Αλεξάνδρα Μπακονίκα "Μεταίχμιο"

Ταξίδευα με το αυτοκίνητο
ανηφορίζοντας ψηλά στο βουνό.
Νύχτα, έναστρος ουρανός,
το δασωμένο βουνό με τις στροφές του.
Εγκατέλειπα έναν έρωτα για να πάω σ' έναν άλλο.
Μεταίχμιο,
πυρακτωμένη μετάβαση.
Μετεωριζόμουν στο καινούργιο που με καλούσε.
Πάσχιζα να τιθασεύσω τους επίμονους απόηχους,
τις τόσες δονήσεις των συναισθημάτων μου
καθώς ταξίδευα.

ΣΧΟΛΙΟ  

Αυτή η αναμονή , ο αποχαιρετισμός του τετελεσμένου και η σχεδόν αναπόφευκτη -σαν ένα προσχεδιασμένο παιχνίδι - μετάβαση στο αδοκίμαστο έχουν κάτι μυστηριώδες ,ακόμη και προκλητικό . Επενδύονται με έναν απλό αλλά πυρετώδη λεκτικό βηματισμό ,όπου η κάθε φράση λειτουργεί ως λάκτισμα για το φανέρωμα μιας σοβούσας αγωνίας. Κι η αγωνία αυτή πηγάζει από την αβεβαιότητα του ίδιου του υποκειμένου , από την αδυναμία (ή μήπως απροθυμία) του να σφραγίσει αποφασιστικά το σεντούκι των αναμνήσεων...

Κώστας Τσιαχρής [N.N.]

Για  μία  από τις  πλέον ενδιαφέρουσες  ποιήτριες  της  Θεσσαλονίκης