Κώστας Τσιαχρής "Εκ προμελέτης"

Ας  υποθέσουμε ότι φυλάγουμε βαθιά μας έναν ουρανό

με αστεράκια, ξέρετε, με ηλιοβασιλέματα και τέτοιες γραφικότητες

κι ότι μπροστά απ'αυτό το μεγαλείο αισθητικής

μπροστά απ'τον άγγελο που μάχεται να σβήσει,λέει, με  ξεσκονόπανο τις  αταξίες του 

πετιέται ξαφνικά ένα ελικόπτερο παντός καιρού

κι αρχίζουν από εκεί να κατεβαίνουν βατραχάνθρωποι 

για τη διάσωση των σκοτεινών μας αναμνήσεων 

για ένα απόγευμα σταματημένο μέσα στο αυτοκίνητο 

περιμένοντας αν το αίμα θα ετοιμάσει τις βαλίτσες του για θάνατο

αν σταματήσει απότομα ο σφυγμός της γης 

κι όλα πάρουν πετρωμένη όψη 

όπως το σπίτι που το ξέχασε ο  νόστος

... καί εἰς χοῦν ἀπελεύσει... έχε το πάντα πλάι στα φτερά για να εξηγείς τα σύννεφα 

Είναι  στη χάση τους που λάμπουν τα πράγματα ,άκου με που σου λέω

Δε θέλει ουρανό  για να αποκτήσει ύψος η ελπίδα

Σκοτώνουμε  τον ουρανό  

μπας κι απομείνει  στο κεφάλι μας 

μια στάλα   γη    

Κώστας Τσιαχρής "Βραδινή Προσευχή"

Ας είναι  Κύριε αυτά τα τελευταία λόγια της ημέρας 
Τώρα  που  το   κεφάλι  χωνεύει  ακόμη  τις εικόνες  του με  αγάπη γουργουρίζοντας  περισσότερο κι  από    χώμα   
που  του δόθηκε  νερό μετά από  μήνες ξηρασίας   
Δώσε πρώτα  τα μεγάλα λόγια να κοπάζουν 
όταν  έχουν ξεσπάσει  κι  έχουν απομείνει   κάτω από το  σάρωμά τους ρημαγμένες  στέγες ή αγάλματα θεών 
με τη στύση τους χαμένη σε  κάποια  βάθη του καιρού 
Έπειτα   να  φτάνουν ως τα   αυτιά  μας οι  κραυγές -βοήθεια- των  αγγέλων 
όπως ο  ένας   στάζει αμαρτία   μέσα στον   άλλο και δροσίζει  τα σκοτάδια του  
Αλλά   στο  τέλος, μεταξύ μας, διώξε από τα χείλη  αυτόν τον λυρισμό που κόβει  μέρες από την αλήθεια και τις δίνει απλόχερα στην πρώτη  ανεύθυνη  παρηγοριά  
Δεν  έχουμε ανάγκη  πλέον  από  άλλες  διαστροφές
Αμήν