Πώς παίρνει και με χαρακώνει
μια απόκοσμη ευχαρίστηση
σχεδόν σα να γυρίζω
το σπαθί στα σωθικά μου
όταν στο αποκορύφωμα του τρόμου
πιάνω το ψαλίδι
κομματιάζω δίχως σκέψη
τους ανθρώπους που αγαπάω
τους χωρίζω σε μερίδες
τόσο για την εγκατάλειψη
τόσο για την παιδωμή
για την ανάταση την πυρκαγιά
την πάλη με τις πτώσεις
τους μοιράζω σε φωλίτσες
κι ας χύνουν από πάνω
τα βεγγαλικά τους τύψεις
Όσοι αγαπώ είναι χαλάσματα
της θέλησής μου ν'αγαπήσω
ή ν'αγαπηθώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου