Ανακρέων "πολιοὶ μὲν ἡμὶν ἤδη κρόταφοι "

 

πολιοὶ μὲν ἡμὶν ἤδη

κρόταφοι κάρη τε λευκόν,

χαρίεσσα δ᾽ οὐκέτ᾽ ἥβη

πάρα, γηραλέοι δ᾽ ὀδόντες,

γλυκεροῦ δ᾽ οὐκέτι πολλὸς

βιότου χρόνος λέλειπται·

διὰ ταῦτ᾽ ἀνασταλύζω

θαμὰ Τάρταρον δεδοικώς·

Ἀίδεω γάρ ἐστι δεινὸς

μυχός, ἀργαλῆ δ᾽ ἐς αὐτὸν

κάτοδος· καὶ γὰρ ἑτοῖμον

καταβάντι μὴ ἀναβῆναι

............................................................................

Είναι οι κρόταφοί μου κιόλας χιονισμένοι 

Και το κεφάλι μου ντυμένο στα λευκά 

Πολύ μακριά η νιότη μου η χαριτωμένη 

Και λαίμαργα στα δόντια μου τα γηρατειά

Χρόνος πολύς απ'τη γλυκιά ζωή δε μένει 

Κάθε λεπτό κι αναστενάζω δυνατά 

Τον Τάρταρο κοιτάει η ψυχή μου τρομαγμένη 

του Άδη την απαίσια αγκαλιά 

Κι είναι το κατρακύλισμα στον Χάρο τρομερό 

Αλήθεια όποιος στα σπλάχνα του κατέβει 

Να ξανανέβει στην κορφή δεν είναι μπορετό 

Απόδοση: Κώστας Τσιαχρής 

➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰

πολιός :γκρίζος , σταχτόχρωμος ,ψαρός 

τό κάρη :κεφάλι 

μυχός: το εσωτατο μέρος ,ο κόλπος

ἀργαλέος: οδυνηρός,τραχύς ,δύσκολος 

ἑτοῖμος: σίγουρος, βέβαιος , ασφαλής