Ας υποθέσουμε ότι φυλάγουμε βαθιά μας έναν ουρανό
με αστεράκια, ξέρετε, με ηλιοβασιλέματα και τέτοιες γραφικότητες
κι ότι μπροστά απ'αυτό το μεγαλείο αισθητικής
μπροστά απ'τον άγγελο που μάχεται να σβήσει,λέει, με ξεσκονόπανο τις αταξίες του
πετιέται ξαφνικά ένα ελικόπτερο παντός καιρού
κι αρχίζουν από εκεί να κατεβαίνουν βατραχάνθρωποι
για τη διάσωση των σκοτεινών μας αναμνήσεων
για ένα απόγευμα σταματημένο μέσα στο αυτοκίνητο
περιμένοντας αν το αίμα θα ετοιμάσει τις βαλίτσες του για θάνατο
αν σταματήσει απότομα ο σφυγμός της γης
κι όλα πάρουν πετρωμένη όψη
όπως το σπίτι που το ξέχασε ο νόστος
... καί εἰς χοῦν ἀπελεύσει... έχε το πάντα πλάι στα φτερά για να εξηγείς τα σύννεφα
Είναι στη χάση τους που λάμπουν τα πράγματα ,άκου με που σου λέω
Δε θέλει ουρανό για να αποκτήσει ύψος η ελπίδα
Σκοτώνουμε τον ουρανό
μπας κι απομείνει στο κεφάλι μας
μια στάλα γη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου