2000-2019 Είκοσι σπουδαίες ποιητικές συλλογές για την πρώτη εικοσαετία του 21ου αιώνα

Σε λίγο η πρώτη εικοσαετία του 21ου αιώνα μας αποχαιρετά. Μια διαδρομή. Από την αφετηρία του αιώνα , όταν η Ελλάδα κάλπαζε προς το όνειρο, μέχρι το βίαιο ψαλίδισμα των φτερών της και τη δειλή ανάσα ανακούφισης μετά το πέρασμα της Αποκάλυψης. Όλα μια ανάταση.Κι όλα πάλι μια κατρακύλα στο αβέβαιο. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες ανατροπής όσων θεωρούνταν αυτονόητα και αναπαλλοτρίωτα , συνεχίστηκε να παράγεται ποίηση. Τα διαδικτυακά μέσα διευκόλυναν τη μεταφορά της σε ένα διαρκώς συρρικνούμενο κοινό,το οποίο συχνά έσπευδε ,ίσως λόγω και της δικής του πνευματικής στόμωσης, να χειροκροτήσει πολλά μέτρια έως κακά έργα ως απαραίτητα ή έστω υποφερτά. Αντιστοίχως, όλη αυτή η ευκολία δημοσίευσης ποιητικού υλικού δημιούργησε την αυταπάτη σε πολλούς αδαείς ότι ήσαν ποιητές κι ότι τα μέτρια έως αδιάφορα στιχάκια τους αξίζουν τα πέντε λεπτά ανάγνωσης από τους περιπλανώμενους του κυβερνοχώρου. Άλλοι πάλι τόλμησαν να εκδώσουν τα "αριστουργήματά" τους ,παρακινημένοι από την αχόρταγη ματαιοδοξία τους, από την επιθυμία να δουν το όνομά τους τυπωμένο σε εξώφυλλο.Και φυσικά πολλοί εκδότες έσπευσαν να ικανοποιήσουν με το αζημίωτο αυτή τη μεγαλομανία. Εν πάση περιπτώσει. Σημεία των καιρών. Ας μείνουμε σε ό, τι αξίζει.Σε ό,τι έχει και θα συνεχίσει να έχει αίμα. Σε έργα που θα επιστρέφουν διαρκώς στα χέρια και στις αισθήσεις μας. Είκοσι σπουδαία έργα από είκοσι ξεχωριστούς ανθρώπους.Της παλιάς και της νέας φρουράς. Αη Γιώργηδες που σκοτώνουν το φίδι της πνευματικής νωθρότητας των καιρών και υπόσχονται τροφή για τις ισχνές αγελάδες των λογισμών μας. Ας ελπίσουμε πως αυτοί που έχουν μονάχα κενό να μας πουν ,από ντροπή και μόνο μπροστά σε τέτοια πληρότητα λόγου, θα σωπάσουν. Κώστας Τσιαχρής 

1.Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ   Στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα 

2.Βύρων Λεοντάρης  Έως.... 

3.Αντώνης Φωστιέρης Τοπία του τίποτα

4.Θωμάς Τσαλαπάτης Άλμπα 5.Γιάννης Στίγκας Ισόπαλο τραύμα 6.Πέτρος Γκολίτσης Σκάζοντας κρέας 7.Αγγελική Ελευθερίου Θα καπνίζω 

8. Άννα Γρίβα Η εποχή που ήμασταν άγριοι 

9.Γιώργος Χριστοδουλίδης Πληγείσες περιοχές 

10.Γιώργος Πρεβεδουράκης  Κλέφτικο 

11.Ευφροσύνη Μαντά Λαζάρου Ναρκοσυλλέκτρια 

12.Κυριάκος Σιφιλτζόγλου Με βλέμμα Ινδιάνου 

13.Χλόη Κουτσουμπέλη Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης 
14.Δήμητρα  Χριστοδούλου  Λιμός 
15.Γιάννης Κουβαράς Ονείρου Οδύσσεια 

16.Χριστόφορος Λιοντάκης Στο τέρμα της πλάνης 

17.Γιάννα Μπούκοβα Ο ελάχιστος κήπος 

18.Αργύρης Χιόνης Στο υπόγειο 19.Μιχάλης Γκανάς Άψινθος 20.Γιώργης Παυλόπουλος Να μην τους ξεχάσω

Πέτρος Γκολίτσης Θεσσαλονίκη 2013 Μ.Χ. (Πόλη κάτω απ'την πόλη)

               

Ήρθε ο Ηράκλειτος στην πόλη μας απόψε 

μίλησε με σωζόμενα ρητά

-κι άλλα που χάθηκαν−

ακούγονταν

τα πλέον σκοτεινά:

«φωτιές-αιώνιες και ψυχές-αναθυμιάσεις»

«είμαστε και δεν είμαστε»

«στις ίδιες πόλεις κατοικούμε

νεκροί και ζωντανοί»

«ο ένας μες στον άλλον αναπνέουμε» 

«νεκροταφεία βρίσκουμε μετράμε τους νεκρούς» 

−σε γλώσσα τρέχουσα σαν νά ’λεγε−

δεν έχει η ανθρώπινη ροή επιστροφή

(εδώ και το ποτάμι)

η αλληλουχία των γενεών

πάνω στη γη, μέσα στην πόλη

1000 και κάτι οι τάφοι

του 4ου αιώνα προ Χριστού

στο Σιντριβάνι

και 411 στα δυτικά, στο ενδιάμεσο

η decumanus

και μ’ ένα άλμα μετά

απ’ τη σφαγή του Ιππόδρομου

στο Άουσβιτς

Θεσσαλονίκη πόλη με ανοιχτά τα σωθικά

δείξε μας δώσε μας

την πόλη κάτω από την πόλη

κράτα την πόλη την πληγή σου ανοιχτή

πόλη μέσα σε πόλη

κάτω απ’ τα πόδια μας τάφοι και δρόμοι

στους αστραγάλους σου νεκρά φτερά

−στεφάνια δόντια όλα χρυσά−

εγχυτρισμοί

ενταφιασμοί

και καύσεις

δεν θα παύσεις

Θεσσαλονίκη πόλη πάνω σ’ άλλη πόλη 

με τους νεκρούς σου να αιωρείσαι εσαεί 

νέα ξανάρχεσαι

λειψή μεταβαλλόμενη

κι εμείς

οι επόμενοι νεκροί γυαλίζουμε τα μάρμαρα

−in situ−

νεκροί και ζωντανοί

 .......................................

Αν η ποίηση δε ρίχνει μια κλωτσιά στο μυαλό να το στείλει στο διάολο κι ακόμη παραπέρα τι να την κάνουμε; Δε χρειαζόμαστε άλλα μαϊμουδίσματα και αεροβασίες και χαϊδολογήματα στο αυτί, στο μάτι , στο μυαλό. Η εποχή της ηλιθιότητας, της προχειρότητας, της ανεύθυνης μακαριότητας πρέπει να παρέλθει. Γράφω δε σημαίνει μπουκώνω με γλυκίσματα τη ματαιοδοξία μου. Γράφω σημαίνει χαλασμός. Χαλάω πρώτα τον εαυτό μου, για να βρω μέσα στα χαλάσματα του τον ρυθμό του κόσμου. Το ενοποιητικό στοιχείο της ύπαρξης, που θα έλεγαν κι οι στωικοί. Μπροστά λοιπόν σε τόσες αστειότητες, μετριότητες, αυταπάτες, δεν μπορείς να μη σταθείς σε έναν ποιητή που αξίζει τον κόπο να ξοδέψεις λίγη ακόμη όραση , με τη βεβαιότητα ότι αυτό το ξόδεμα θα αποζημιωθεί με ράβδους χρυσού .Πήρα λοιπόν να ξαναδιαβάζω τις συλλογές του ποιητή που από την πρώτη του εμφάνιση με έκανε να πέσω μέσα στον λάκκο της γραφής του και αντί να επιζητώ την απελευθέρωση , να εκλιπαρώ για τη σφαγή. Στάθηκα σε αυτό το ποίημα . Τα ποιήματα πρέπει να ποιούν  :συνειρμούς, ανακατα-τάξεις, εσωτερικές διαδρομές, ανασκαφές, εκρήξεις, ταφές αυτών που πρέπει, αναστάσεις αυτών που δεν πρέπει . Η "πόλη κάτω απ'την πόλη" ( εδώ ο παρενθετικός επισκιάζει τον κύριο τίτλο ) στραγγίζει επιδέξια τον ανατρεπτικό στοχασμό του Ηράκλειτου, περιηγείται στην επιδερμίδα και στα σπλάχνα της πόλης, καταμετρά τους ήδη και τους υποψήφιους νεκρούς, υψώνει την ιστορία σαν τρόπαιο νίκης ενάντια στη φθορά και ονοματίζει τη "ροή" ως το μέγα μάθημα της ανθρώπινης ουσίας.

Κώστας Τσιαχρής

Κώστας Τσιαχρής Οδοντοφυία

                   

Όταν έσκασε το πρώτο  δοντάκι

τι  χαρές  οι άλλοι 

ένιωσαν την κόψη  

πέρασαν για επιβεβαίωση  το  δάχτυλο   από πάνω 
δόξα σοι

το  άγριο  τους  τρυπούσε

από  κάτω  νηνεμία 

κούνησαν με νόημα  το κεφάλι 

όρθια  η  προσμονή τους 

αλλά  εγώ ,γιατί  Θεέ μου, εγώ 

ταράχτηκα δεν είδα δόντι κάτι άλλο 

κάτι  που υπόσχονταν  

και δεν υπόσχονταν να γίνει  πρόκα

Ώστε   για  κάρφωμα λοιπόν 

πετάχτηκε  ο μπελάς  αυτός

για  κάρφωμα   και  της  παραμικρής ελπίδας   

Ότι  κάποτε  με τον καιρό 

θα  ξεκινήσει   να μασάει τα λόγια  του 

ό,τι  με  μιλάει 

με  τη  διάλεκτο  θηρίων

Κώστας Τσιαχρής Ο μεγάλος αποταμιευτής

           

                   

Είναι  ένα πρόβλημα  αυτό το μυρμήγκι 

όπως  μπαινοβγαίνει  στην τρύπα  του

και  κουβαλάει πάντοτε το ίδιο σποράκι 

λες και τρομάζει  να  αδειάσει τη δαγκάνα του 

κι ας είναι ο τόπος  γεμάτος  ψίχουλα 

κι άλλα μυρμήγκια  δεν υπάρχουν 

είναι δεμένο  σε  ξένη  τροχιά 

το περιπαίζει  στον κύκλο της μια ξένη μοίρα 

συνέχεια  το μυρμήγκι ένα μονότονο μοτίβο 

μια  μοναξιά  που τη σηκώνουν  μόνο οι  ερημίτες  

ταλαντεύεται  μέσα -έξω

αγωνίζεται να τρελάνει  τη φύση του 

όχι  πια  κουβαλητής

όχι γυρολόγος όπως  ζητάει η  μυρμηγκοφωλιά 

αυτό που κουβαλάει  δεν είναι  καν σποράκι

είναι ένα δίλημμα :

να αφήσει  να φουσκώσει ή  να κλαδέψει  την παράνοιά  του;    

μεροκάματο ή καλύτερα  εξορία ;