"Όταν σκοτώνεις αυτό που σε αγαπάει" Κώστας Τσιαχρής

Όταν  σκοτώνεις   αυτό  που  σε αγαπάει

δεν απομένει  παρά  ένα  ύφος

από τον άνθρωπο  που άνοιξε φτερά 

αλλά  κουράστηκε  απ' το βάρος  του 

και  τελικά   δεν πέταξε

Όταν σκοτώνεις  αυτό που σε αγαπάει

ας είναι  το παράθυρο  ανοιχτό

το φως διστάζει 

αφήνει στο δωμάτιο εκκρεμότητες 

κάτι μεγάλα "πάντοτε"

που με τον τρόπο της 

τα καταδίκασε η αγάπη 

στην ατίμωση

Όταν  σκοτώνεις αυτό που σε αγαπάει

δεν περιμένει πια σε πλήρη συντριβή 

κανένας  έξω από το σπίτι  σου 

τα χελιδόνια   φέρνουν πάγο

με τις μύτες τους

απ' τα μπουμπούκια σκάζουνε  μαχαίρια 

Ακονίζεται η κόψη των τραυμάτων

Όταν  σκοτώνεις αυτό που σε αγαπάει 

το νόημα   δε γράφει

το μολύβι δε σημαίνει κάτι

καταντάει  σκουπιδάκι 

που θολώνει την ανάγνωση

ἐκ γὰρ τοῦ καρποῦ τὸ δένδρον γινώσκεται

το ίδιο  και  η ανθρωπιά   απ' το πείσμα

Όταν   σκοτώνεις  αυτό  που σε αγαπάει 

Σε  ξεκινάει  απ' την αρχή το μαύρο

σε τελειώνει  το  "ως εδώ"  

Πασχίζεις να χωρέσεις  τόσο  αιώνιο 

σ' ένα σώμα

Και  τι θα  γίνει;

Τι θα μείνει  άραγε 

όταν  ξεκάνεις μέχρι και  το θάνατο;