Η μόνη κληρονομιά

 

Ένα ισχνό χαμόγελο 

είναι κρυμμένο κάτω από το κράνος μου 

Και τρέμει 

Τις οβίδες που σφυρίζουν στον αέρα 

και συντρίβουν τις ζωές 

που κέρδιζα  παιδί 

στα Μήλα  ή στο Κυνηγητό 

Κι άλλες ζωές δεν έχω πια να δώσω 

Σε κανέναν 

Ό,τι πήρες, πήρες 

Κράτα το χαμόγελο σαν ξαστεριά 

ή σα γαλήνη 

Όταν παύουν τα ντουφέκια 

να πυροβολούν αλύπητα 

το μέλλον 

και το  παρελθόν μας 

Κ. Τσιαχρής 

Πανομοιοτυπίες

 

Το γέλιο είναι ο δίδυμος αδερφός του φόβου 

Το μαθαίνεις ύστερα από μια μεγάλη νίκη 

Όταν μέσα στην απόλυτη χαρά γελώντας 

σε τρομάζει ξαφνικά ο ήχος 

που γεμίζει το κρανίο σου 

σαν εκκωφαντική τριβή με έναν πελώριο ήλιο 

που έλιωσε τον πάγο ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι 

Κι έπειτα θυμάσαι πάλι αυτά τα πράγματα που σε λαβώνουν

σταματάει η αναπνοή σου  απότομα 

κι ο χρόνος κολυμπά ανάστροφα 

απ' τα γηρατειά ως τη γέννηση σου  

ξανακάνοντας τα  ίδια λάθη 

με το ίδιο σώμα 

με ολόιδια βήματα 

Που αφήνουν όπου περπατάς 

το ίδιο χνάρι με την ίδια  πάντα λέξη 

ΦΟΒΟΣ 

Κ. Τσιαχρής 

1+1=0

 

Ανάμεσα στο Είμαι και στο Είσαι 

Στέκονται βουνά 

πελώριες λίμνες 

και κρατήρες ηφαιστείων 

Μέσα μετακίνησης δεν εφευρέθηκαν ακόμη 

Μόνος τρόπος γνωριμίας:

Να διανύσεις με τα πόδια 

και τα πέλματα γυμνά

την έρημο με την πυρακτωμένη άμμο

Με τους σκελετούς χιλιάδων 

φαγωμένων απ'τα όρνια περιπατητών 

Ώστε  μετά από μήνες 

(αν μπορέσεις) 

Τελικά εξαντλημένος 

Με τη γλώσσα πεταμένη έξω από τη δίψα

Να βρεθείς 

σε έναν παράδεισο από βρύσες

με το αμίλητο νερό 

Κώστας Τσιαχρής 

Το τελευταίο σκαλί

Με  ύφος νικητή σε αμφίρροπη παρτίδα  πόκερ  

Και τον αέρα να φυσά λυτρωτικά το πρόσωπο του 

Στεκόταν πια στην κορυφή της σκάλας ο Ευμένης 

Έβλεπε από κάτω πλήθος θλιβερό 

που ιδρωνε να σκαρφαλώσει στο επόμενο σκαλί 

και σηκωμένα χέρια 

που  έτειναν να κρεμαστούν 

από την πρώτη ολοφώτεινη  ιδέα               

Εκείνος όμως ένιωθε στην πλάτη το ύψος 

Κλωτσούσαν στα πλευρά του τα φτερά με δύναμη 

Λαμποκοπούσε από το γέλιο μέχρι τη σκιά του 

Και φυσικά 

μέσα σε τέτοιο παραλήρημα θριάμβου 

Δεν ψιλιάστηκε Χαμπάρι δεν το πήρε Ούτε που μυρίστηκε 

Πως πάνω από το τελευταίο σκαλί 

Ήδη γεννιόταν 

Έμπαινε στα σπάργανα 

θεόρατη καινούργια σκάλα 

Κώστας Τσιαχρής 

Έξωση

 

Και ξαφνικά στη μέση μιας μεγάλης σιγουριάς 

Ενώ έβαζες στη θέση τους το τάδε και το δείνα 

Σου στέλνουν το μοιραίο μήνυμα 

Σε ειδοποιούν την τάδε του μηνός 

Να εγκαταλείψεις μια ιδέα 

Που ολάκερο ένα παρελθόν 

της έδινες να πίνει από τη φλέβα σου 

Που πίσω σου κοιτάζοντας 

σε ακολουθούσε πάντοτε πιστό σκυλί 

Από κουτάβι εκπαιδευμένη να φυλάει 

την πόρτα που έμπαζε στην ενδοχώρα 

στα κεκοιμημένα μυστικά σου 

Ψύχραιμος λοιπόν 

Με το κουράγιο σφηνωμένο ανάμεσα στα δόντια 

Γίνεσαι ξανά ένας μπόγος 

που κινείται ανάμεσα στο όλα και στο τίποτε 

Μία μακρόσυρτη γραμμή από ίχνη παπουτσιών 

Και περιμένεις πεινασμένος 

Άδεια χέρια άδειο βλέμμα 

Στη σειρά σου 

Στο συσσίτιο ιδεών 

Κώστας Τσιαχρής 

Αναζήτηση ταυτότητας (Ετών 54)

 

Είτε με τον κώδικα τιμής των φαντασμάτων 

Είτε με την ηθική του σώματος 

Μετά από 54 απόπειρες αμφιβολίας 

Έμαθα να με αγαπώ χωρίς κανένα αντάλλαγμα ´

Μόνο για  το  ταλέντο στην υποκρισία 

Για την αντοχή  του αληθινού μου  ύφους 

κάτω από τους ανακριτικούς φακούς 

Για τη μισανθρωπία  

και τον εγκλεισμό στην ίδια τη φωνή μου

Για την επίσκεψη  στη  ζώνη του κινδύνου 

μόνο μ' ένα κρυφοκοίταγμα 

Και πάνω απ' όλα 

για τον τρόπο που έμειναν θαμμένα στο υπόγειο 

κάτι έγχορδα 

που ετοίμαζαν κοντσέρτο για μεγάλες λυρικές σκηνές 

Ενώ το γνώριζαν καλά 

πως προορίζονταν για μουσική του  δωματίου 

Κώστας Τσιαχρής 

Θεατρίνοι

 

Μετά από κάθε μας παράσταση 

Τι τρομερό που οι ρόλοι 

μας εγκαταλείπουν τρέχοντας 

στα καμαρίνια 

Σηκώνουμε τα χέρια 

και στη θέση τους καπνός 

Ανοιγοκλείνουμε τα μάτια και ομίχλη 

Αντί για το  όνομά μας 

ένας κρότος που θυμίζει ψόφιο χειροκρότημα 

Μιλάμε κι ακουγόμαστε 

σα δολοφόνοι του ίδιου μας του κόσμου 

στην καλύτερη στιγμή του 

Στόμα Πάθος πουθενά

Και το ταλέντο μας 

αδέξιο  πουλί 

που δοκιμάζει απ' την αρχή 

το πρώτο πέταγμά  του 

Έξω από  το ρόλο 

είμαστε σκελετοί από χαρτί 

Αρπάζουμε εύκολα φωτιά 

Και μόνο ένας Οθέλλος ή  μια Μήδεια 

παζαρεύουν  στις ατάκες τους 

το σβήσιμό   μας 

Κώστας Τσιαχρής 

Κυνισμός

 

Την ίδια ώρα που μια χρυσαλλίδα 

σφάδαζε απ' τον κόπο 

Τέντωνε και ξανατέντωνε 

με απελπισία όλο της το ένστικτο 

δοκίμαζε την πίστη 

και την αντοχή της 

πάνω στον ιστό του μαρτυρίου 

Μια αράχνη ζύγιζε 

υπολόγιζε έκανε προσθέσεις 

κι αφαιρέσεις

όνειρα ισολογισμούς 

Γεμάτη από κτηνώδες πάθος  

για το τωρινό  

και τα επόμενά της δείπνα 

Κ. Τσιαχρής 

Ανεκπλήρωτη ευχή

 

Τι καλά να είχαμε στο στήθος 

μια πορτούλα 

Να ξεκλείδωνε όποτε 

μας στρίμωχνε στον τοίχο η θλίψη 

Για να τρέχουμε ανακουφισμένοι 

Σ´εναν άλλο τόπο 

Σ´ένα καταφύγιο 

απροστάτευτων ψυχών 

Να μη στεκόμαστε σφιγμένα 

ανυπεράσπιστα δοντάκια 

στις γροθιές της 

Κ. Τσιαχρής 

Ηθική εντιμότητα

 

Τι χρώμα έχει η ψυχή σου;

Με ρώτησε ένα παιδί στο πάρκο 

Δείχνοντας ένα  άσπρο περιστέρι 

Να η  δική μου είπε  Πέταξε 

αλλά πάντοτε γυρνάει πίσω 

όταν ρίξω λίγα ψίχουλα στο χώμα 

Για  να το πειράξω απάντησα 

Αν είναι να γυρνάει για  λίγα  ψίχουλα 

καλύτερα να μείνεις από μέσα  ολόμαυρος

Παλλόμενο κατράμι

Οι ψυχές θα πρέπει 

να γνωρίζουν  μόνες  τους το φόβο 

να  διαλέγουν την  τροφή τους 

κάτω από  την άγρυπνη ματιά των  γερακιών

Κώστας Τσιαχρής 

Αναμονή

 

                                                               

                                                          Αυτή η χώρα περιμένει

εδώ και δυο αιώνες

πριν  ακόμη  γεννηθεί

πριν    γίνει  όνομα κι επώνυμο

ακουμπισμένη

με όλο της  το σώμα σ’ ένα αυτί

επάνω στο τηλέφωνο

και σ΄ έναν χτύπο της καρδιάς

να μάθει αν ζει

ή  αν της τρἀβηξαν

χωρίς να νιώσει

μέσα στο  απέραντο

γαλάζιο όνειρό της

τον αναπνευστήρα 

Κώστας Τσιαχρής 

Αλλοτρίωση

 

Εγώ δε ζω σε αυτό το σώμα άλλος 

που από το τρίξιμο της πόρτας ξέρει 

αν μπήκε μέσα άγγελος ή διάολος 

κρατώντας φωτοστέφανο ή μαχαίρι 

Και σα να ζω εξόριστος στις λέξεις 

Στρώμα μου και κουβέρτα το μελάνι 

και ξυπνητήρι  αλλόκοτες ορέξεις 

που μόνο ένα μυαλό τετράγωνο αν πεθάνει 

μπορεί για λίγο μέσα  σε μια λάμψη 

ή σ' έναν κρότο από σπασμένη τζαμαρία 

ν' αγγίξει τρέμοντας ώσπου  να πάψει 

αυτή  η  υπερκόσμια. αρμονία 

που όταν χτυπά  τα μεσημέρια το κουδούνι 

κάνοντας πως κοιμάται αυτός ο άλλος 

αφήνει εμένα να φανώ γουρούνι 

να τη σκοτώσω με πιστόλι ειδάλλως 

με απειλεί πως θα χωρίσουμε για πάντα 

πως  θα μ' αφήσει απένταρο  στους  δρόμους 

Κι έτσι χωρίς ελπίδα απ' τα τριάντα 

σηκώνω ανήξερος  και σιωπηλός τους ώμους 

Κώστας Τσιαχρής 

Μονομαχία

 

Με θολωμένη αντίληψη 

ο ένας σπάραζε τον άλλο 

Η γάτα κατασκόπευε 

στα λόγια μας τον παπαγάλο 

Που αποστήθιζε μηχανικά 

λέξεις βαριές από μπετό 

Η ανάσα τους μας έφερνε 

απέχθεια κι εμετό 

στη σκέψη φόραγες εσύ 

τα ρούχα πεθαμένου  φίλου 

Ξαναπετιούνταν όρθιοι  

οι Πέρσες του Αισχύλου 

Με τα σπαθιά τα δόρατα 

Το μίσος ανά χείρας 

Σου πρότεινα συμβιβασμό 

με τον αφρό μιας μπίρας 

Κι έτσι αναίτια νικητές 

Χωρίς σταγόνα αίμα 

Πέφταμε ψόφιοι ανάσκελα 

σε ένα γιγάντιο ψέμα 

Κώστας Τσιαχρής 

Η αναρρίχηση

 

Όσο  μ' αγκαλιάζεις 

Μένουν στην πλάτη μου 

σημάδια από ένα βρέφος 

κακοποιημένο 

Μια κραυγή που σα να λέει :

Δεν έχω δύναμη να ενώσω τα κομμάτια μου 

να σ' αντιμετωπίσω 

ως σύνολο προς σύνολο 

Για αυτό τις πιο πολλές φορές 

με βλέπεις να σε εκλιπαρώ 

Από τα πόδια χαμηλά 

να υπολογίζω  ένα ένα τα πατήματα 

τα πιθανά γλιστρήματα 

τον ίλιγγο και τις χιονοστιβάδες 

Ζαρωμένο 

χαμηλά κουλουριασμένο 

Να ονειρεύομαι ανάβαση 

στα πιο απάτητα σημεία  

του σώματος σου 

Κώστας Τσιαχρής 

Τα είδωλα

 

4.30 στο καφενείο Ωραία Ελλάς 

Η εφημερίδα δίπλωσε

Και μέσα της βυθίστηκαν για πάντα 

οι φόνοι, οι κλοπές, τα σκάνδαλα 

Ο ήλιος πήρε τον κανονικό κατήφορο 

στα μάτια των θαμώνων 

Δυο γερόντων που ξεκίνησαν 

να παίζουν δηλωτή 

Στη μέση της παρτίδας 

έριξαν τα βλέμματα 

στα είδωλα τους στον καθρέφτη 

Φάνηκε η φρίκη 

Δεν έχουν άλλα κόκκαλα γερά 

Και δε σηκώνουν πια ηδονές 

που κάποτε τους σήκωναν εκείνες 

Η ηλικία κρέμεται κουρέλι 

κάτω από τα μάτια τους 

Το στήθος σα να βγαίνει αέρας 

από τρύπιο λάστιχο 

Και το κρανίο σπηλιά 

πρωτόγονων ανθρώπων 

Που ακόμη βγάζουν τη φωτιά 

απ' το τρίψιμο της πέτρας 

κι από τον τυχαίο κεραυνό 

που θα χτυπήσει το κορμί τους 

Κώστας Τσιαχρής