Ο γνώριμος λυγμός
σαν το χαλάζι που χτυπάει
Κάτω απ'το στήθος ο καιρός
πώς χάλασε και πώς μιλάει
με λόγια ενός μουγγού
που πίσω απ'τη σιωπή η μιλιά
στο στόμα του ή όπου αλλού
ξανάνθισε σα λεμονιά
Και κάπου
σε μια τέτοια συγκατοίκηση
μπορεί για πληρωμή
μπορεί και για εκδίκηση
μέσα στην τέλεια πτώση
η ποίηση να σε θυμηθεί
Να σε σκοτώσει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου