E. Mύρων ΨΝΑ

Κάτι  γυαλίζει  μέσα σε αυτό το  εξαίσιο  ποίημα . Μια  αντεστραμμένη  λογική που μόνο ένας  άνθρωπος  με  τέλεια  γυμνασμένες  τις αισθήσεις του  μπορεί να  συλλάβει. Η   αυθυποβολή  ότι  όλα μπορούν  για λίγο να καθυστερήσουν , ο τρόμος  από την ιδέα  της  παραδοχής , η τελική και μεγάλη απόφαση . Κι ύστερα  ενώπιον  του δικαστή  που λέγεται εαυτός . Και το στόμα που  απαντά στο ίδιο το στόμα . Η φωνή  που μιλά με τα φωνήεντα της  ίδιας της σκιάς της . Κι αυτές  οι ανωκάτω τελείες  σαν πεινασμένα στόματα που κάνουν να φάνε ή να φτύσουν κάτι ;

Κώστας  Τσιαχρής