Κάτι γυαλίζει μέσα σε αυτό το εξαίσιο ποίημα . Μια αντεστραμμένη λογική που μόνο ένας άνθρωπος με τέλεια γυμνασμένες τις αισθήσεις του μπορεί να συλλάβει. Η αυθυποβολή ότι όλα μπορούν για λίγο να καθυστερήσουν , ο τρόμος από την ιδέα της παραδοχής , η τελική και μεγάλη απόφαση . Κι ύστερα ενώπιον του δικαστή που λέγεται εαυτός . Και το στόμα που απαντά στο ίδιο το στόμα . Η φωνή που μιλά με τα φωνήεντα της ίδιας της σκιάς της . Κι αυτές οι ανωκάτω τελείες σαν πεινασμένα στόματα που κάνουν να φάνε ή να φτύσουν κάτι ;
Κώστας Τσιαχρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου