Πέτρος Γκολίτσης Θεσσαλονίκη 2013 Μ.Χ. (Πόλη κάτω απ'την πόλη)

               

Ήρθε ο Ηράκλειτος στην πόλη μας απόψε 

μίλησε με σωζόμενα ρητά

-κι άλλα που χάθηκαν−

ακούγονταν

τα πλέον σκοτεινά:

«φωτιές-αιώνιες και ψυχές-αναθυμιάσεις»

«είμαστε και δεν είμαστε»

«στις ίδιες πόλεις κατοικούμε

νεκροί και ζωντανοί»

«ο ένας μες στον άλλον αναπνέουμε» 

«νεκροταφεία βρίσκουμε μετράμε τους νεκρούς» 

−σε γλώσσα τρέχουσα σαν νά ’λεγε−

δεν έχει η ανθρώπινη ροή επιστροφή

(εδώ και το ποτάμι)

η αλληλουχία των γενεών

πάνω στη γη, μέσα στην πόλη

1000 και κάτι οι τάφοι

του 4ου αιώνα προ Χριστού

στο Σιντριβάνι

και 411 στα δυτικά, στο ενδιάμεσο

η decumanus

και μ’ ένα άλμα μετά

απ’ τη σφαγή του Ιππόδρομου

στο Άουσβιτς

Θεσσαλονίκη πόλη με ανοιχτά τα σωθικά

δείξε μας δώσε μας

την πόλη κάτω από την πόλη

κράτα την πόλη την πληγή σου ανοιχτή

πόλη μέσα σε πόλη

κάτω απ’ τα πόδια μας τάφοι και δρόμοι

στους αστραγάλους σου νεκρά φτερά

−στεφάνια δόντια όλα χρυσά−

εγχυτρισμοί

ενταφιασμοί

και καύσεις

δεν θα παύσεις

Θεσσαλονίκη πόλη πάνω σ’ άλλη πόλη 

με τους νεκρούς σου να αιωρείσαι εσαεί 

νέα ξανάρχεσαι

λειψή μεταβαλλόμενη

κι εμείς

οι επόμενοι νεκροί γυαλίζουμε τα μάρμαρα

−in situ−

νεκροί και ζωντανοί

 .......................................

Αν η ποίηση δε ρίχνει μια κλωτσιά στο μυαλό να το στείλει στο διάολο κι ακόμη παραπέρα τι να την κάνουμε; Δε χρειαζόμαστε άλλα μαϊμουδίσματα και αεροβασίες και χαϊδολογήματα στο αυτί, στο μάτι , στο μυαλό. Η εποχή της ηλιθιότητας, της προχειρότητας, της ανεύθυνης μακαριότητας πρέπει να παρέλθει. Γράφω δε σημαίνει μπουκώνω με γλυκίσματα τη ματαιοδοξία μου. Γράφω σημαίνει χαλασμός. Χαλάω πρώτα τον εαυτό μου, για να βρω μέσα στα χαλάσματα του τον ρυθμό του κόσμου. Το ενοποιητικό στοιχείο της ύπαρξης, που θα έλεγαν κι οι στωικοί. Μπροστά λοιπόν σε τόσες αστειότητες, μετριότητες, αυταπάτες, δεν μπορείς να μη σταθείς σε έναν ποιητή που αξίζει τον κόπο να ξοδέψεις λίγη ακόμη όραση , με τη βεβαιότητα ότι αυτό το ξόδεμα θα αποζημιωθεί με ράβδους χρυσού .Πήρα λοιπόν να ξαναδιαβάζω τις συλλογές του ποιητή που από την πρώτη του εμφάνιση με έκανε να πέσω μέσα στον λάκκο της γραφής του και αντί να επιζητώ την απελευθέρωση , να εκλιπαρώ για τη σφαγή. Στάθηκα σε αυτό το ποίημα . Τα ποιήματα πρέπει να ποιούν  :συνειρμούς, ανακατα-τάξεις, εσωτερικές διαδρομές, ανασκαφές, εκρήξεις, ταφές αυτών που πρέπει, αναστάσεις αυτών που δεν πρέπει . Η "πόλη κάτω απ'την πόλη" ( εδώ ο παρενθετικός επισκιάζει τον κύριο τίτλο ) στραγγίζει επιδέξια τον ανατρεπτικό στοχασμό του Ηράκλειτου, περιηγείται στην επιδερμίδα και στα σπλάχνα της πόλης, καταμετρά τους ήδη και τους υποψήφιους νεκρούς, υψώνει την ιστορία σαν τρόπαιο νίκης ενάντια στη φθορά και ονοματίζει τη "ροή" ως το μέγα μάθημα της ανθρώπινης ουσίας.

Κώστας Τσιαχρής