Ο Κώστας Τσιαχρής επιλέγει 10 ποιητικές συλλογές για το 2016

Η  σειρά   δεν είναι  αξιολογική 

1. Κώστας Γ.  Παπαγεωργίου        Εγώ το μαύρο  θα κρατάω έως θανάτου

Οι  μυημένοι  τον γνωρίζουν. Πώς άλλωστε όχι ;Και  την εσωτερικότητα  των στίχων του . Και το αβίαστο, το ανεπιτήδευτο της ποιητικής του έκφρασης. Και  τα χρωμοσώματα  της  γενιάς  του 70 στο γενετικό υλικό  των  λέξεών του. Όχι  ότι έμεινε εκεί. Η  ποίησή του αντηχεί συχνά  πιο  δροσερή  κι από εκείνη του πρωτάρη. Ταυτόχρονα όμως – δε γίνεται  διαφορετικά-  έχουν μεταφερθεί στα  οστά  της  όλα  τα βάρη   που  μέχρι τώρα σήκωσε  ο νους του ποιητή. Στην  τελευταία  του συλλογή, σχεδόν από την κορυφή  της σκάλας, βολιδοσκοπεί  τις  διαθέσεις του μαύρου, του προγενέθλιου και μεταθανάτιου χρώματος. Φιλοσοφεί   πάνω στο έσχατο όριο και καταθέτει   με το κουβεντιαστό –αλλά  την ίδια  ώρα συντακτικά  ανορθόδοξο-   ύφος  των ποιημάτων του  τα πικρά  αποστάγματα της πείρας του :  τη νοσταλγία  των χαμένων πραγμάτων, την κατάντια  των λέξεων (που έχουν απομείνει «ράκη» και «ίσκιοι») , την ανυπαρξία  της διάρκειας. Και τι ωραία  που το λέει ο ίδιος σε έναν στίχο του «η διάρκεια  δεν ανήκει  κανενός"!

2.Αλεξάνδρα   Σωτηράκογλου      Μοναχοπαίδι

Αυτό που ζει μέσα μας ως παράσιτο. Μια  εκδοχή  του εαυτού μας ή ενός  υποτιθέμενου  αδελφού . Η συνομιλία  μαζί του  αποκαλυπτική, διότι ενώ  υποτίθεται  ότι το σκάψιμο  απευθύνεται στην άλλη πλευρά, οι  φτυαριές  στρέφονται προς το μέρος  της  ίδιας  της    ποιητικής  φωνής. Ώσπου εντελώς προμελετημένα,  μέσα  στην αλληλουχία  των στίχων  κι ενώ ο μονόλογος ξετυλίγεται αβίαστα, ακούγεται  το  σωτήριο «γκαπ» και  τα συναισθήματα  ξεχύνονται  πίδακας.

3. Γιώργος  Βέης    Για ένα  πιάτο  χόρτα

Δεν ξέρω αν η  ειδωλολατρική  προσέγγιση  της φύσης ήταν μέσα στις προθέσεις του  ποιητή ή αν απλώς ο φυσικός κόσμος αντιμετωπίζεται ως  ένα συνυπάρχον –όχι με την έννοια ότι  αποτελεί έναν απλό  διάκοσμο- ποιητικό  στοιχείο, απολύτως  ζωντανό  και  αναπνέον. Το σίγουρο είναι ότι η αναμέτρηση  αυτών των στίχων με  την  πεμπτουσία  του  λυρισμού δικαιώνει  τον  ποιητή  και  καταξιώνει  αισθητικά  την  ταπεινή  του κατάθεση  στις παλάμες  της ποιήσεως.  

4. Κική  Δημουλά    Άνω τελεία  

Άνω τελεία. Σα να λέμε : ένα αναποφάσιστο  βήμα , μία αμφιταλάντευση προς  τον τελικό σταθμό ή προς τη συνέχιση της πορείας. Κάποτε και οι πλέον ρωμαλέοι  τεχνίτες  του  λόγου αισθάνονται  την ανάγκη για μία μικρή παύση εν είδει  απολογισμού  των πεπραγμένων. Το  θέμα είναι αν το «αλτ» θα  το αποφασίσουν οι ίδιοι ή αν θα επιβληθεί έξωθεν, ως μία  φυσική  ή και μεταφυσική αναγκαιότητα. Τα θέματα και ο τρόπος  γραφής λίγο πολύ γνωστά. Διαφέρει, ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο τα συλλαμβάνει εκ νέου  η εμπειρία, αυτό το αδίστακτο τσιράκι  του χρόνου.

5. Γιώργος  Χριστοδουλίδης        Πληγείσες  περιοχές  

Με  αυτόν τον  δημοσιογραφικού  ύφους τίτλο  και με μία διάθεση άκρως  διερευνητική, ο δημιουργός αυτής  της συλλογής, έκτης  κατά σειρά, αναζητά  κάτι  σαν πτώμα  πάνω  στην εικόνα   ενός  φαινομενικά     εύρωστου οργανισμού. Και σα να  παίρνει φόρα  από την αθωότητα  της  παιδικής  ηλικίας για να χτυπήσει με δύναμη  και με  το κεφάλι χωρίς κράνος  πάνω στην κολόνα  του θανάτου. Και σα να βγάζει από το συρτάρι του το  γλειφιτζούρι για να πλανέψει  την ανθρωπιά  που κρύβεται στα  ενδιάμεσα στάδια. Και  σα να βγαίνει από τη σύγκρουση  ανέλπιστα  επιζών. 

