πολιοὶ μὲν ἡμὶν ἤδη
κρόταφοι κάρη τε λευκόν,
χαρίεσσα δ᾽ οὐκέτ᾽ ἥβη
πάρα, γηραλέοι δ᾽ ὀδόντες,
γλυκεροῦ δ᾽ οὐκέτι πολλὸς
βιότου χρόνος λέλειπται·
διὰ ταῦτ᾽ ἀνασταλύζω
θαμὰ Τάρταρον δεδοικώς·
Ἀίδεω γάρ ἐστι δεινὸς
μυχός, ἀργαλῆ δ᾽ ἐς αὐτὸν
κάτοδος· καὶ γὰρ ἑτοῖμον
καταβάντι μὴ ἀναβῆναι
............................................................................
Είναι οι κρόταφοί μου κιόλας χιονισμένοι
Και το κεφάλι μου ντυμένο στα λευκά
Πολύ μακριά η νιότη μου η χαριτωμένη
Και λαίμαργα στα δόντια μου τα γηρατειά
Χρόνος πολύς απ'τη γλυκιά ζωή δε μένει
Κάθε λεπτό κι αναστενάζω δυνατά
Τον Τάρταρο κοιτάει η ψυχή μου τρομαγμένη
του Άδη την απαίσια αγκαλιά
Κι είναι το κατρακύλισμα στον Χάρο τρομερό
Αλήθεια όποιος στα σπλάχνα του κατέβει
Να ξανανέβει στην κορφή δεν είναι μπορετό
Απόδοση: Κώστας Τσιαχρής
➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰
πολιός :γκρίζος , σταχτόχρωμος ,ψαρός
τό κάρη :κεφάλι
μυχός: το εσωτατο μέρος ,ο κόλπος
ἀργαλέος: οδυνηρός,τραχύς ,δύσκολος
ἑτοῖμος: σίγουρος, βέβαιος , ασφαλής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου