Deafheaven "Sunbather"

  Το heavy metal ,όρος ο οποίος συναντάται για πρώτη φορά στο περίφημο έργο του Burroughs "The soft machine " , είναι ένα παρεξηγημένο και αρκετά υποτιμημένο μουσικό είδος . Παρά το γεγονός ότι η απήχησή του στις νεαρότερες ηλικίες ήταν και  παραμένει  πολύ μεγάλη , ελάχιστοι καλλιτέχνες από τον συγκεκριμένο χώρο βρίσκουν θέση στις σελίδες έγκυρων μουσικών εφημερίδων και περιοδικών που ασχολούνται με ποικίλα μουσικά ρεύματα ,και ελάχιστες επίσης δουλειές προβάλλονται από τους κριτικούς . Το γεγονός ότι η εν λόγω μουσική σκανδαλίζει μια μεγάλη μερίδα συντηρητικών ακροατών παίζει σημαντικό ρόλο σ'αυτή την κατά κάποιο τρόπο περιθωριοποίησή της . Στοιχεία όπως η διασύνδεσή της με τον αποκρυφισμό και τον σατανισμό , η προώθηση της βίας μέσω των στίχων , η ανατροπή των αξιών της παράδοσης και του κατεστημένου , η χρήση παραισθησιογόνων ουσιών από τα μέλη των συγκροτημάτων , οι ακραίες εμφανίσεις , η εξιδανίκευση αρρωστημένων διαθέσεων [όπως η νεκροφιλία ή η κτηνοβασία ]  και  η βαρβαρότητα των ήχων , προκαλούν βδελυγμία σε πολλούς ευυπόληπτους πολίτες ,οι οποίοι συνειρμικά ταυτίζουν τη λέξη heavy metal με κάτι επικίνδυνο και αποκρουστικό . Η μισή αλήθεια είναι αυτή . 

        Η άλλη μισή ωστόσο είναι ότι αν αφήσει κανείς κατά μέρος όλα αυτά τα "εξωτερικά" γνωρίσματα και δοκιμάσει να κρίνει πολλά από τα έργα των heavy metal συγκροτημάτων  με  μουσικά μόνο  κριτήρια  ,θα διαπιστώσει ότι συχνά πίσω από τους κιθαριστικούς παροξυσμούς και τα πρωτόγονα κρουστά κρύβεται ένας απαράμιλλος συνθετικός οίστρος ,ο οποίος σε πολλές περιπτώσεις έχει τις ρίζες του στην κλασική μουσική και στα μεγαλειώδη έργα των συνθετών της .Η μουσική heavy metal βέβαια ,όπως σχεδόν όλα τα είδη του ροκ που εμφανίστηκαν μετά τη δεκαετία του 1960 , έχει κάνει τον κύκλο της και τα τελευταία χρόνια ελάχιστοι καλλιτέχνες πειραματίζονται και προσπαθούν να οδηγήσουν το είδος σε νέα δημιουργικά μονοπάτια . Ένα από τα συγκροτήματα που κάνουν ιδιαίτερη αίσθηση τον τελευταίο καιρό είναι οι Deafheaven [όνομα που παραπέμπει στο 29ο σονέτο του Σαίξπηρ ]από το Σαν Φρανσίσκο .Το συγκρότημα σχηματίστηκε το 2010 και μουσικά εντάσσονται στο παρακλάδι της μεταλλικής μουσικής που αποκαλείται post metal ,ενώ δε λείπουν και οι αναφορές σε πιο εναλλακτικές ροκ κατευθύνσεις όπως είναι το post rock ή το shoegazing .To Sunbather είναι το δεύτερο άλμπουμ τους μετά το Roads to Judah του 2011 στην εταιρία Deathwish . Κι ενώ το Roads to Judah ήταν μελαγχολικό και επικεντρωμένο σε περισσότερο black metal κατευθύνσεις , το Sunbather είναι φωτεινό , δομημένο σε περισσότερο ροκ ,και γιατί όχι και pop , κατευθύνσεις , χωρίς φυσικά να προδίδεται η " μεταλλική" ταυτότητα του ήχου τους , επικό και μεγαλεπήβολο . Τα φωνητικά , όπως συνήθως συμβαίνει στα έργα αυτού του είδους , μοιάζουν περισσότερο με άναρθρες κραυγές μιας κολασμένης ψυχής που παλεύει ν' απελευθερωθεί από τον δέσμιό της . Οι συνθέσεις είναι μακρόσυρτες ως επί το πλείστον και πολυεπίπεδες , ενώ δε λείπουν και πιο σύντομα μελωδικά περάσματα ή πειραματικές ακροβασίες . Ο δίσκος έλαβε ενθουσιώδεις κριτικές από πολλά ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα και χαιρετίστηκε ως έργο ισάξιο με το The Seer των Swans . Αν και το τελευταίο σχόλιο συνιστά ένα είδος υπερβολής , το Sunbather είναι πραγματικά μία από τις πιο δυνατές κυκλοφορίες της χρονιάς και ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ακούσματα για το 2013 .

Κώστας  Τσιαχρής