αφού ξεκουραστώ σεμνά
μέσα στην αλαλία των πεύκων
κι αφού το χώμα πιει μια ρουφηξιά
απ' την ποιητική μου φλέβα
δεν αποκλείεται οι πέτρες
τα σκουλήκια ο παλμός της γης
τα ορυκτά τα μαρμαρένια αλώνια
το Πλειστόκαινο οι μπιστικοί του Χάρου
οι ρίζες αιωνόβιων δέντρων
καλλικάντζαροι το πουργατόριο
Η κόλαση αυτοπροσώπως τα εννέα Ρίχτερ το νερό της λησμονιάς
να βάλουν όλα ένα χεράκι
να σηκώσουν το μολύβι
κι απ'τα κόκκαλα
κι απ'τα χρυσαφικά
κι από τους στίχους
κάτω από τα μάρμαρα
να μείνει μόνο μια μουντζούρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου