Διονύσης Γιατράς "Η στιγμή"

Ένα σου βλέμμα αρκούσε για να σταματήσει ο γύρω χρόνος.

Ένα σου βλέμμα αρκούσε για να νικήσω αιώνιους εφιάλτες που τυραννούν την ψυχή.

Και μία μουσική βουβή, μα τόσο γαλήνια, που μέσα απ’ τη σιωπή να δίνει τον μόνο πραγματικό ρυθμό.

Μπορεί να ειπωθεί τόσο συναίσθημα έξω από κάθε λέξη;

Κι όμως, στο κοίταγμά σου έμαθα να λέω την αλήθεια σιωπηλός.

Κι έπειτα ήρθαν οι λέξεις. Σα γιγάντιο καταστροφικό κύμα ήρθαν να διαλύσουν κάθε πραγματική στιγμή.

Μία μικρή στιγμή αγκάλιαζε όλο το χρόνο, που θα μπορούσε να κρατήσει, οποιαδήποτε υπόδουλη σε λέξεις επικοινωνία.

Κι ακόμη κι εκεί, στη ροή των λέξεων, στη διαρκώς άγνωστη κατεύθυνση του λόγου, ένιωθα τις φράσεις σου να με κεντρίζουν σαν το κεντρί του σκορπιού.

Τόσο απρόσμενα, τόσο εκρηκτικά ώστε να μου θυμίζουν ότι είμαι ακόμα ζωντανός.

Η ζεστασιά μίας φλόγας που σιγοκαίει γεμάτη θαλπωρή να σμίγει με την καταστροφική μανία μίας πυρκαγιάς που εξαφανίζει τόπους και χρόνους.

Μία μικρή στιγμή αρκούσε για να ξεκινήσει ο φλεγόμενος θάνατος του παλιού.

Μία μικρή στιγμή αρκούσε για να ανάψει μία νέα φλόγα πάθους και αισθησιασμού, θαλπωρής και φροντίδας.

Μία μικρή στιγμή γεμάτη σιωπή έδειξε ένα νέο κόσμο, ένα νέο παρόν, μία μικρή στιγμή αρκούσε για να διαλύσω τον κύκλο που αέναα έστρεφε το φλογερό δαίμονα εναντίον μου. 

Σ’ αυτήν τη στιγμή, κοιτώντας τα μάτια σου μπόρεσα να θυμηθώ ότι μόνο έξω από τις λέξεις η φλόγα μένει αναμμένη.