Ντίνος Χριστιανόπουλος "Έρωτας"

Νὰ σοῦ γλείψω τὰ χέρια, νὰ σοῦ γλείψω τὰ πόδια –
ἡ ἀγάπη κερδίζεται μὲ τὴν ὑποταγή.
Δὲν ξέρω πῶς ἀντιλαμβάνεσαι ἐσὺ τὸν ἔρωτα.
Δὲν εἶναι μόνο μούσκεμα χειλιῶν,
φυτέματα ἀγκαλιασμάτων στὶς μασχάλες,
συσκότιση παραπόνου,
παρηγοριὰ σπασμῶν.
Εἶναι προπάντων ἐπαλήθευση τῆς μοναξιᾶς μας,
ὅταν ἐπιχειροῦμε νὰ κουρνιάσουμε σὲ δυσκολοκατάχτητο κορμί.

Ποιος  θα  δέσμευε    τον Έρωτα  μέσα  σε  λέξεις  περισσότερο  αδρά ,έστω  και  για  το  λιγοστό  μα πάντα  αιώνιο χρόνο της ανάγνωσης  ,περισσότερο σκληρά  και θυμωμένα , με τη δύναμη της παραίτησης , με το  θάρρος  της υποταγής ,με  την  περιβεβλημένη   με το μανδύα της  Χριστιανικής  αρετής   μα  τόσο  βαθιά  ευτελή  πράξη  της ταπείνωσης, ποιος  θα μπορούσε  να σκύψει  τόσο  λαίμαργα  μέσα στο «άλλο κομμάτι» και να  σύρει  προς τα έξω τέτοια  απωθημένα ; Ποιος ποιητής  μπόρεσε  να διαβάσει   καλύτερα τον Έρωτα τη στιγμή που εκείνος  έσβηνε  τα γράμματα κι άφηνε πίσω του θολά χνάρια και  γραμμές που η μία άρχισε  να μπαίνει  αδιάκριτα μέσα στην άλλη κι όλα  ξαναγίνονταν μελάνι; Ο σημαντικότερος  εν ζωή ποιητής της Θεσσαλονίκης, άτρωτος από τα βέλη των καιρών, αμέτοχος του εφήμερου της όποιας δόξας  των ποιητών, δάσκαλος πόνου  και  συνάμα λύτρωσης, «αμφιλαφής» στις  διαθέσεις  μα τόσο φειδωλός στη λεκτική ενσάρκωσή τους, ένας  πολιτισμένος πειρατής του μαύρου και του φωτεινού, με ανοιγμένα τα φτερά του πάνω από τις αναμνήσεις  του σώματος , παρατηρεί , σαρκάζει , μένει ενεός, αμφιταλαντεύεται , κοπιάζει να σωριάσει  λέξεις πάνω απ’ τα ερείπιά του, δίνει σώμα και παίρνει  πίσω έρεβος. Κι όλα  σα να μη συμβαίνει απολύτως τίποτα. Σα να μη γράφει για κοντινούς  θανάτους ….

Κώστας  Τσιαχρής  [Ν.Ν.]