.Στο τέλος μάλιστα του ποιήματος, αφού επέρχεται το ξέσπασμα, το οποίο πολύ παραστατικά αποδίδεται με τη βροχή, επιζητείται μέσα από την αίσθηση του πνιγμού, η τελική λύτρωση, η ελπίδα αναγέννησης. Ο Κώστας Τσιαχρής με το γνωστό του ύφος, τον απότομο σα λεπίδα μαχαιριού στίχο, ο οποίος πρέπει να διαβαστεί αυτόνομα, με την αφαίρεση στην έκφραση, τόσο που να υπακούει στο δόγμα "η ουσία βρίσκεται στο λιτό", με την εικονοπλαστική του δύναμη και τις τολμηρές μεταφορές, μας δίνει εδώ μια ζωντανή περιγραφή με λέξεις του τι σημαίνει να φλέγεται κανείς εσωτερικά.

Άντη   Μαραγκίνη