Εμφανιζόμενη ανάρτηση

Η μόνη κληρονομιά

  Ένα ισχνό χαμόγελο  είναι κρυμμένο κάτω από το κράνος μου  Και τρέμει  Τις οβίδες που σφυρίζουν στον αέρα  και συντρίβουν τις ζωές  που κέ...

Κυριακή 21 Απριλίου 2019

Κώστας Τσιαχρής Περί Σαδδουκαίων

Αγαπούληδες   ποιητές  
Aγαπούλες μου  ποιήτριες
τα μπαλκόνια   έπεσαν  
και   δεν  είναι  χώρος   εδώ 
να ξαποστάσουν  τα φτερά σας 
τα  πατώματα   σαρώθηκαν   
δεν έχει  ψίχουλα   εδώ 
τσιμπολογήστε   ποίηση  αλλού  
σε   αποστειρωμένα  βιβλιοπωλεία 
σε  προθήκες με    λαμπιόνια 
κάπου   θα χωράει  ένα  περίσσιο    όνομα  
με  κεφαλαία  ή με μικρά  
κάπου   θα   χωράει  ένας τρόπος 
να  σιγήσουν οι   ανίδεοι   
για να  λάμψει η αρετή   σας 
Αφού   απόμεινε    γεροντοκόρη η ποίηση 
και  πίνει  τσάι  σε  φιλανθρωπικά   γκαλά 
διοπτροφόρος   αναγνώστρια  των παθών μας  
-μα  τι  εξαίσια   γραφή 
-οι στίχοι  αυτοί  αγγίζουν  την καρδιά  του  λυρισμού
-υπάρχει  μια αισθαντικότητα   μέσα    σε  τόσο    κυνισμό 
Αισθαντικότητα.  Με  άλλα  λόγια  απόδραση   
σε  τόπους  όπου  φέγγει η  φλυαρία  
λέξεις   επί  λέξεων  πρόβατα  επί  σφαγή 
όταν  ο  θύτης  έχει   αφήσει  το μαχαίρι  
σε  άλλες   εποχές 
σε   χρόνια  όπου  έβγαζε αγαπούλες  μου 
μια  εφηβεία  η σκέψη



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου