Γιώργος Ν.Ευσταθίου Δύο ποιήματα από την " Τρυφερότητα των άκρων"

Ήθελε τόσο να του πει: Μη φύγεις
στα πόδια του να πέσει, να συρθεί
με χέρια ανοιχτά ν' αρχίσει παρακάλια.

Ήθελε τόσο να φωνάξει: Μείνε λίγο
τα ίδια λόγια πες μου, τα ίδια πάλι
ακόμα μια φορά κι ας είναι ψέματα.

Δεν έβγαλε μιλιά, δεν είπε ούτε λέξη
όχι πως μέτρησε να μην τσαλακωθεί
ήτανε θέμα αισθητικής και τίποτα άλλο.

Γήινος και ανθρώπινος λόγος, καμωμένος από τη μαθητεία του κάθε Εγώ πάνω στη δική του και στην άλλη σάρκα. Ερωτικός με τον τρόπο που διαπερνά τον Έρωτα ο μεγάλος δάσκαλος Ντίνος Χριστιανόπουλος, με προσήλωση, με κόπο, με σκάψιμο, με τριβή, με ανείπωτη θέληση και ολοκληρωτική παράδοση. Μόνο που εδώ τα άκρα του σώματος, χέρια και πόδια, γίνονται μικρά, ηδονικά ακρωτήρια,από τα οποία γαντζώνεται απελπισμένα ο ναυαγός του ερωτικού πάθους, για να διασώσει τα απομεινάρια του και να τα θερμάνει μέσα στη χόβολη της ποίησης. Η "Τρυφερότητα των άκρων" είναι η πρώτη ποιητική συλλογή του Γιώργου Ν.Ευσταθίου και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Οδός Πανός".Στίχους του ποιητή έχουν μελοποιήσει ο Δημήτρης Παπαδημητρίου και ο Σταμάτης Κραουνάκης 

Κώστας  Τσιαχρής 

Έσκυψε και ξαφνικά του φίλησε τα πόδια

σημάδι ολοφάνερο της άγριας τρυφερότητας

έμοιαζε κύμα ορμητικό που σκάει στην άμμο

η μέσα θάλασσα βρήκε διέξοδο∙ τον τρόπο.

Τα πήρε μες τα χέρια του μ’ όλο τον σεβασμό

ωραία πέλματα, τόσο γερά, καλοσχηματισμένα

με δάκτυλα συμμετρικά, δέρμα σχεδόν εφηβικό

– μακάρι να βρισκόταν πρόχειρο κανένα μύρο.

Τα πήρε μες τα χέρια του με δέος∙ σιωπηλός

τα σκέπασε με χάδια∙ για ώρα τα κράτησε απαλά

όπως κρατάς καμιά φορά προτού να κοιμηθείς

ένα βιβλίο ανοιχτό στην τελευταία του σελίδα.