για τον Νικόλα -
περπατάμε σε
δρόμους μη επαρκώς φωταγωγημένους
αποφεύγουμε τις
κεντρικές λεωφόρους
τριγυρνάμε μόνοι
μας με μια σιωπή ανεπαίσθητη
στα χείλη μας σαν
τραγούδι που μόνο εμείς το ακούμε
μιλάω σε χρόνο
παρόντα – όχι από λάθος
τις νύχτες
τριγυρνάμε μόνοι στην συνέχεια
του ουρανού που
αγαπήσαμε σαν πατρίδα
χλωμοί ολοι μας σαν
κατοικούντες επί κρημνών
με βουλιαγμένα
όνειρα κι ανέγγιχτους πόθους
νερό τρεχάμενο στα
χαντάκια της πατησίων
ύστερα από
κατακλυσμιαία καταιγίδα
περήφανοι γι αυτό
που είμαστε
ντροπιασμένοι γι
αυτό που δεν γίναμε
πλούσιοι και
ζητιάνοι σε αισθήματα
υπεύθυνοι για την
επιμονή μας
υπεύθυνοι για τις
εμμονές μας
να καούμε σαν
σούπερ νόβα
στο άπειρο
που ναι τα γλέντια
του ζορμπά;
τα ζεμπέκικα της
ευδοκίας;
οι πενιές του ποτέ
και πάντα τη κυριακή;
που τζαμάρει ο
Χιώτης με τον Χέντριξ;
ποιος θα πεί στους
ποιητές επιτέλους
να βγάλουν τον
σκασμό;
που κρύφτηκε ο
δράκος του κούνδουρου;
που ναι ένα πέλαγος
βαθύ να μας χωρέσει;
που΄ναι τα βουνά
και που΄ναι οι κάμποι
να βγώ να το φωνάξω
με λατρεία
πως είμαι αμαρτωλός
για όσα αγάπησα;
πόσα σκαλοπάτια
έχει το υπόγειο
το σπίτι του λαού
στον περισσό;
χαμογελάει ο τσετ
μπέηκερ που τον ξέχασαν;
κοιταζόμαστε στα
μάτια
γιατί μόνο εκεί
αχνοφαίνεται ο
δρόμος που διαλέξαμε
κ᾿ η λάμψη απ᾿ τη φωτιά
που κατέκλυζε τις
νύχτες μας
θα πάρω μαζί μου
όσα ζήσαμε
επτασφράγιστα θα
κρατήσω τα μυστικά μας
αγάπη και μίσος –
δάκρυα και χαμόγελα
και θα τα περιφέρω
λάβαρα με δεκανίκια
δεν σου λέω αντίο –
θα σε βρω ξανά σύντομα
να συνεχίσουμε τις
νύχτες να τριγυρνάμε μόνοι
στα χέρια μας να κρατάμε ξεριζωμένες τις καρδιές
μας
γεμάτοι πόνο βουβοί
να χανόμαστε στὰ
δειλινά
τώρα που το ξέρουμε
πως όλα χάθηκαν
πληρώνοντας κάθε
μέρα το προσωρινό
αυτού του κόσμου
σαν κτήμα τάφου
γι αυτό δεν θα σου
πω ποτέ αντίο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου