Κώστας Τσιαχρής Οι σκιές

Δεσμώτη, κι όμως κρατήθηκες  ζωντανός 
από  την ίδια  την πλάνη σου
Μόνες σκιές ήταν αυτά  που  δεν άντεξες να  αντικρίσεις 
αυτά  που τάχα μου σταύρωσαν   τους  αντίχριστους  πέρα από  το μυαλό
Μόνο παρακάλεσες   τον δεσμοφύλακα  να  πετάξει  κουβάδες αλήθεια στον απέναντι  τοίχο
μόνο σ' ενοχλούσε ένα  παρελθόν που αγάλλιαζε  στην ελαφρότητά  του
χωρίς κανένα  γιατροσόφι   να  απαλύνει  το  σάπισμα
παρακάλεσες  ήλιο  και  σου δόθηκε ένας μισοχαλασμένος  φακός  
άναψες κάτω από  τα  λόγια  σου μπαρούτι κι  έσκασε  ένα  αρρωστιάρικο μπαμ
φύτεψες  την   αλήθεια  γίγαντα και   σου    βγήκε     νάνος
Μην περιμένεις   οίκτο   από  αυτά  που μαστιγώθηκαν  με  τον οίκτο
Μην  περιμένεις  θάνατο  από   έναν ύπνο που  υπόσχεται  ραντεβού σε άλλο σώμα
Ό,τι  αρπάχτηκε   από τα νύχια  του  ωραίου ξαναγυρίζει  στον άνθρωπο πτώμα
Ό,τι  σκαρφάλωσε  στον  ανθό  κατεβαίνει   δηλητήριο   στις ρίζες
Δεσμώτη, διαβάζοντας  το πετραδάκι σωστά   αποστηθίζεις  το σύμπαν
Η  ομηρία  έχει   κάποτε πολύ   ψαχνό
δαγκώνεις   συννεφιά   και  καταπίνεις  αίθριο  ουρανό 
χαϊδεύεις τη  σκιά   και τρίβεται στα πόδια  σου  η  ιδέα
κοίτα   ωμά 
εκεί  που  πιάνει  πυρκαγιά   η πίστη 
αλλά  δροσίζει   η  απιστία
και προς  Θεού  ανέβαινε  με προσοχή  τα  επίπεδα  του  στήθους :στέρνο-καμπύλη-στεφάνι-θηλή
Μόνο  έτσι  βυζαίνεται ο  κόσμος  χωρίς  οδύνη