Αλεξάνδρα Σωτηράκογλου: Ένα ποίημα από το "Μοναχοπαίδι"

Αδερφέ μου,
Σε σκέφτομαι –
πιο πολύ σε σκέφτομαι τα βράδια.
Το ότι δε γεννήθηκες υπήρξε η εγωιστική σου
(η μία κι εγωιστική σου) πράξη.
Κάθομαι και κοιτώ τους τοίχους του σπιτιού μας.
Στην αρχή τους μισείς,
έπειτα τους συνηθίζεις,
τέλος΄ τους έχεις ανάγκη.
Βιώνω μιαν απίστευτη ένταση
-παρά τον υποτονικό τρόπο ζωής μου-
κοχλάζει η μανία να καταστρέφω παρά τη φύση μου.
Βαδίζω στο δρόμο που χαράχτηκε για σένα.
Αν αυτή η ανάγκη δεν είναι χαρακτηριστικό του φύλου μου
αλλά η δική σου ενσαρκωμένη επικυριαρχία,
οι γονείς μας γελάστηκαν!
Μα μη μ΄αφήσεις΄
όπως και να΄χει μη μ΄αφήσεις.

Σε φιλώ,
η αδερφή σου

Αιφνιδιαστικός ο τρόπος που αυτή η ποιήτρια ανασηκώνει το προσωπείο του φύλου και χύνει αλήθεια εκεί που οι δυο ταυτότητες αντιμέτωπες, χωρίς κανένα καταφύγιο, σμίγουν παράξενα και κόβεται ο ομφάλιος λώρος με το αρχέτυπό τους. Αρσενικό και θηλυκό ανοίγουν εδώ τα σύνορά τους και υπενθυμίζουν πως κάθε ον, κάθε γέννημα είναι απλώς μια εκδοχή, η οριστικοποίηση μιας παρ' ολίγο άλλης πιθανότητας. Και κάπως έτσι το ποιητικό υποκείμενο αισθάνεται την ανάγκη να αποτίσει έναν φόρο τιμής στην αγέννητη εκδοχή του, στο αίμα που συνέχει το σχηματισμένο με το ασχημάτιστο. 

Κώστας  Τσιαχρής