Κωνσταντίνος Πετρίλης " Στο τέλος ακτινογραφία...."

Ο Κωνσταντίνος Πετρίλης είναι ένας νέος ποιητής που ζει μόνιμα και εργάζεται στην Αθήνα . Εκπαιδευτικός , ζωγράφος και λάτρης της μουσικής , άρχισε να ασχολείται με την ποίηση σχετικά πρόσφατα .Οι λογοτεχνικές του αναφορές , κατά τον ίδιο , εντοπίζονται στους νεουπερρεαλιστες ποιητές της μεταπολεμικής εποχής , όπως ο Μίλτος Σαχτούρης και ο Νάνος Βαλαωρίτης , αλλά ταυτόχρονα στα ποιήματά του διακρίνονται έντονα το αφηγηματικό στοιχείο , η χρήση της επανάληψης ως δομικού στοιχείου των ποιημάτων, το μαύρο χιούμορ και μία διάθεση εξερεύνησης της σκοτεινής πλευράς του εαυτού μας , με την οποία στο τέλος ωστόσο συμβιβάζεται ,έστω και οδυνηρά . Το βασικό άλλωστε δόγμα το οποίο ασπάζεται στην καλλιτεχνική του δημιουργία είναι "συμβιβασμός με το απρόβλεπτο" . Και πράγματι ο προσεκτικός αναγνώστης μπορεί να παρατηρήσει ότι τα ποιήματά του εξελίσσονται απρόβλεπτα , μέσα στο σχήμα μιας εξομολογητικής παρόρμησης , η οποία δεν καταλήγει πουθενά . Οι λέξεις μοιάζουν να στριφογυρίζουν γύρω από μια εμμονή , γύρω από μια σκέψη που αναπτύσσεται διαρκώς και δεν επιτρέπει ,ούτε στον ίδιο τον ποιητή , να σταθεί και να κυριευθεί από μία συγκεκριμένη διάθεση . Στο τέλος όμως ένας στίχος , μία λέξη , ένα σημείο στίξης αφήνουν να εννοηθούν πολλά και ως εκ τούτου ν' αποκτήσουν άλλη διάσταση αυτά που γράφονταν πριν . Η πρώτη ποιητική συλλογή του Κωνσταντίνου Πετρίλη θα είναι πιθανόν έτοιμη το χειμώνα ,αλλά μου έκανε την τιμή να μου αποστείλει μερικά δείγματα της δουλειάς του ,από τα οποία θα σας παρουσιάσω το ποίημα "Στο τέλος ακτινογραφία" [Κώστας Τσιαχρής] 

Όπως  μέσα στη  φωτιά  αγγίζεις  

περνάει  η φλόγα => νάτος  ο  αχινός
τρύπα με  τρύπα  με  στο  σώμα  τρύπα   με
με τ' αγκάθια   σου  με  τις αχτίνες  σου
ό,τι  μπορείς  κι ό,τι   θυμίζει   λάβα
Κάποτε   ζύγισα  μέσα  στα χρόνια  που  έφευγαν
ένα  μεγάλο  κάρβουνο  μισοσβησμένο
μισοπεθαμένο
κι απ' το λίγο  της  φωτιάς  του  κατάλαβα
κι απ'το  λίγο  της  μαυρίλας  του   σκούπισα
τα χέρια  μου   μαύρισαν
άγγιξα  το  μέτωπο   μαύρος ο  ιδρώτας
άγγιξα  τη  ζωή  μου  κρύφτηκαν  οι  τύψεις
κάποτε  έστριψα  μέσα  στο νήμα  που γύρναγε
τσιγάρο  για να καπνίσω  μέρες
να καπνίσω μια  ζωή  που  δενότανε  πιο  πολύ στο  αδράχτι
Κι  έμπαινε  στα  χρόνια  μου πολύς  καπνός
κι έβγαινε  απ' τα  χρόνια  μου  μεγάλο  αχ
Ώσπου   βγήκε η  ακτινογραφία
κι έδειξε :   Καρκίνο  στη μνήμη ......................................