Μέρες τώρα
κυνηγάω ένα φάντασμα
που κυνηγάει τις μέρες μου
Στήνω παγίδες με ποιήματα
ανοίγω τα παράθυρα
υποκρίνομαι : τρομάζω
σκεπάζω με λευκό σεντόνι
κάθε λέξη
Στρώνω για δύο το κρεβάτι
περιμένω...
Κι ανέλπιστα
όταν έσφιξα το χέρι του
και μου μιλούσε
πια ο παλμός
Ένιωσα
που το φάντασμα
χτυπούσε τώρα
εγκλωβισμένο οριστικά
μέσα στο αίμα
το δικό μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου