Κώστας Τσιαχρής Πνευματική ξηρασία

 

Κάποιος τα μεσάνυχτα έκλεψε το ποτιστήρι

Δεν ακούστηκε η  τσιριδα Κλέφτης 

απ' τους ξύπνιους γείτονες που πότιζαν 

με τα δικά τους ποτιστήρια

τα οργιώδη καλλωπιστικά φυτά  βεράντας 

Δεν ξεσήκωσε στο πόδι 

ούτε ένα γρύλισμα  σκυλιού στη σκάλα 

ούτε μια φρυκτωρία στις ταράτσες 

τους λοιπούς ωραίους κοιμωμένους

που έστιβαν μέσα στον ύπνο τους 

μεγάλους μελανίτες σύννεφα 

για να ποτίσουν τη  δική  τους 

ονειροφτιαγμένη 

Αμαζόνια ζούγκλα 

Μόνο από τις γλάστρες βγήκε 

ένα  πνιχτό παράπονο 

για την  αναίτια (έτσι ειπώθηκε )

εμπλοκή στη λειτουργία 

του αυτόματου ποτίσματος 

Κι οι ρίζες των φυτών ανέβασαν 

Πριν λιώσει η μέρα   μέσα στο καμίνι του ήλιου 

πάνω στις κορφές σα λάβαρα 

τα τελευταία τους

 -ζήτημα αξιοπρέπειας ή άδοξου θανάτου -

αποθέματα υγρασίας 

Ρίχνοντας  με φθόνο παραδίπλα 

τρομερές ματιές 

που έστεκαν σφυρίζοντας αδιάφορα 

οι κάκτοι