Έχτισες λοιπόν το κάστρο σου ολόγυρά μου
Που έβαλες τις πολεμίστρες όμως
δε θα μάθω
Κι ας ακούω συχνά τον ήχο απ΄τα κανόνια
Τούτη η τάφρος μας ενώνει
Λίγο που θα πέφτω μέσα θα σε νιώθω
στα γδαρμένα γόνατα
Ουλή απ΄τις βαθύτερες ουλές
Και θα τεντώνεσαι μια πήχη παραπάνω στο παρόν
Τώρα που ξαπλώνει πτώμα η κούραση στα πόδια μου
και πέφτουν από τους καρπούς τα νέα δέντρα
σου μιλάω σαν από χρόνια αιχμάλωτος
Μ’ εκείνη την αναίτια όψη νικητή
Που ήδη νιώθει στα πλευρά του τον κριό
Αλλά στέκεται παράμερα και (κ)λέει :
Μπα ιδέα μου θα΄ναι
Θα΄ναι μόνο μια περαστική σουβλιά
από κολικό νεφρού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου