Για εμάς χωρίς εμάς

Απόψε ας  μιλήσουμε χωρίς ασπίδες 

Με το φέρσιμο και τη λαλιά των ηττημένων 

Με τα εδάφη μας χαμένα  προ πολλού 

Τα σύνορα ορθάνοιχτα  στα στίφη των εχθρών 

Τους μαχητές μας πεταμένους στα χαντάκια 

Κι ας περιμένουμε δειλά χωρίς αιτία   

λίγο οίκτο απ' τη μεριά των νικητών 

Η μόνη έγνοια μας θα' ναι το πλάνο 

Η  σκηνοθεσία να' ναι απλή: 

Δυο πρόσωπα βουλιάζοντας  αμφίπλευρα 

σε άδειες χούφτες 

Μισοσκόταδο 

Το αναρριχητικό φυτό βουλιμικό 

Ακατανίκητη η  σιωπή 

ανάμεσα στους χτύπους από το ρολόι  τοίχου 

Γράμματα ψιλά κρυμμένοι όροι 

Κι επάνω  στο τραπέζι της συνθηκολόγησης 

εκείνο το πανούργο φίδι 

Η υπογραφή μας 

Πώς παραμονεύει κάτω από το συμφωνητικό 

για την οριστική μας συντριβή 

Για εμάς χωρίς εμάς 

Κώστας Τσιαχρής 

Εγερθήτω το θέλημά σου

 

Αγαπημένο μου παιδί 

Απ' όταν ένιωσες στη φλέβα σου 

τον χτύπο αυτού  του κόσμου 

ήσουν ανήσυχο 

Αέρας πάνω σε καράβι από χαρτί 

Για να κοιμάσαι σου μετρούσα προβατάκια 

Σου' φτιαχνα παράδεισο από πράσινα λαγκάδια 

Σου κεντούσα αστέρια στη λιγνή σου μνήμη 

Κι έπαιρνες το σχήμα ονείρου 

ύστερα  από μάχη μ' έναν άγριο τσιγαρόβηχα 

Έπειτα μεγαλώνοντας 

είχα την τύχη να σε καμαρώσω 

ωραίο εύζωνα υπνοβάτη 

Που όλο του το πρόσωπο  λαμποκοπά 

από ύπνο και σιωπή 

Και τώρα να που προχωράς ακόμη πιο βαθιά 

στη βασιλεία των κωφάλαλων 

Το στόμα σου σα να μικραίνει 

και να γίνεται κουκίδα 

Σα να μιλάμε ο καθένας σ' άλλη νοηματική 

Και ικετεύεις  

ολοένα ικετεύεις να σου βάζω πάνω από το μαξιλάρι 

κι άλλα κι άλλα προβατάκια 

μαντριά επί μαντριών 

Ίσως χρειάζεται αγαπημένο μου παιδί 

να μπει μια προσωπίδα λύκου 

πάνω απ' όλα τα βελάσματα 

Ίσως θα πρέπει να τραβήξω έξι κόμμα πέντε Ρίχτερ 

απ' τα βάθη της ψυχής σου 

Ή πιο πολύ να κυνηγήσω με τις πέτρες 

όλη αυτή τη νύστα  που σε καθηλώνει 

σε ένα αόρατο κρεβάτι 

Αλλά και πάλι 

Πώς μπορώ να  σε ξυπνήσω 

Όταν βαδίζεις χέρι χέρι 

μ' ένα έθνος από υπνοβάτες ; 

Κώστας Τσιαχρής