6. Νικόλας   Ευαντινός     Λιγωσάδικο

Στη  χάση  των πραγμάτων, όπως ας πούμε στη χάση του φεγγαριού, τα συναισθήματα  αποκτούν μία υπερφυσική δύναμη κι είναι αδύνατο πια να καούν, να  αποσυντεθούν, να  επιστρέψουν  στη σκόνη. Παραμένουν παντοδύναμα και άκαμπτα. Στην πρώτη τους ουσία. Με  εκτεταμένες  και  με ολιγόστιχες συνθέσεις, το «Λιγωσάδικο» λοξοκοιτάζει προς τη μαγεία  του  Ερωτόκριτου ( Κρητικός γαρ ο δημιουργός) και περνά , με μία δαιμονική αυτοπεποίθηση, από  το παρελθόν  στο μέλλον της  ποίησης 

7. Γιώργος  Ν. Ευσταθίου                Η τρυφερότητα  των άκρων

Για την «Τρυφερότητα των άκρων» έχω ξαναμιλήσει: «Γήινος  και ανθρώπινος  λόγος, καμωμένος από τη μαθητεία του κάθε Εγώ πάνω στη δική του και στην άλλη σάρκα. ερωτικός με τον τρόπο που διαπερνά τον Έρωτα ο μεγάλος δάσκαλος Ντίνος  Χριστιανόπουλος, με  προσήλωση, με κόπο, με σκάψιμο, με τριβή, με ανείπωτη θέληση και  ολοκληρωτική παράδοση. Μόνο που εδώ τα άκρα του σώματος, χέρια και πόδια, γίνονται μικρά, ηδονικά  ακρωτήρια, από τα οποία γαντζώνεται  απελπισμένα ο ναυαγός  του ερωτικού πάθους, για να διασώσει τα απομεινάρια  του και να τα  θερμάνει μέσα στη χόβολη της ποίησης»

8.   Γιώργος   Αλισάνογλου                     Παιχνιδότοπος 

«Είμαι  αρκετά νεκρός  για τον κόσμο αυτό;».Για να συλλάβει κανείς  τον πυρήνα  αυτού  του έργου, θα πρέπει να τοποθετηθεί νοερά   σε μία κατάσταση οριακή, μεταξύ ανυπαρξίας  και ύπαρξης. Ας πούμε  σε έναν εμβρυικό  σάκο, όπου η σιγουριά  της  απελευθέρωσης  υπονομεύεται   διαρκώς από το  ενδεχόμενο της ματαίωσής της. Από μία τέτοια οπτική γωνία, μεταγράφει  σε ποίηση τα «γινόμενα εν τα ψυχη» του ο Καβαλιώτης  ποιητής και  έτσι ο  «Παιχνιδότοπός» του μοιάζει  περισσότερο με ένα πουργατόριο  μέσα στο οποίο  εξαγνίζονται  οι  εποχές  της «δυνάμει»  και  της  «ενεργεία»  ύπαρξης. 

9.  Βασίλης  Ρούβαλης   Λεύγες

«μην … και η καταστροφή είν’ η αγάπη». Στις  Λεύγες, η καταστροφή  είναι  το «ποιείν του κόσμου» , η αναμονή «για την επόμενη σωτηρία» , η επώδυνη  αναχώρηση για  την πρώτη ύλη. Με μία  ποιητική σύνθεση αποτελούμενη από εννέα  ενότητες,ο  δημιουργός  αξιοποιεί με στιβαρότητα  τα διδάγματα  του ιταλικού ερμητισμού και πλάθει  έναν  ποιητικό  λόγο που μπορεί να τον προσεγγίσει κανείς περισσότερο  ενορατικά και  να τον βιώσει ως μία επίπονη ψυχολογική εμπειρία, ως μία  κατάδυση στον  «αβέβαιο  κύκλο  των λέξεων». 

10. Τασούλα  Καραγεωργίου                   Ναυαγού τάφος  ειμί

Το  επιτύμβιο επίγραμμα, είδος που καλλιεργήθηκε ιδιαίτερα  κατά την κλασική και ελληνιστική εποχή, υπήρξε μία  αξιοθαύμαστη λογοτεχνική   απόπειρα  να συμπυκνωθεί  λεκτικά  και  να  μεταφερθεί στον αναγνώστη με τρόπο  λιτό αλλά  βαθύτατα  λυρικό  η ποιητική συγκίνηση  απέναντι  στο θάνατο. Στην παρούσα συλλογή μεταφράζονται  επιγράμματα  για  θαλασσοπνιγμένους. Σα μικρά κενοτάφια, οι λέξεις ανοίγουν την πλατιά  και  σκοτεινή  αγκαλιά  τους  και  καλωσορίζουν  τα  πτώματα ή  αλλιώς μεταφέρουν  τη μνήμη εκείνων που  χάθηκαν οριστικά μέσα στα  ολέθρια ύδατα.