Και ποιος σου λέει ότι ο Δάντης
δεν της έφερε κρυφά τον Θάνατο;
Ν’ αφουγκράζεται ο Ποιητής
για πάντα τον Παράδεισο
μέσα απ’ τη σιωπή της.
Και ποιος σου λέει ότι τα έντομα
δεν συναντάνε τον Θεό
πριν τα κάψει η λάμπα;
Κι ότι για τα έντομα
δεν αξίζει;
Σ’ έναν μου εφιάλτη, το αεροπλάνο έπεφτε.
Θα πέθαινα. Μήπως πέθανα και τώρα-
Θα πέθαινα. Και τα ερωτηματικά ήταν εκεί, μα
δεν άφηνα τη ζωή να τελειώσει έτσι.
Ενώ το αεροπλάνο έπεφτε,
μια τελεία, ξανά και ξανά,
η ίδια τελεία, ξανά και ξανά,
έπνιγε όλα τα ερωτηματικά.
“Έχω αγαπήσει.
Έχω αγαπήσει.
Έχω αγαπήσει.”
Ένας ποιητικός κόσμος γεμάτος από πάλλουσες φωνές και λέξεις που ακονίζονται πάνω στο ακόνι μιας δυνατής έμπνευσης , χωρίς ποτέ να χάνεται η εντύπωση της ισορροπίας και του ελέγχου από την ποιητή. Μου άρεσε η δραματική υφή των ποιημάτων, ο απέριττος αλλά επιμελημένα ζυγισμένος στίχος, οι παύσεις και τα ερωτηματικά που γαλβανίζουν τη φαντασία στα σημεία που πρέπει, το σχεδόν θεατρικό γίγνεσθαι, η αμεσότητα της αποστροφής στο εσύ, οι επαναλήψεις που αναγκάζουν το μυαλό να σταθεί, να ξανασκάψει στα προηγούμενα και να πάρει φόρα για τα επόμενα. Προπάντων, στάθηκα στη "Σιωπή της Βεατρίκης" , όπου η διακριτική φιλοσοφική αύρα των στίχων παρακέντησε τον νωτιαίο μυελό των υπαρξιακών μου αναζητήσεων. Ή για να το πω απλούστερα, κάτι χόρεψε με έναν καινούργιο ρυθμό μέσα μου...
Ο Κώστας Τσιαχρής για την ποίηση του Αλέξη Αντωνόπουλου
