Σαν γράφω,
Κορώνα-γράμματα
Παίζω τον εαυτό μου
Ματώνω τρέχοντας
Με τον νου
Σκοντάφτω
Στην καρδιά μου
Ληστεύω συναισθήματα
Χορεύω μοιρολόγια
Σαν τιμωρούμαι
Με ποίηση
Με λέξεις αναρρώνω
.........................................................
Διακινδύνευση- τραύμα -ανάρρωση .Ένα θανάσιμο και συνάμα ζείδωρο τρίγωνο , που σπέρνει την επιθυμία, σημαδεύει με πληγή και καταλήγοντας φέρνει το ξανάνιωμα. Έργα και Ημέραι της γραφής. Της περιπέτειας που λέγεται ποιείν ,πεζογραφείν , μουσουργείν και όπως αλλιώς επιθυμείτε να το ονομάσουμε.Κατά τα άλλα, η ευθύνη ανήκει πάντοτε στον τολμηρό που θα πιάσει το μολύβι (ή το πληκτρολόγιο , για να σκοτώσω λίγο τον ρομαντισμό μου/ σας) .Αν θρασομανάει μέσα του η σιγουριά ότι αυτό που γράφει είναι μεταγγίσιμο, καλώς κάνει και ανοίγει τις φλέβες του και φωνάζει στους αναιμικούς "ρουφήχτε" (κομψότερα "λάβετε φάγετε"). Μην παριστάνει έπειτα τον δυστυχή σακάτη που του άλλαξε τα φώτα και τα σκοτάδια η απόφασή του να εξορύξει τόσο αίμα . Η κορώνα και τα γράμματα τώρα παίζουν εκείνον. Ας το συλλάβει. Η τρεχάλα δεν επιτρέπει να φυλάγει εύκολα τα τρωτά του μέρη . Εκτίθεται στη σφαίρα που βαδίζει πυρωμένη καταπάνω του. Ή ταν ή επί τας. Μέσες λύσεις θα ήταν περίγελως, αυτομολία, προχειροδουλειά για να παρηγοριόμαστε. Ίσα ίσα το θέμα είναι να σκοντάψεις. Στο νου, στο συναίσθημα , στο λάλον και στο άλαλο. Το θέμα είναι να ληστέψεις από όπου μπορείς.Αν είναι να φτιάσεις λόγο με πνοή όλα επιτρέπονται. Τι πιο ηδονικό από μια ποινή για κλοπή του ανείπωτου ; Ακόμη και εξοστρακισμός στα ξερονήσια της αληθινής γραφής. Καλύτερα εξόριστος εκεί παρά κοσμοκαλόγερος σε γιαλαντζί ερημιές. Άλλωστε, ας το έχουμε υπόψη. Στο τέλος του μεγάλου τούτου ρίσκου πάντοτε εφευρίσκεται ,επέρχεται, επελαύνει , ακολουθεί (ορίστε εσείς το ρήμα) η ίαση. Αναρρώνουμε με λέξεις πάλι. Μια ανακύκλωση λοιπόν. Το ερώτημα ωστόσο είναι αν από το κέντρο αυτού του κύκλου βλάστησε καμιά ακτίνα της προκοπής.Αν ναι ,χαλάλι η ρίψη του νομίσματος...
Κώστας Τσιαχρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου